Zeszyt pierwszy rękopisu (201-521) ( Dzienniczek św. Faustyny Kowalskiej )

ZESZYT I (201 - 521)

ŚW. SIOSTRA FAUSTYNA KOWALSKA

201.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE UKRYĆ SIĘ PRZED CAŁYM ŚWIATEM

Pragnę się ukryć tak, aby żadne stworzenie nie znało mojego serca. Jezu, Ty jeden

znasz moje serce i posiadasz je całe. Nikt nie wie naszej tajemnicy; jednym spojrzeniem

rozumiemy się wzajemnie. Od chwili poznania naszego jestem szczęśliwa. Wielkość Twoja

jest pełnią moją. O Jezu, jeżeli jestem na ostatnim miejscu i niżej od postulantek nawet

najmłodszych, wtenczas czuje się na swoim miejscu. Nie wiedziałam, że w tych szarych

kącikach umieścił Pan tyle szczęścia. Teraz rozumiem, że nawet w więzieniu może buchać z

piersi czystej pełnia miłości ku Tobie, Panie. Zewnętrzne rzeczy nie maja znaczenia dla

miłości czystej, ona przenika wszystko. Ona dochodzi do samego Boga i niż jej umorzyć nie

zdoła. Zapory dla niej nie istnieją, jest swobodna jak królowa i wolne ma przejście wszędzie.

Sama śmierć musi skłonić przed nią głowę... (Dz 201)

202.

ŚW. FAUSTYNĘ ODWIEDZIŁA JEJ RODZONA SIOSTRA

Dziś przyjechała do mnie moja rodzona siostra. Kiedy mi opowiedziała zamiary –

struchlałam, czy to możliwe. Duszyczka ta piękna wobec Boga, a jednak przyszły na nią

wielkie ciemności i nie umiała sobie radzić. Na wszystko patrzyła czarno. Dobry Bóg dał mi

ja pod opiekę przez dwa tygodnie mogłam nad nią pracować. Jednak, ile mnie ta dusza

kosztowała ofiar, to jeden Bóg tylko wie. Za żadną duszę nie zaniosłam przed tron Boży tyle

ofiar i cierpień i modłów, jako za nią. Czułam, że zmusiłam Boga do udzielenia jej łaski.

Kiedy to wszystko rozważam, widzę prawdziwy cud. Teraz widzę, jak wielką ma moc

modlitwa wstawiennicza przed Bogiem.

203.

ŚW. FAUSTYNA ODCZUWA MĘKĘ PANA JEZUSA

Teraz , w tym poście często odczuwam Mękę Pana Jezusa w moim ciele; wszystko co

cierpiał Jezus głęboko przeżywa w sercu moim, chociaż na zewnątrz niczym się nie zdradzają

moje cierpienia – wie tylko o nich spowiednik. (Dz 203)

204.

MATKA MISTRZYNI UDZIELA DUCHOWYCH RAD ŚW. FAUSTYNIE

Krótka rozmowa z Matka Mistrzynię. Kiedy ją zapytałam o niektóre szczegóły, jak

postąpić w życiu wewnętrznym, ta św. Matka odpowiedziała mi na wszystko z wielką

jasnością rzeczy. Powiedziała mi – jeżeli Siostra dalej tak pracować z łaską Bożą będzie, to

jest tylko o jeden krok od ścisłego zjednoczenia z Bogiem. Siostra rozumie w jakim to

znaczeniu mówię. Niech cecha Siostry będzie wierność łasce Pana. Nie wszystkie dusze Bóg

taką drogą prowadzi. (Dz 204)

205.

W CZASIE REZUREKCJI ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA PANA JEZUSA ZMARTWYCHWSTAŁEGO

+ Rezurekcja. Dziś w czasie rezurekcji ujrzałam Pana Jezusa w wielkim blasku, Który

zbliżył się do mnie i rzekł: - pokój wam dzieci moje i wzniósł rękę i błogosławił. Rany rąk i

nóg i boku były niezatarte, ale jaśniejące. Kiedy się spojrzał na mnie z taka łaskawością i

miłością, że dusza moja zatonęła cała w Nim – i rzekł do mnie – wzięłaś wielki udział w

Męce Mojej, dlatego daje ci ten wielki udział w chwale i radości Mojej. Cała rezurekcja

wydala mi się jedna minutą. Dziwne skupienie ogarnęło moja duszę i trwało przez całe

święta. Łaskawość Jezusa jest tak wielka, że to nie da się wypowiedzieć. (Dz 205)

206.

PAN JEZUS OBIECUJE ULECZYĆ DUSZE OSŁABŁE

Na drugi dzień po Komunii św. usłyszałam głos: - córko Moja – patrz w przepaść

miłosierdzia Mojego i oddaj temu miłosierdziu Mojemu cześć i chwałę, a uczyń to w ten

sposób – zbierz wszystkich grzeszników z całego świata i zanurz ich w przepaść

miłosierdzia Mojego. Pragnę się udzielać duszom, dusz pragnę – córko Moja. W święto

Moje – w święto Miłosierdzia, będziesz przebiegać świat cały i sprowadzać będziesz

dusze zemdlone do źródła miłosierdzia Mojego. Ja je uleczę i wzmocnię. (Dz 206)

207.

ŚW. FAUSTYNA MODLI SIĘ ZA DUSZĘ KONAJĄCĄ

Dziś modliłam się za pewną duszę konającą, która umierała bez Sakramentów św.,

chociaż ich gorąco pragnęła. Jednak już było za późno. Jest to jedna krewna – stryjenka. Miła

ta duszyczka była Bogu. W tej chwili przestrzeń dla nas nie istniała. (Dz 207)

208.

ŚW. FAUSTYNA PRZYPOMINA ZNACZENIE DROBNYCH OFIAR

O wy, drobne codzienne ofiarki, jesteście mi jako kwiaty polne, którymi zasypuje

stopy umiłowanego Jezusa. Ja te drobiazgi równam nieraz z cnotami heroicznymi, a to dla

ustawicznej ich trwałości – wymagają heroizmu. (Dz 208)

209.

ŚW. FAUSTYNA CHCE SZYBOWAĆ W SAM ŻAR SŁOŃCA

W cierpieniach nie szukam pomocy w stworzeniach, ale Bóg mi jest wszystkim,

chociaż mi nieraz się zdaje, że Pan mnie nie słyszy, uzbrajam się w cierpliwość i milczenie,

jako gołąb nie skarży się ani ma żal, kiedy mu dziecię biorą. Chcę szybować w sam żar słońca

i nie chcę się zatrzymywać na oparach. Nie ustanę, bo na Tobie oparłam się – Mocy moja.

(Dz 209)

210.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O WZMOCNIENIE WIARY

Gorąco proszę Pana, aby raczył wzmocnić wiarę moja, bym w życiu codziennym i

szarym nie kierowała się usposobieniem ludzkim, ale duchem. O, jak wszystko ciągnie

człowieka do ziemi, ale wiara żywa utrzymuje duszę w wyższych sferach, a miłości własnej

przeznacza miejsce dla niej właściwe – to jest ostatnie. (Dz 210)

211.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAJE PONOWNIE DOTKNIĘTA NOCĄ CIEMNĄ

+ Znowu zapada straszna ciemność w dusze moją. Zdaje mi się, że jestem pod

wpływem złudzeń. Kiedy poszłam do spowiedzi, aby zaczerpnąć światłą i spokoju – nie

znalazłam. Spowiednik narobił mi jeszcze więcej wątpliwości nim miałam przedtem.

Powiedział mi: nie mogę poznać, jaka moc na Siostrę działa – może Bóg, a może i zły duch.

Kiedy odeszłam od konfesjonału zaczęłam rozważać słowa jego. – im więcej rozważałam,

tym się więcej dusza moja pogrążała w ciemności. – Co robić – Jezu? Kiedy Jezus się zbliżał

do mnie z łaskawością - bałam się. – czyś Ty naprawdę Jezus? Z jednej strony pociąga mnie

miłość, a z drugiej strony lek. Co to za męka – nie umiem tego opisać. (Dz 211)

212.

SPOWIEDNIK NIE ROZUMIE PRZEŻYĆ DUCHOWYCH ŚW. FAUSTYNY

Kiedy się znowu udałam do spowiedzi otrzymałam odpowiedź: ja Siostry nie

rozumiem, lepiej, żeby się Siostra u mnie nie spowiadała. Mój Boże, ja muszę sobie tyle

gwałtu zadać, nim cośkolwiek powiem o moim życiu wewnętrznym, a tu na to otrzymuje się

odpowiedź – ja nie rozumiem Siostry. (Dz 212)

213.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE PRZED ŚLUBAMI PRZYŚLE JEJ KIEROWNIKA DUCHOWEGO

Kiedy odeszłam od konfesjonału, cała moc udręk weszła na mnie. Poszłam przed

Najświętszy Sakrament i rzekłam: Jezu, ratuj mnie, przecież widzisz, że słaba jestem. Wtem

usłyszałam te słowa: W rekolekcjach przed ślubami dam ci pomoc. Pokrzepiona tymi

słowami zaczęłam iść naprzód nie pytając się nikogo o radę, jednak taka czułam nieufność

sama do siebie, że postanowiłam raz na zawsze z tymi wątpliwościami skończyć. To tez

czekałam dziwnie tych rekolekcji, które miały poprzedzić śluby wieczyste; już przed tym parę

dni prosiłam Boga ustawicznie dla kapłana, który miał mnie spowiadać o światło, aby raz

stanowczo zadecydował, czy tak – czy nie, i już myślę sobie: będę raz na zawsze spokojna.

Ale martwiłam się, czy zechce mnie kto wysłuchać w tych wszystkich rzeczach. Jednak

postanowiłam sobie wcale o tym nie myśleć, a ufność mieć cała w Panu. – Brzmiały mi te

słowa: „w rekolekcjach”. (Dz 213)

214.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJĘ ZA ŁASKI OTRZYMANE W WILNIE

Już wszystko przygotowane. Jutru rano mamy wyjeżdżać do Krakowa na rekolekcje.

Dziś weszłam do kaplicy, aby podziękować Bogu za niezliczone łaski, jakich mi udzielił w

czasie tych pięciu miesięcy. Serce moje było bardzo rozrzewnione na widok tylu łask i opieki

przełożonych. (Dz 214)

215.

PAN JEZUS USPOKAJA ŚW. FAUSTYNĘ

- Córko Moja, bądź spokojna, wszystkie sprawy biorę na Siebie. Ja Sam będę

załatwiał z przełożonymi i ze spowiednikiem. Z tą sama prostotą i zaufaniem mów do

Ojca Andrasza, jako mówisz do Mnie. (Dz 215)

216.

ŚW. FAUSTYNA PRZYJEŻDŻA DO KRAKOWA

Dziś przejechałam do Krakowa [18.IV.1933]. Co za radość, że znowu się znalazłam

tu, gdzie człowiek uczył się pierwsze stawiać kroki w życiu duchowym. Kochana Matka

Mistrzyni zawsze ta sama – wesoła i pełna miłości bliźniego. Weszłam na chwile do kaplicy,

radość mi zalała duszę. Przypomniałam sobie w jednej chwili całe morze łask, które tutaj

otrzymałam jako nowicjuszka. (Dz 216)

217.

SPOTKANIE ŚW. FAUSTYNY W NOWICJACIE Z MATKĄ MISTRZYNIĄ

A dziś, zaczęłyśmy się wszystkie zbierać, aby pójść na godzinę do nowicjatu. Matka

Mistrzyni – M. Józefa, przemówiła słów parę i przygotowała przebieg rekolekcji. Kiedy

mówiła parę słów do nas, stanęło mi przed oczyma wszystko, co ta Droga Matka dobrego dla

nas zrobiła. Czułam w duszy tak wielka wdzięczność dla niej. Jakiś ból ścisnął mi serce, że

już po raz ostatni jestem w nowicjacie. Już mam walczyć z Jezusem, pracować z Jezusem,

cierpieć z Jezusem; jednym słowem – żyć i umierać z Jezusem. Już Mistrzyni nie będzie

chodzić krok w krok za mną, żeby mnie tu pouczyć, tu przestrzec, tam upomnieć, zachęcić,

czy zganić. Tak dziwnie się boję sama. Jezus, obmyślij coś na to. Chociaż przecież będę miała

przełożoną, tak, to prawda, ale już jest człowiek więcej sam. (Dz 217)

218.

ŚW. FAUSTYNA ROZPOCZYNA REKOLEKCJE PRZED ŚLUBAMI WIECZYSTYMI

Kraków 21.IV.1933

+ Na większą chwałę Bożą.

Rekolekcje ośmiodniowe przed ślubami wieczystymi.

Dziś rozpoczynam rekolekcje. Jezu, Mistrzu mój, kieruj mną, rządź mną według woli

Swojej, oczyść moja miłość, aby była godna Ciebie, zrób ze mną to, co pragnie Twoje

Najmiłosierniejsze serce. Jezu, pozostaniem sam na sam w tych dniach, aż do chwili złączenia

naszego – utrzymuj mnie, Jezu, w skupieniu ducha. (Dz 218)

219.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE O. ANDRASZ W JEGO IMIENIU WYJAŚNI WSZYSTKIE JEJ WĄTPLIWOŚCI

Wieczorem powiedział mi Pan: córko Moja, niech cię nic nie przeraża, ani miesza,

zachowuj głęboki spokój, wszystko jest w ręku Moim, dam ci zrozumienie wszystkiego

przez usta Ojca Andrasza. Bądź jako dziecko wobec niego. (Dz 219)

220.

MODLITWA ŚW. FAUSTYNY PRZED NAJŚWIĘTSZYM SAKRAMENTEM

Chwila przed Najświętszym Sakramentem.

O Panie i Stwórco mój Wiekuisty, jakie Ci dzięki złożę za tę wielka łaskę, żeś mnie

nędzną wybrać raczył na oblubienicę Swoja i łączysz mnie z sobą węzłem wieczystym.

Najukochańszy Skarbie mojego serca, składam Ci wszystkie uwielbienia i dziękczynienia

dusz świętych, wszystkich chórów anielskich, a szczególnie łączę się z Matka Twoją. – O

Maryjo, Matko moja, proszę Cię pokornie, okryj mą duszę Swym płaszczem dziewiczym, w

tym tak ważnym momencie życia mojego, abym się przez to stała milszą Synowi Twojemu,

abym mogła godzien wysławiać Miłosierdzie Syna Twego przed całym światem i przez

wieczność całą. (Dz 220)

221.

ŚW. FAUSTYNA PRZEŻYWA GŁĘBOKIE ZJEDNOCZENIE Z PANEM JEZUSA W CZASIE MEDYTACJI

Dziś nie mogłam zrozumieć medytacji. Dziwnie duch mój był zatopiony w Bogu. Nie

mogłam się zmusić do myślenia o tym, co ojciec w rekolekcjach mówił. Często nie jest w mej

mocy myśleć według punktów, duch mój jest z Panem i to jest moja medytacja. (Dz 221)

222.

MATKA MISTRZYNI ROZJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE WIELE WĄTPLIWOŚCI

Parę słów z konferencji z Matka Mistrzynią – Marią Józefą. Rozjaśniła mi wiele

rzeczy i uspokoiła co życia wewnętrznego, że na dobrej drodze jestem. Podziękowałam za tę

łaskę Panu Jezusowi, bo ona pierwsza z przełożonych, która nie robiła mi wątpliwości pod

tym względem. O, jak nieskończenie jest dobry Bóg. (Dz 222)

223.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA TAJEMNICĘ USTANOWIENIA EUCHARYSTII

Hostio żywa, Siło jedyna moja, Zdroju miłości i miłosierdzia, ogarnij świat cały,

zasilaj dusze mdlejące. O błogosławiona chwili i momencie, w którym Jezus swoje

najmiłosierniejsze Swe Serce zostawił. (Dz 223)

224.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA CIERPIEĆ BEZ SKARGI

Cierpieć nie skarżąc się, pocieszać innych, a swoje własne cierpienia topić w

Najświętszym Sercu Jezusa. (Dz 224)

224a.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA WSZYSTKIE WOLNE CHWILE POŚWIĘCIĆ ADORACJI NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

Wszystkie wolne chwile od obowiązków spędzę u stóp Najświętszego Sakramentu. U

stóp Pana szukać będę światła, pociech i siły. Nieustannie będę Bogu okazywać wdzięczność

za wielkie miłosierdzie względem mnie, nie zapominając nigdy o dobrodziejstwach, jakie mi

uczynił Pan, a zwłaszcza za laskę powołania. (Dz 224a)

224b.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE ŻYĆ W UKRYCIU POŚRÓD SIÓSTR

Ukryję się pomiędzy Siostrami, jako maleńki fiołek pomiędzy liliami. Chcę kwitnąć

dla Odtwórcy i Pana Swego, zapomnieć o sobie, wyniszczać się zupełnie, na korzyść dusz

nieśmiertelnych – to rozkosz dla mnie. (Dz 224b)

225.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA ZABIEGAĆ O POKORĘ I SKRUCHĘ SERCA

+ Niektóre moje zadania.

Co się tyczy spowiedzi świętej – wybierać będę to, co mnie najwięcej upokarza i

kosztuje. Nieraz drobiazg więcej kosztuje aniżeli coś większego. Przy każdej spowiedzi

wspomnieć na Mękę Pana Jezusa i w tym obudzę skruchę serca. O ile to możliwe za łaska

Bożą – zawsze się ćwiczyć w żalu doskonałym. Na tę skruchę poświęcę większą chwilę

czasu. Nim przystąpię do kratki wejdę wpierw w otwarte i najmiłosierniejsze Serce

Zbawiciela. Kiedy odejdę od kratki, obudzę w duszy mojej wielka wdzięczność ku Trójcy

Świętej za ten cudowny i niepojęty cud miłosierdzia, który się dokonywuje w duszy, a im

nędzniejsza dusza moja, to czuję, że morze miłosierdzia Bożego pochłania mnie i daje mi siłę

i moc wielką. (Dz 225)

226.

ŚW. FAUSTYNA WYLICZA SWE NIEDOSKONAŁOŚCI

Reguły, w których częściej upadam są: czasami przerwę milczenie, nieposłuszeństwo

na głos dzwonka, wtrącam się czasami do cudzych obowiązków – użyję największych

wysiłków, aby się poprawić. (Dz 225a)

226b.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA UNIKAĆ OSÓB SZEMRZĄCYCH

Unikać szemrzących Sióstr, a jeżeli uniknąć nie można, to przynajmniej milczeć

wobec takiej, dając do poznania, jak bardzo jest nam przykro słuchając takich rzeczy. (Dz 225b)

226c.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA NIE ZWAŻAĆ NA LUDZKIE WZGLĘDY

Nie zważać na względy ludzkie, ale uważać na własne sumienie, jakie nam daje

świadectwo, Boga mieć świadkiem wszystkich uczynków. Tak postępować teraz i załatwiać

wszystkie sprawy, jakobym chciała załatwić i postępować w chwili śmierci. Dlatego w każdej

sprawie Boga mieć na oku. (Dz 226c)

226d.

INNE POSTANOWIENIA ŚW. FAUSTYNY

Unikać pozwoleń domyślnych. Opowiadać się przełożonym w drobnych rzeczach, o

ile możliwe szczegółowo; wierność w ćwiczeniach; nie z łatwością biegać po zwolnienie z

ćwiczeń; milczeć poza rekreacją; unikać żartów i słów dowcipnych, które prowadzą do

rozśmieszenia innych i przerywania milczenia, cenić niezmiernie najdrobniejsze przepisy; nie

dać pochłonąć wirowi pracy; przerwać na chwilę, aby spojrzeć w niebo; mówić mało z ludźmi

– ale wiele z Bogiem; unikać poufałości; mało zważać na to, kto za mną, a kto przeciw; nie

zwierzać się ze swoich przeżyć; unikać głośnego porozumiewania się przy obowiązkach; w

cierpieniach zachowywać spokój i równowagę; w chwilach ciężkich uciekać się do Ran

Jezusa – w Ranach Jezusa szukać pociechy, ulgi, światła, umocnienia. (Dz 226)

227.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA PRZYJMOWAĆ CIERPIENIA ZESŁANE PRZEZ PANA JEZUSA

+ Wśród doświadczeń będę się starała upatrywać miłującą rękę Boża. Nic tak

trwałego, jak cierpienie – ono zawsze wiernie dotrzymuje swego towarzystwa duszy. O Jezu,

w miłowaniu Ciebie nie dam się prześcignąć nikomu. (Dz 227)

228.

ŚW. FAUSTYNA ODDAJE SIĘ PANU JEZUSOWI, SWEMU JEDYNEMU MISTRZEM

+ Jezu utajony w Najświętszym Sakramencie.

Widzisz, że dziś wychodzę z nowicjatu, składając śluby wieczyste. Jezu, Ty znasz

słabości i maleńkość moja, a wiec od dziś, w szczególniejszy sposób przechodzę do nowicjatu

Twojego. Jestem nowicjuszką w dalszym ciągu, ale nowicjuszką Twoją, Jezus, a Ty będziesz

mi Mistrzem, aż do dnia ostatecznego. Będę codziennie przychodzić do stóp Twoich na

wykłady. Najdrobniejsze rzeczy nie będę czynić sama, nie poradziwszy się wpierw Ciebie,

jako Mistrza swego, Jezu, jak się bardzo cieszę, żeś mnie Sam pociągnął i przyjął do Swego

nowicjatu, to jest do tabernakulum. Składając śluby wieczyste wcale nie jestem doskonałą

zakonnicą – nie, nie. – Ja jestem w dalszym ciągu maleńką i słabą nowicjuszką Jezusową i

starać się będę o doskonałość, jako w pierwszych dniach nowicjatu, i starać się będę o takie

usposobienie w duszy, jakie miałam w pierwszy dzień, w którym to się dla mnie otwarła furta

klasztorna.

Z ufnością i prostotą małego dziecka oddaje się dziś, Panie Jezu – Mistrzu mój,

zostawiam Ci zupełną swobodę w kierowaniu moja duszą. Prowadź mnie drogami, jakimi

zechcesz, ja nie będę ich dociekać. Pójdę ufna za Tobą. Twoje miłosierne Serce wszystko

może.

Mała nowicjuszka Jezusowa – S. Faustyna (Dz 228)

229.

PAN JEZUS JAKO KRÓL UDZIELA PMOCY ŚW. FAUSTYNIE

+ Z początkiem rekolekcji powiedział mi Jezus: w tych rekolekcjach Ja Sam będę

kierował duszą twoją; chcę cię utwierdzić w spokoju i miłości. – I tak przechodziły mi

pierwsze dni. Dnia czwartego zaczęły mnie męczyć takie niepewności, czy też nie jestem w

jakimś fałszywym spokoju? – Wtem usłyszałam takie słowa: córko Moja, wyobraź sobie, że

jesteś monarchinią ziemi całej i masz możność rozporządzania wszystkim, jak ci się

podoba, masz wszelką możność czynienia dobrze, jak ci się podoba i wtem puka do

drzwi twoich jakaś mała dziecina, cala drżąca, ze łzami w oczach, ale z wielka ufnością

w twoja dobroć o prosi o kawałek chleba, aby nie umrzeć z głodu, - jakbyś z tym

dzieckiem postąpiła? Odpowiedz mi – córko Moja. – I rzekłam: Jezu, dałabym mu

wszystko to, o co mnie prosi, ale i tysiąc razy więcej. I powiedział mi Pan: - Tak Ja

postępuję względem twojej duszy. W tych rekolekcjach nie tylko udzielam ci spokoju,

ale i takiego usposobienia duszy, że chociażbyś chciała się niepokoić, to nie będziesz

mogła. Miłość Moja zawładnęła duszą twoją i chcę, abyś się w niej utwierdziła. Zbliż

swój słuch do serca Mojego i zapomnij o wszystkim i rozważaj niepojęte miłosierdzie

Moje. Miłość Moja da Ci moc i odwagę, jak ci jest potrzebna w tych sprawach. (Dz 229)

230.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE PAN JEZUS JEST JEJ NAJWIĘKSZYM SKARBEM

Jezu – Hostio żywa, Tyś Matką moją, Tyś mi wszystkim. – Z prostotą i miłością, z

wiarą i ufnością przychodzić będę do Ciebie, Jezu. Dzielić się będę z Tobą wszystkim, jak

dziecię z kochającą matką – radościami i cierpieniem – jednym słowem – wszystkim. (Dz

230)

231.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE PRZEŻYCIA POPRZEDZAJĄCE DZIEŃ ZŁOŻENIA ŚLUBÓW WIECZYSTYCH

Kiedy myślę o tym, że Bóg łączy się ze mną przez śluby, czyli ja z Nim – pojąć tego

nikt nie zdoła – czego doznaje serce moje. Już teraz daje mi Bóg poznanie całego ogromu

Swej miłości, jaką mnie kochał jeszcze przed wiekami, a ja Go zaczęłam kochać w czasie

dopiero. Jego miłość była wielka, czysta i bezinteresowna, a moja miłość ku Niemu jest z

Poznania Go. Im Go więcej poznaję, tym goręcej i mocniej kocham i czyn mój doskonalszy

jest. Jednak kiedy wspomnę sobie, że za parę dni mam się stać jedno z Panem przez ślub

wieczysty, radość zalewa moja duszę tak niepojęta, że nie umiem tego wcale opisać. Przy

pierwszym poznaniu Pana utonął wzrok mej duszy w Nim na wieki. Z każdym zbliżeniem się

do mnie Pana – a przez to jest z mojej strony głębsze poznanie –rośnie w duszy miłość

doskonalsza. (Dz 231)

232.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE, ABY ODSŁONIŁA SWOJE WNĘTRZE PRZED SPOWIEDNIKIEM

Przed spowiednikiem usłyszałam w duszy te słowa: córko Moja, powiedz mu

wszystko i odsłoń swoją duszę przed nim, jako przede Mną czynisz. Nie lękaj się niczego,

dla twojego uspokojenia, kapłana tego stawiam miedzy Mną a duszą twoją, a słowa,

które ci odpowie – Moimi są. Odsłoń przed nim najtajniejsze rzeczy, jakie masz w

duszy. Ja mu udzielę światła do poznania duszy twojej. (Dz 232)

233.

SPOWIEDNIK POTWIEDZIŁ ŚW. FAUSTYNIE PRAWDZIWOŚĆ DUCHOWYCH OŚWIECEŃ

Kiedy się zbliżałam do kratki, uczułam w duszy tak wielką łatwość mówienia o

wszystkim, że sama się później dziwiłam. Odpowiedzi jego tak głęboki spokój wprowadziły

w duszę moją. Słowa jego były i są i pozostaną na zawsze słupami ognistymi, które

rozświetliły i oświecać będą dusze moją w dążeniu do najwyższej świętości.

Te wskazówki Ojca Andrasza, które otrzymałam, mam zapisane na innej karcie tego

zeszytu. (Dz 233)

234.

PO SPOWIEDZI ŚW. ŚW. FAUSTYNA TRZY GODZINY TRWAŁA NA MODLITWIE

Po skończonej spowiedzi, dusz mój zatonął w Bogu i trwałam na modlitwie trzy

godziny i zdało mi się, jakoby minut parę. I od tej pory nie stawiam zapory łasce, która działa

w duszy mojej. Jezus wiedział dlaczego się lękałam obcować z Nim i wcale Go to nie

obrażało. Z chwilą, kiedy mnie Ojciec upewnił, że nie jest to żadnym złudzeniem, ale łaska

Bożą, staram się być wierną Bogu we wszystkim. Teraz widzę, ze mało jest takich kapłanów,

którzy rozumieją cała głębię działania Bożego w duszy. Od tej pory mam rozwiązane

skrzydła do lotu i pragnę szybować w sam żar słońca. Nie zatrzyma się lot mój, aż spocznie w

Nim na wieki. Jeżeli szybujemy bardzo wysoko, to wszystkie opary i mgły i chmury mamy

pod stopami, a cała istota zmysłowa musi podlegać duchowi. (Dz 234)

235.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE ZBAWIENIA DUSZ

O Jezu, pragnę zbawienia dusz, dusz nieśmiertelnych. W ofierze dam upust sercu

mojemu, - w ofierze, której się nikt ani domyśli, będę się wyniszczać i spalać niepostrzeżenie,

świętym żarem miłości Boga. Obecność Boża jest pomocą, aby ofiara moja była doskonała i

czysta. (Dz 235)

236.

WIELKIEJ OFIARY WYMAGA OD DUSZ CICHYCH PRZEBYWANIE WŚRÓD OSÓB UCIĄŻLIWYCH

O, jak mylne są pozory, a sądzenia niesprawiedliwe. O, jak często cierpi cnota

uciśnienie przez to tylko, że jest cicha. Obcować szczerze z tymi co stale kłują – wymaga

wielkiego zaparcia. Człowiek czuje, ze mu krwi ubywa, a rany nie widać. O, Jezu, jak wiele

nam odsłoni dopiero dzień ostateczny. Co za radość – nic nie ginie z naszych wysiłków. (Dz 236)

237.

ŚW. FAUSTYNA POZNAJE SWĄ NĘDZĘ

Godzina św. W tej godzinie adoracji poznałam całą przepaść swej nędzy, wszystko

cokolwiek mam w sobie dobrego, Twoim jest Panie, ale dlatego, żem tak nędzna i mała, mam

prawo liczyć na nieskończone miłosierdzie Twoje. (Dz 237)

238.

RADOŚĆ ZE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH ODEBRAŁA ŚW. FAUSTYNIE SEN

Wieczór. Jezu, jutro mam składać śluby wieczne. Prosiłam całe niebo i ziemie i

wszystko co istnieje wzywałam do dziękczynienia Bogu za tę wielka i niepojętą łaskę – wtem

usłyszałam słowa: córko Moja, twoje serce jest mi niebem. Chwila jeszcze modlitwy i

trzeba uciekać, bo wszędzie człowieka wypędzają, bo na jutrzejszy dzień wszystko

przyrządzają i kaplicę, i refektarz, i sale, i kuchnie, a my mamy się położyć i spać. Jednak o

zaśnięciu nie ma mowy. Radość odjęła sen. Myślałam – cóż to będzie w niebie, jeżeli już tu,

na tym wygnaniu Bóg tak napełnia duszę moją. (Dz 238)

239.

ŚW. FAUSTYNA SKŁADA SIEBIE W OFIERZE NA PATENIE W CZASIE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH

Modlitwa w czasie Mszy św. w dzień ślubów wieczystych. Składam dziś serce moje

na patenę, na której jest złożone Serce Twoje, Jezu, - i ofiaruję się dziś razem z Tobą, Bogu

Ojcu Twojemu i mojemu, jako ofiara miłości i uwielbienia. Ojcze miłosierdzia, spójrz się na

ofiarę serca mojego, ale przez Ranę Serca Jezusowego.

1933 rok V. 1 dzień.

Złączenie się z Jezusem w dzień ślubów wieczystych. Jezus, Serce Twoje jest od dziś

moją własnością, a moje serce jest Twoją wyłączną własnością. Samo wspomnienie, Jezu,

Twego Imienia jest rozkoszą mojego serca. Naprawdę, ani chwili nie umiałabym żyć bez

Ciebie, Jezu. Dziś utonęła dusza moja w Tobie, jako w jedynym skarbie swoim. Miłość moja

nie zna przeszkód w dawaniu dowodów Umiłowanemu swemu.

Słowa Pana Jezusa w czasie ślubów wieczystych. Oblubienico Moja, na wieki są

złączone serca nasze. Pamiętaj, komuś ślubowała . . . . . . nie wszystko da się

[wy]powiedzieć.

Prośba moja w czasie kiedy położyłam się krzyżem pod kirem. Prosiłam Pana, aby mi

udzielił laski nie obrażania Go nigdy żadnym , nawet najdrobniejszym grzeszkiem, ani nawet

niedoskonałością, dobrowolnie i świadomie.

Jezu, ufam Tobie, Jezu, kocham Cię z całego serca. W chwilach najcięższych Tys

matka moją.)

Z miłości ku Tobie, Jezu, umieram dziś zupełnie dla siebie, a zaczynam żyć dla

większej chwały św. Imienia Twojego.

+ Miłość, z miłości, o Trójco Przenajświętsza, ofiaruję się Tobie jako ofiara

uwielbienia, jako ofiara całopalna zupełnego wyniszczenia siebie, a przez to wyniszczenie

siebie – pragnę wywyższenia Imienia Twego, Panie. Rzucam się jako maleńki paczek róży

pod stopy Twoje, Panie, woń kwiatu tego Tobie niech tylko będzie znana. (Dz 239)

240.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH PRZEDSTAWIŁA PANU JEZUSOWI TRZY PROŚBY

Trzy prośby w dzień ślubów wieczystych. Jezu, wiem o tym, że w dniu dzisiejszym ni

mi nie odmówisz.

Pierwsza prośba. Jezu, Oblubieńcze mój najukochańszy, proszę Cię o triumf Kościoła,

szczególnie w Rosji i Hiszpanii, o błogosławieństwo dla Ojca św. Piusa XI i całego

duchowieństwa, o laskę nawrócenia grzeszników zatwardziałych, o szczególne

błogosławieństwo i światło proszę Cię, Jezu, - dla kapłanów, u których będę się spowiada w

życiu.

Druga prośba. O błogosławieństwo dla naszego Zgromadzenia. O wielka gorliwość w

Zgromadzeniu. Błogosław, Jezu, Matce Generalnej i Matce Mistrz ni i całemu nowicjatowi i

wszystkim przełożonym, rodzicom najdroższym moim, udziel , Jezu, swej łaski naszym

wychowankom, umocnij je tak potężnie swą łaską, aby te, które opuszczają domy nasze, już

Ciebie nie obraziły żadnym grzechem. Jezu, proszę Cię za Ojczyzną moją, broń ja przed

napaścią wrogów.

Trzecia prośba. Jezu, proszę Cię za duszami, które najwięcej potrzebują modlitwy.

Proszę cię za konającymi, bądź dla nich miłosierny. Także proszę Cię, Jezu, o uwolnienie z

czyśćca wszystkich dusz.

Jezu, polecam ci osoby poszczególne, swoich spowiedników, osoby polecone

modlitwie mojej, pewną osobę..., Ojca Andrasza, księdza Czaputę i tego kapłana, którego

poznałam w Wilnie, który ma być moim spowiednikiem, pewna duszę... i pewnego kapłana,

pewnego zakonnika, któremu – Ty wiesz, jak wiele mu zawdzięczam i za wszystkie osoby

polecone modlitwie mojej, Jezu, Ty w tym dniu wszystko uczynić możesz dla tych, za

którymi Cię proszę. Dla siebie proszę Cię, Panie – przeistocz mnie zupełnie w Siebie,

utrzymuj mnie ustawicznie w świętej gorliwości o chwałę Twoja, daj mi laskę i moc ducha do

spełnienia we wszystkim woli Twojej świętej.

Dziękuję Ci, Oblubieńcze mój najukochańszy za godność, którą mi darowałeś, a

szczególnie za herby królewskie, które mnie od dziś zdobią, a których nawet Aniołowie nie

mają, to jest: krzyż, miecz i cierniowa korona. Ale, Jezu mój, ponad wszystko dziękuje Ci za

Serce Twoje. – Ono mi wystarcza za wszystko.

Matko Boga, Maryjo Najświętsza, Matko moja, Ty w szczególniejszy sposób teraz

jesteś Matka moja, to dlatego, że Syn Twój ukochany jest Oblubieńcem moim, a wiec

jesteśmy oboje dziećmi Twymi. Ze względu na syna, musisz mnie kochać, Maryjo. Matko

moja najdroższa, kieruj moim życiem wewnętrznym, aby ono było mile Synowi Twojemu.

+ Święty, Wszechmogący Boże – w tym momencie wielkiej łaski, którą mnie

wieczyście łączysz z Sobą, ja, maleńka nicość, z największą wdzięcznością rzucam się pod

stopy Twoje, jak maleńki i nieznany kwiatek, a woń tego kwiatu miłości, codziennie wznosić

się będzie do tronu Twego.

W chwilach walki i cierpień, ciemności i burzy, tęsknoty i smutku, w chwilach

doświadczeń ciężkich, w chwilach, w których przez żadne stworzenie nie będę zrozumiana, a

nawet przez wszystkich potępiona i wzgardzona, pamiętać będę na dzień ślubów wieczystych,

na ten dzień niepojętej łaski Bożej. (Dz 240)

241.

POSTANOWIENIA ŚW. FAUSTYNA PODJĘTE W CZASIE REKOLEKCJI

+J.M.J. Postanowienia z rekolekcji 1933.V.I

Miłość bliźniego – pierwsze: usłużność dla Sióstr; drugie: nie mówić o nieobecnych i

bronić sławy bliźniego; trzecie: cieszyć się z powiedzeń bliźniego. (Dz 241)

242.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE BYĆ DZIECKIEM DUCHOWYM

+ O Boże, jak bardzo pragnę być małą dzieciną. Tyś Ojcem moim, Ty wiesz jak

jestem maleńką i słabą, przeto Cię błagam, utrzymuj mnie przy sobie we wszystkich chwilach

życia mojego, a szczególnie w śmierci godzinę. Jezu, ja wiem, że dobroć Twoja przechodzi

dobroć najczulszej matki. (Dz 242)

243.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE PRZYJMOWAĆ WSZELKIE UPOKORZENIA

Za każde upokorzenie podziękuję Panu Jezusowi, szczególnie pomodlę się za osobę,

która dała mi sposobność upokorzenia, wyniszczać się będę na korzyść dusz. Nie liczyć się z

żadna ofiarą, ścieląc się pod stopy Sióstr, jako dywanik, po którym nie tylko mogą chodzić,

ale i swoje stopy mogą obcierać. Pod stopami Sióstr jest dla mnie miejsce. Będę starać się o

nie w praktyce w sposób niedostrzegalny dla oka ludzkiego. Wystarcza, ze Bóg widzi. (Dz 243)

244.

PO ŚLUBACH W DUSZY ŚW. FAUSTYNY POZOSTAŁY WIELKIE ŁASKI

Już zaczął się dzień szary, codzienny. Przeszły te chwile uroczyste ślubów wiecznych,

ale w duszy pozostała wielka łaska Boża. Czuję, ze cała jestem Boża, czuję, że jestem Jego

dzieckiem – czuje, że jestem cala własnością Boga. Doświadczam tego nawet w sposób

fizyczny i odczuwalny. Jestem zupełnie o wszystko spokojna, bo wiem, że rzeczą Oblubieńca

– jest myśleć o mnie. Zapomniała zupełnie o sobie. Ufność moja jest bez granic w jego

najmiłosierniejszym Sercu. Ustawicznie jestem z Nim złączona. Widzę, jakoby Jezus nie

mógł być szczęśliwy beze mnie, a ja bez Niego. Chociaż rozumiem dobrze, ze jako Bóg jest

Sam w sobie szczęśliwy i do swego szczęścia niepotrzebnej absolutnie żadnego stwarzania, a

jednak Jego dobroć zniewala Go do udzielania się stworzeniu – i to taka niepojęta hojnością.

(Dz 244)

245.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA WOLĘ SZERZENIA CHWAŁY BOŻEJ

Jezu mój, oto teraz będę się starała o cześć i chwałę Imienia Twojego, walcząc aż do

dnia, w którym mi powiesz Sam – dosyć. Każdą duszę, którąś mi powierzył Jezu – będę się

starała wspomagać modlitwą i ofiarą, aby łaska Twoja mogła w nich działać. O wielki

miłośniku dusz, Jezu mój, dziękuję Ci za to wielkie zaufanie, żeś raczył pod naszą opiekę

oddać te dusze. Dni pracy i szarzyzny, wcale nie jesteście mi tak szare, bo każdy moment

przynosi mi nowe laski i możność czynienia dobrze. (Dz 245)

246.

ŚW. FAUSTUNA PRZEDSTAWIA POZWOLENIA MIESIĘCZNE

+ 25.[IV.] 1933.

Pozwolenia miesięczne

Przechodząc wstąpić do kaplicy.
W chwilach wolnych od zajęć pomodlić się.
Cos drobnego dąć , pożyczyć.
Na drugie śniadania i podwieczorki.
Czasami nie będę mogła być na rekreacji.
Także nie będę mogła czasami być na wspólnych ćwiczeniach.
Czasami nie będę mogła być na pacierza wieczornych porannych.
Czasami chwile zostać po dziewiątej przy swoich zajęciach i czasami po dziewiątej odprawić
ćwiczenia.
Jak będę miała chwile czasu, co ś napisać, zanotować.
Mówienie przez telefon.
Na wyjście z domu.
Kiedy jestem w mieście, wstąpić do kościoła.
Odwiedzić chore Siostry.
Wstąpić do celi innych Sióstr w razie potrzeby.
Czasami napić się wody poza czasem.

Drobne umartwienia

Koronkę z rozkrzyżowanymi rękoma do Miłosierdzia Bożego.
W sobotę cząstkę różańca z rozkrzyżowanymi rękami.
Czasami jakaś modlitwa święta.
W piątki jakieś większe umartwienie za konających grzeszników. (Dz 246)

247.

PAN JEZUS JEST JEDYNYM PRZYJACIELEM DUSZ SAMOTNYCH

Jezu, przyjacielu serca samotnego, Tyś przystanią moją, Tyś pokojem moim, Tyś

jedynym ratunkiem moim. Tyś uspokojeniem w chwilach walk i zwątpień morza. Tyś jasnym

promieniem, który oświeca życia mojego drogę. Tyś wszystkim dla duszy samotnej. Ty

rozumiesz duszę, chociaż ona milczy. Ty znasz słabości nasze i jako dobry lekarz –pocieszasz

i leczysz, oszczędzając cierpień – jako dobry znawca. (Dz 247)

248.

ŚW. FAUSTYNA PRZYPOMINA SŁOWA WYPOWIADANE PRZEZ BISKUPA W

CZASIE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH

Słowa księdza Biskupa, które są ceremoniach do Sióstr wieczystych: „Przyjmij te

świecę do ręki na znak niebieskiego oświecenia i rozpalonej miłości”.

Podając obrączkę: „Zaślubiam cię Jezusowi Chrystusowi, Synowi Ojca Najwyższego,

który niech cię nieskażoną zachowa. Przyjmij ten pierścień na znak wiecznego przymierza,

jakie z Chrystusem, Oblubieńcem dziewic, zawierasz. Niech ci będzie pierścieniem wiary,

znakiem Ducha Świętego, abyś się nazywała oblubienicą Chrystusa, a jeżeli będziesz Mi

wiernie służyć, abyś była na wieki koronowana”. (Dz 248)

249.

AKT UFNOŚCI ŚW. FAUSTYNY

+ Jezu, ufam Tobie, ufam w morze miłosierdzia Twego, Tyś mi matką. (Dz 249)

250.

ŚW. FAUSTYNA ZŁOŻYŁA ŚLUBY WIECZYSTE W ROKU JUBILEUSZOWYM

+ Ten rok 1933 jest dla mnie w szczególniejszy sposób uroczysty, ponieważ w tym

roku Jubileuszu Męki Pańskiej złożyłam śluby wieczyste. Ofiarę swoją w szczególny sposób

złączyłam z Ofiara Jezusa Ukrzyżowanego, aby przez to stać się milsza Bogu. Wszystkie

swoje sprawy wykonuję z Jezusem, przez Jezusa – w Jezusie. (Dz 250)

251.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAŁA SKIEROWANA DO DOMU ZAKONNEGO W WILNIE

Po ślubach wieczystych jeszcze przez cały maj została w Krakowie, ponieważ mój

wyjazd ważył się pomiędzy Rabką a Wilnem. Kiedy mnie raz zapytała Matka Generalna –

cóż to Siostra tak cicho siedzi i nigdzie się nie wybiera – odpowiedziałam – ja chcę mieć

czysta wolę Bożą, gdzie Mateczka każe, tam będę wiedziała, ze jest dla mnie czysta wola

Boża, bez mojej przymieszki.

Matka Generalna odpowiedziała mi na to: bardzo dobrze. Na drugi dzień Matka

Generalna wola mnie do siebie i mówi mi – ponieważ Siostra pragnęła mieć czystą wole

Bożą, otóż Siostra jedzie do Wilna. Podziękowałam i czekam, w który mi dzień każą jechać.

Jednak jakaś radość i lek zarazem przeszył mi duszę. Czułam, że mi Bóg tam przygotowuje

wielkie łaski, ale i wielkie cierpienia. Jednak do 27 maja pozostałam w Krakowie. Ponieważ

ni miałam stałego obowiązku, tylko chodziłam do pomocy do ogrodu, a że się tak składało, że

pracowałam sama, więc miałam możność przez cały miesiąc odprawić rekolekcje jezuickie.

Chociaż bywałam na wspólnych rekreacjach, jednak odprawiałam jezuickie rekolekcje. Wiele

w nich otrzymałam światła Bożego. (Dz 251)

252.

PAN JEZUS UKAZUJE SIĘ ŚW. FAUSTYNIE TAKIM, JAKIM BYŁ PO BICZOWANIU

+ Upłynęło cztery dni po ślubach wieczystych. Starałam się odprawić godzinę świętą.

Był to pierwszy czwartek miesiąca. Jak tylko weszłam do kaplicy, ogarnęła mnie na wskroś

obecność Boża. Czułam wyraźnie, że Pan jest przy mnie. Po chwili ujrzałam Pana, całego

ranami pokrytego – rzekł do mnie: patrz, kogoś poślubiła. Ja zrozumiałam znaczenie tych

słów i odpowiedziałam Panu: Jezu, więcej Cię kocham widząc Cię zranionego i

wyniszczonego, niżeli bym Cię ujrzała w Majestacie. Jezus pyta – dlaczego?

Odpowiedziałam, wielki Majestat przeraża mnie maleńka, nicość jaka jestem, a Rany Twoje

pociągają mnie do serca Twego i mówią mi o wielkiej miłości Twojej ku mnie. Po tej

rozmowie nastąpiło milczenie. Wpatrywałam się w Rany Jego święte i czułam się szczęśliwa

poznając głębie Jego miłości, a godzina upłynęła mi jako jedna minuta. (Dz 252)

253.

POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE ŚW. FAUSTYNY

+ Nie sądzić nigdy nikogo, dla innych mieć oko pobłażliwe, a dla siebie surowe. Do

Boga odnosić wszystko, a w oczach własnych czuć się tym, czym jestem – to jest największą

nędzą i nicością. W cierpieniach zachowywać się cierpliwie i spokojnie, wiedząc, że wszystko

z czasem przeminie. (Dz 253)

254.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE PRZEŻYCIA Z DNIA ZAŚLUBIN WIECZYSTYCH

+ Chwile, które przeżywałam w czasie ślubów wieczystych to nie należy mówić.

Jestem w Nim, a On we mnie. W chwili, kiedy mi wkładał ksiądz Biskup obrączkę,

Bóg przeniknął cała istotę moja, a nie umiejąc tego wyrazić, pozostawiam te chwile

milczeniu. Obcowanie moje z Bogiem jest tak ścisłe od tych ślubów wieczystych, jakiego

nigdy przedtem nie miałam. Czuję, ze kocham Boga i czuję, że On mnie kocha. Milsza mi

jedna godzina u stóp ołtarza spędzona w największych oschłościach ducha, aniżeli sto lat

rozkoszy w świecie. Wolę być w klasztorze popychłem nic nie znaczącym, niż na świecie

królowa. (Dz 254)

255.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA ŻYĆ W UKRYCIU, JAK FIOŁEK

+ Ukrywać się będę przed wzrokiem ludzkim cokolwiek czynić będę dobrego, aby

przez to Bóg sam był zapłatą moją, a jako mały fiołek ukryty w trawie nie rani stopy ludzkiej,

która go depcze, ale wydaje woń zapominając zupełnie o sobie, stara się uprzyjemnić osobie

przez którą jest zdeptany. Chociaż dla natury jest to bardzo ciężkie, ale łaska Boża przychodzi

z pomocą. (Dz 255)

256.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA ŁASKĘ POZNANIA SWEJ NĘDZY

+ Dziękują Ci, Jezu, za tę wielka łaskę, żeś mi dał poznać przepaść nędzy mojej,

wiem, że jestem otchłanią nicości, i gdyby mnie nie podtrzymywała łaska Twoja święta, to w

jednym momencie obróciłabym się w nicość. A więc każdym uderzeniem serca dziękuję ci

Boże za wielkie miłosierdzie względem mnie. (Dz 256)

257.

ŚW. FAUSTYNA ODPRAWIA SPOWIEDŹ PRZED WYJAZDEM DO WILNA

Jutro mam wyjechać do Wilna. Dziś byłam u spowiedzi u Ojca Andrasza, u tego

kapłana, która ma wielkiego ducha Bożego, który mi rozwiązał skrzydła do lotu – do

największych wyżyn. Uspokoił mnie we wszystkim i każe mi wierzyć w Opatrzność Bożą. –

Ufaj i idź śmiało. Po tej spowiedzi udzieliła mi się dziwna moc Boża. Ojciec kładł nacisk,

abym była wierna łasce Bożej i powiedział – jeżeli nadal zachowasz tę prostotę i

posłuszeństwo, to nic ci się złego nie stanie. Ufaj Bogu, na dobrej drodze jesteś i w dobrych

rękach jesteś – w Bożych rękach. (Dz 257)

258.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE UDZIELI JEJ SWEJ POMOCY, GDY ZAMIESZKA W WILNIE

+ Wieczorem pozostałam trochę dłużej w kaplicy. Rozmawiałam z Panem o pewnej

duszy. Ośmielona dobrocią Jego – rzekłam: Jezu, dałeś mi tego Ojca, który mnie zrozumiał w

tych natchnieniach i znowuż mi go zabierasz. Co ja tam pocznę w tym Wilnie. Nikogo nie

znam, nawet i mowa tamtejszych ludzi jest mi obca. I rzekł mi Pan – nie lękaj się, nie

pozostawię cię samą. Zatonęła dusza moja w modlitwie dziękczynnej za wszystkie łaski –

jakich mi udzielił Pan za pośrednictwem Ojca Andrasza.

Nagle sobie przypomniałam owe widzenie, w którym widziałam tego kapłana

pomiędzy konfesjonałem a ołtarzem, ufając, że go kiedyś poznam i żywo mi stanęły te słowa,

które usłyszałam: on ci dopomoże spełnić wolę Moja na ziemi. (Dz 258)

259-260.

ŚW. FAUSTYNA OPUSZCZA KRAKÓW I W DRODZE DO WILNA NAWIEDZA JASNĄ GÓRĘ

Dnia 27 [maja 1933] wyjeżdżam do Wilna. Kiedy wyszłam przed dom, spojrzałam na

cały ogród i dom, kiedy spojrzałam na nowicjat, nagle łzy mi popłynęły z oczu.

Wspomniałam na wszystkie dobrodziejstwa i łaski, których mi udzielił Pan. Wtem

niespodziewanie ujrzałam Pana przy klombie, który mi powiedział: nie płacz, Ja jestem z

tobą zawsze. Obecność Boża, która mnie ogarnęła wówczas, kiedy mówił Pan Jezus, trwała

przez cały czas podróży. MIAŁAM POZWOLENIE WSTĄPIĆ DO CZĘSTOCHOWY.

Po raz pierwszy ujrzałam Matkę Bożą kiedy poszłam rano o godzinie piątej na odsłonięcie

obrazu. Modliłam się bez przerwy do godziny jedenastej i zdawało mi się, że dopiero co

przyszłam. Matka tamtejsza Przełożona przysłała po mnie Siostrę, żebym przyszła na

śniadanie, i martwi się, ze się spóźnię na pociąg. Wiele mi powiedziała Matka Boża. Oddalam

Jej swoje śluby wieczyste, czułam, ze jestem Jej dzieckiem, a Ona mi Matką. Nic mi nie

odmówiła, o co Ja prosiłam. (Dz 259-260)

261. ŚW. FAUSTYNA OPISUJE PIERWSZE WRAŻENIA PO PRZYBYCIU DO WILNA

+ Dziś już jestem w Wilnie. Maleńkie chałupki porozrzucane – stanowią klasztor.

Trochę mi się wydaje dziwne po józefowskich gmachach. Sióstr tylko osiemnaście. Mały

domek, ale jak wielkie zżycie wspólne. Wszystkie Siostry przyjęły mnie bardzo serdecznie,

co mi było wielka zachętą do znoszenia trudów, jakie na mnie czekały. Siostra Justyna nawet

wyszorowała podłogę na przyjazd mój. (Dz 261)

262.

PAN JEZUS POUCZYŁ ŚW. FAUSTYNĘ, JAK MA SIĘ ODNOSIĆ DO PEWNYCH OSÓB

+ Kiedy weszłam na benedykcję, Jezus udzielił mi światła, jak obcować mam z

pewnymi osobami. Przytuliłam się całą mocą do Najsłodszego Serca Jezusa, widząc, jak

zewnętrznie będę narażona na rozproszenie, z powodu obowiązku jaki ma tu mieć w

ogrodzie, a z tego powodu musze utrzymywać stosunki ze świeckimi. (Dz 262)

263.

ŚW. FAUSTYNA SPOTYKA SWEGO WILEŃSKIEGO KIEROWNIKA DUCHOWEGO

+ Nadszedł tydzień spowiedzi i ku mojej radości ujrzałam tego kapłana, którego już

znałam wpierw, nim przyjechałam do Wilna. Znałam go w widzeniu. Wtem usłyszałam w

duszy te słowa: oto wierny sługa Mój, on ci dopomoże spełnić wolę Moją tu na ziemi.

Jednak nie dałam się mu poznać tak, jako życzył sobie Pan. I przez jakiś czas walczyłam z

łaską. W każdej spowiedzi dziwnie mnie przenikała łaska Boża, jednak nie odsłaniałam duszy

przed nim i zamierzałam się nie spowiadać przed tym kapłanem. Po tym postanowieniu

straszny niepokój wstąpił w dusze moją. Silnie mnie Bóg strofował. Kiedy odsłoniłam całą

swą duszę przed tym kapłanem, Jezus zlał na dusze moja całe morze łask. Teraz rozumiem,

co to jest wierność jednej pojedynczej łasce, a ona sprowadza cały szereg innych. (Dz 263)

264.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUS O STAŁĄ POMOC

+ 0 Jezu mój, utrzymuj mnie przy Sobie, patrz, jak słaba jestem, sama ani kroku nie

zrobię naprzód, więc Ty Jezu musisz być ustawicznie ze mną, jak matka przy słabym dziecku

– więcej nawet. (Dz 264)

265.

CZŁOWIEK UCZY SIĘ PRZEZ CAŁE ŻYCIE

Zaczęły się dni pracy, walki i cierpień. Wszystko idzie swoim trybem zakonnym.

Człowiek jest zawsze nowicjuszem, musi się wiele rzeczy uczyć i poznawać, bo chociaż

reguła ta sama, to jednak każdy dom ma swoje zwyczaje, a więc każda zmiana to malutki

nowicjat. (Dz 265)

266.

PAN JEZUS UDZIELIŁ ŚW. FAUSTYNIE PEWNEJ ŁASKI

5/VIII.1933 r. Święto Matki Bożej Miłosierdzia

Dziś otrzymałam wielka i niepojętą laskę, czysto wewnętrzną, za którą Bogu jestem

wdzięczną w tym życiu i w wieczności... (Dz 266)

267.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE ROZWAŻANIE JEGO MĘKI

Jezus mi powiedział, ze najwięcej Mu się przypodobam przez rozważanie Jego

Bolesnej Męki i przez to rozważanie wiele światła spływa na duszę moją. Kto chce się

nauczyć prawdziwej pokory, niech rozważa Mękę Jezusa. Kiedy rozważam Mękę Jezusa, to

mi przychodzi jasne pojecie wielu rzeczy, których przed tym zrozumieć nie mogłam. Ja chcę

być podobna do Ciebie, Jezus, do Ciebie ukrzyżowanego, umęczonego, upokorzonego. Jezu,

odbij w mej duszy i sercu moim Swoja pokorę. Kocham Cię Jezu do szaleństwa. Ciebie

wyniszczonego, takiego, jak Cię wskazuje prorok, jakby ni mógł w Tobie dostrzec postaci

ludzkiej dla wielkich boleści. W takim stanie kocham Cię Jezu do szaleństwa. Boże wiekuisty

i niezmierzony, co uczyniła z Ciebie miłość?... (Dz 267)

268.

ŚW. FAUSTYNA TRZY GODZINY SPĘDZA NA ADORACJI

11/X.1933 r. – Czwartek. – Starałam się odprawić Godzinę św., ale zaczęłam ja z

wielkim trudem. Jakaś tęsknota zaczęła szarpać moim sercem. Umysł mój został przyćmiony

tak, że nie mogłam pojąć prostych form modlitwy. I tak przeszła mi jedna godzina modlitwy,

a raczej walki. Postanowiłam druga godzinę się modlić, ale cierpienia wewnętrzne się

zwiększyły. – Wielka oschłość i zniechęcenie. Postanowiłam trzecia godzinę się modlić. W

tej trzeciej godzinie modlitwy, która postanowiłam odprawić klęcząc bez żadnego oparcia,

ciało moje zaczęło się dopominać wytchnienia. Jednak w niczym nie sfolgowałam.

Rozkrzyżowałam ręce i chociaż słów nie mówiłam, jednak aktem woli trwałam. Po chwili

zdjęłam pierścionek z palca i prosiłam, ażeby Jezus spojrzał na ten pierścionek, który jest

znakiem naszego wiecznego złączenia i ofiarowałam Panu Jezusowi te uczucia, jakie miałam

w dzień ślubów wieczystych. Po chwili czuję, że serce moje zaczyna ogarniać fala miłości.

Nagłe skupienie ducha, zmysły cichną, obecność Boża przenika dusze. Wiem tylko to, że jest

Jezus i ja. Ujrzałam Go w takiej postaci, jakiego widziałam w pierwszej chwili po ślubach

wieczystych, kiedy odprawiłam także godzinę św. Stanął nagle Jezus przede mną obnażony z

szat, okryty ranami na całym ciele, oczy tonęły we krwi i łzach, twarz cala zeszpecona,

pokryta plwocinami. Wtem mi powiedział Pan: oblubienica musi być podobna do

Oblubieńca Swego. Zrozumiałam te słowa do głębi. Tu nie ma miejsca na jakieś

wątpliwości. Podobieństwo moje do Jezusa ma być przez cierpienie i pokorę. – Patrz, co

zrobiła ze Mną miłość dusz ludzkich. Córko Moja, w twoim sercu znajduję wszystko,

czego mi odmawia tak wielka liczba dusz. Serce twoje jest mi odpocznieniem, często

zachowuje wielkie łaski pod koniec modlitwy. (Dz 268)

269.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE ZACHOWYWAĆ POSTAWĘ CAŁKOWITEJ SZCZEROŚCI WOBEC SPOWIEDNIKA

W pewnej chwili, kiedy odprawiałam nowennę do Ducha Świętego, co do

spowiednika – odpowiedział mi Pan: dałem ci go wpierw poznać nim cię tutaj przełożeni

przysłali, jak będziesz postępować ze spowiednikiem, tak Ja będę postępował z tobą.

Jeżeli będziesz się ukrywać przed nim, chociażby to była najmniejsza łaska Moja, to i Ja

ukryję się przed tobą i pozostaniesz sama. I postępowałam według życzenia Bożego, a

głęboki spokój zapanował w duszy. Teraz rozumiem, jak Bóg broni spowiedników i jak się za

nami ujmuje. (Dz 269)

270.

ŚW. FAUSTYNA PRZEDSTAWIA RADY UDZIELONE PRZEZ SPOWIEDNIKA

Rada ks. dr Sopocko.

Bez pokory nie możemy się podobać Bogu. Ćwicz się trzecim stopniu pokory, to jest

nie tylko się nie tłumaczyć i uniewinniać, jak nam cos zarzucają, ale cieszyć się z

upokorzenie.

Jeżeli te rzeczy, które mi mówisz, prawdziwie od Boga pochodzą, to przygotuj dusze

swoja na wielkie cierpienia. Spotkasz się z nieuznaniem, z prześladowaniem – będą na ciebie

patrzeć jak na histeryczkę, dziwaczkę, ale Bóg laski Swojej ni poskąpi. Prawdziwe dzieła

Boże zawsze napotykają na trudności i nacechowane są cierpieniem. Jeżeli Bóg będzie chciał

coś przeprowadzić, czy wcześniej, czy później przeprowadzi, pomimo trudności

przeprowadzi, a ty tymczasem uzbrój się w wielka cierpliwość. (Dz 270)

271.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SPOWIEDŹ U INNEGO KAPŁANA

Kiedy wyjechał ks. dr Sopoćko do Ziemi Świętej, w tym czasie spowiadał

Zgromadzenie Ojciec Dąbrowski TJ. na jednej spowiedzi zapytał się mnie, czy jestem

świadoma życia wyższego, jakie jest w mojej duszy, a które jest niezmiernie w wielkim

stopniu. Odpowiedziałam, że jestem tego świadoma i wiem co się we wnętrzu moim dzieje. A

na to odpowiedział mi Ojciec: nie wolno Siostrze niszczyć tego w duszy, ani samej nie

zmieniać. Nie każdej duszy uwydatnia się to wielkie szczęście życia wyższego, u Siostry jest

to widoczne, bo jest w ogromnym stopniu. Niech Siostra uważa, żeby nie zmarnować tych

wielkich łask Bożych, wielka im [myśl urwana] (Dz 271)

272.

SPOWIEDNIK WYSTAWIA ŚW. FAUSTYNĘ NA DZIWNE PRÓBY

Jednak Ojciec ten przedtem wystawiał mnie na wiele prób. I kiedy mu mówiłam, że

Pan żąda ode mnie tych rzeczy, to wyśmiał się ze mnie, a do spowiedzi kazał mi przychodzić

o godzinie ósmej wieczór. A kiedy poszłam o ósmej, to już kościół braciszek zamykał. A

kiedy mu powiedziałam, żeby dal Ojcu znać, że ja przyszłam i ze Ojciec mi kazał przyjść o tej

porze, poczciwy braciszek poszedł i dal Ojcu znać. Ojciec kazał mu, żeby mi powiedział, że

Ojcowie o tej porze nie słuchają spowiedzi. I wróciłam z niczym do domu i już więcej się u

niego nie spowiadałam, ale odprawiłam za niego całą godzinę adoracji i pewne umartwienia,

żeby mu uprosić światło Boże do poznawania dusz. Toteż jak wyjechał ks. dr Sopocko, a on

zastępował go, zmuszona byłam iść do niego do spowiedzi. Jednak, co przedtem uznać nie

chciał, to teraz mnie zobowiązuje do wielkie wierności tym natchnieniom wewnętrznym. –

Tak nieraz Bóg dopuszcza, ale we wszystkim niech będzie uwielbiony. Ale jednak wielkiej

łaski trzeba, aby się nie zachwiać. (Dz 272)

273.

ŚW. FAUSTYNA CIESZY SIĘ ZBLIŻAJĄCYMI REKOLEKCJAMI

Rekolekcje roczne 10/1.1934.

Jezu mój i znowuż się zbliża chwila, w której pozostanę sam na sam z Tobą. Jezu,

proszę Cię z całego serca, daj mi poznać, co Ci we mnie nie podoba, a zarazem daj mi

poznać, co robić, aby Ci się stać milszą. Nie odmów mi tej łaski i bądź ze mną. Ja wiem, że

bez Ciebie Panie niewiele się przyda usiłowanie moje. O, jak się cieszę z wielkości Twojej,

Panie. Nim więcej Cię poznaję, tym Cię goręcej pragnę i pożądam. (Dz 273)

274.

PAN JEZUS UŚWIADAMIA ŚW. FAUSTYNIE WADY GŁÓWNE

Jezus udzielił mi poznania samej siebie. W tym świetle Bożym widzę swoją wadę

główną – to jest pycha, jej odcień – zamknięcie się samej w sobie, brak prostoty w stosunku z

Matką Przełożoną.

Drugie światło co do mówienia. – Czasami mowie za dużo. Można by było w dwóch,

trzech słowach załatwić, a ja na takie załatwianie używam za dużo czasu. Jednak Jezus sobie

życzy, abym ten czas obróciła na modlitewki odpustowe za dusze w czyśćcu cierpiące. I

mówi mi Pan, jak każde słowo będzie ważne w dzień sądu.

Trzecie światło – co do reguł naszych. Mało unikam okazji, które prowadza do

łamania reguł, a szczególnie milczenia. Tak będę postępować, jakoby reguła była tylko dla

mnie napisana, a co mnie obchodzi, jak kto postępuje, byle bym ja tak postępowała, jak Bóg

sobie tego życzy.

Postanowienie. – Czegokolwiek Jezus zażąda ode mnie, a dotyczy to rzeczy

zewnętrznych, pójść zaraz o tym powiedzieć Przełożonym; w obcowaniu z przełożona starać

się będę o otwartość i szczerość dziecięcą. (Dz 274)

275.

PAN JEZUS KOCHA DUSZE UKRYTE

Jezus kocha dusze ukryte. Kwiat ukryty najwięcej zawiera w sobie woni. Starać się o

zacisze dla serca Jezusowego we własnym wnętrzu. W chwilach ciężkich i bolesnych nucę Ci,

o Stwórco, hymn ufności, bo bezdenna jest przepaść ufności mojej ku Tobie, ku Twemu

Miłosierdziu. (Dz 275)

276.

CIERPIENIE JEST STAŁYM POKARMEM DUSZY ŚW. FAUSTYNY

Od chwili w której ukochałam cierpienie, przestało mi być cierpieniem. Cierpienie jest

stałym pokarmem mojej duszy. (Dz 276)

277.

ŚW. FAUSTYNA WYJAŚNIA DLACZEGO NIE ROZMAWIA Z PEWNĄ OSOBĄ

Nie będę rozmawiać z pewną osobą, bo wiem, że Jezusowi się to nie podoba, a ona nie

odnosi z tego żadnej korzyści. (Dz 277)

278.

MODLITWA ŚW. FAUSTYNY SKIEROWANA DO BOSKIEGO SZALEŃCA

MIŁOŚCI

U stóp Pan. Jezus utajony, Miłości wiekuista, Żywocie nasz, Boski Szaleńcze, żeś

zapomniał o Sobie, a widzisz tylko nas. Nim stworzyłeś niebo i ziemię, wpierw nosiłeś w

Sercu Swoim nas. O Miłości, o głębio poniżenia Twego, o tajemnico szczęścia – czemuż tak

mała liczba Ciebie zna? – Czemuż nie znajdujesz wzajemności? – O Boska Miłości, czemuż

taisz piękność Swą? – O niepojęty i Niezmierzony, nim lepiej Cię poznaję – tym Cię mniej

pojmuję, ale dlatego, że Cię pojąć nie mogę – więc pojmuje wielkość Twoją. Nie zazdroszczę

Serafinom ognia, bo większy w sercu złożony mam da. Oni w zachwycie podziwiają ciebie,

lecz Twoja krew łączy się z moją. Miłość – to niebo już tu na ziemi dane nam. O, czemuż się

taisz w wiarę? – Miłość rozdziera zasłonę. Nie masz zasłony pod wzrokiem mojej duszy, boś

Sam mnie pociągnął w łono tajemniczej miłości na wieki. Niech Ci będzie cześć i chwała,

Nierozdzielna Trójco – Jedyny Boże, po wszystkie wieki. (Dz 278)

279.

PAN JEZUS PROSI ŚW. FAUSTYNĘ, ABY W CIERPIENIU SZUKAŁA POMOCY U ZBAWICIELA

Dał mi Bóg poznać, na czym polega prawdziwa miłość i udzielił mi światła, jak ją

okazać Bogu w praktyce. Prawdziwa miłość Boga zależy na wypełnieniu woli Bożej. Ażeby

okazać miłość Bogu w czynie, trzeba, ażeby wszystkie uczynki nasze chociażby były

najmniejsze – musza płynąć z miłości dla Boga. I powiedział mi Pan: dziecię Moje,

najwięcej Mi się podobasz przez cierpienie. W cierpieniach swoich fizycznych czy też

moralnych – córko Moja, nie szukaj współczucia u stworzeń. Chcę, aby woń cierpień

twoich była czysta, bez żadnych przymieszek. Żądam, żebyś się nie tylko oderwała od

stworzeń, ale i sama od siebie. Córko Moja, chcę się napawać miłością serca twego –

miłością czystą, dziewiczą, - nieskalaną, bez żadnego przyćmienia. Córko Moja, im

więcej ukochasz cierpienie, tym miłość twoja ku Mnie będzie czystsza (Dz 279)

280.

PAN JEZUS POLECA OBCHODZIĆ ŚWIĘTO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

Jezus każe mi obchodzić to święto miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po

Wielkanocy. Przez wewnętrzne skupienie i umartwienie zewnętrzne, przez trzy godziny

nosiłam pasek modląc się nieustannie za grzeszników i o miłosierdzie dla świata całego i

rzekł mi Jezus: wzrok Mój z upodobaniem dziś spoczywa na domu tym. (Dz 280)

281.

ŚW. FAUSTYNA ROZUMIE, ŻE JEJ POSŁANNICTWO ROZPOCZNIE SIĘ PO JEJ ŚMIERCI

Czuję dobrze, że nie kończy się posłannictwo moje ze śmiercią, ale się zacznie. O

dusze wątpiące, uchylę wam zasłony nieba, aby was przekonać o dobroci Boga, abyście już

więcej nie raniły niedowierzaniem Najsłodszego Serca Jezusa. Bóg jest Miłość i

Miłosierdziem. (Dz 281)

282.

PAN JEZUS WYPOWIADA SWOJE WZRUSZENIE NAD POSTAWĄ ŚW. FAUSTYNY

W pewnej chwili powiedział mi Pan: wzruszyło się Serce Moje miłosierdziem

wielkim ku tobie – dziecię Moje najdroższe – kiedy cię ujrzałem w strzępy poszarpana

od wielkiej boleści, którą cierpiałaś, żałując za grzechy swoje. Oto widzę twoją miłość

tak czystą i szczerą, że daję ci pierwszeństwo między dziewicami, tyś zaszczytem i

chwałą Męki Mojej. Każde uniżenie duszy twojej widzę i nic nie uchodzi uwagi Mojej –

pokornych wywyższam, aż do tronu Swego, bo tak chcę. (Dz 282)

283.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA TRÓJCĘ PRZENAJŚWIĘTSZĄ

Boże w Trójcy Świętej Jedyny. –

Pragnę Cię tak kochać, jak jeszcze żadna dusza ludzka nie kochała, a chociaż jestem

dziwnie nędzna i maleńka, to jednak kotwice ufności swojej zapuściłam tak głęboko w

przepaść miłosierdzia Twojego – Boże i Stwórco mój. – pomimo wielkiej nędzy mojej nie

lękam się niczego, ale mam nadzieje śpiewać pieśń chwały wiecznie. Niech żadna dusza nie

wątpi, chociażby była najnędzniejsza, póki żyje – każda może się stać wielka święta, bo

wielka jest moc łaski Bożej. Od nas zależy tylko nie stawiać oporu działaniu Bożemu. (Dz 283)

284.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE BYCIA MGŁĄ ZASŁANIAJĄCĄ WYSTĘPKI ZIEMI

O Jezu, gdybym mogła się stać mgłą przed Tobą, aby zakryć ziemię, by wzrok Twój

święty nie widział strasznych występków. Jezu, kiedy patrzę na świat i jego obojętność

względem Ciebie, to mi wyciska nieustannie łzy z oczu – ale kiedy patrzę na dusze oziębłą

zakonną – to mi się serce krwawi. (Dz 284)

285.

ŚW. FAUSTYNA ZANOSI PEWNEJ SIOSTRZE GORĄCEJ WODY

W pewnej chwili, kiedy przyszłam do celi, a byłam tak bardzo zmęczona, ze musiałam

chwile wpierw odpocząć, nim się zaczęłam rozbierać, a kiedy byłam już rozebrana, jedna z

Sióstr prosi mnie, żebym przyniosła jej gorącej wody. Pomimo zmęczenia ubrałam się

prędziutko i przyniosłam wody, jakiej sobie życzyła, chociaż od kuchni do celi było spory

kawałek, a błoto pod kostki. Kiedy weszłam do swojej celi, ujrzałam puszkę z Najświętszym

Sakramentem i usłyszałam taki glos: weźmij tę puszkę i przenieś do tabernakulum. W

pierwszej chwili zawahałam się, ale się zbliżyłam i kiedy się dotknęłam puszki, usłyszałam te

słowa: z jaką miłością zbliżasz się do Mnie, z taką miłością zbliżaj się do każdej z Sióstr,

a cokolwiek czynisz im- Mnie czynisz. Po chwili ujrzałam jako jestem sama. (Dz 285)

286.

ŁZY DZIECI UTRZYMUJĄ ŚWIAT W ISTNIENIU

+ W pewnej chwili kiedy się odprawiała adorację za naszą Ojczyznę, ból ścisnął duszę

i zaczęłam się modlić w następujący sposób: Jezu najmiłosierniejszy, proszę cię przez

przyczynę Twoich, a szczególnie przez przyczynę Matki Twojej najmilszej, która Cię

wychowała z Dziecięctwa, błagam Cię, błogosław Ojczyźnie mojej. Jezu, nie patrz na

grzechy nasze, ale spójrz się na łzy dzieci małych, na głód i zimno jakie cierpią. Jezu, dla tych

niewiniątek, udziel mi łaski, o którą Cię proszę dla Ojczyzny mojej. W tej chwili ujrzałam

Pana Jezusa, Który miał oczy zaszłe łzami i rzekł do mnie: - widzisz córko Moja, jak

bardzo Mi ich żal, wiedz o tym, że one utrzymują świat. (Dz 286)

287.

ŚW. FAUSTYNA ZAPEWNIA PANA JEZUSA O SWEJ WIERNOŚCI

+ Jezu mój, kiedy patrzę na to życie dusz, spostrzegam, że wiele służy Ci z pewnym

niedowierzaniem. I w pewnych chwilach, zwłaszcza, kiedy jest sposobność do okazywania

miłości Bogu, to właśnie widzę, jak wtenczas uciekają te dusze z pola walki. I rzekł do mnie

Jezus w pewnej chwili: czy i ty – dziecię Moje – tak chcesz postępować? Odpowiedziałam

Panu: o nie, mój Jezu, nie cofnę się z pola walki, chociaż mi pot śmiertelny zrosi czoło, nie

wypuszczę miecza z ręki, aż spocznę u stóp Trójcy Świętej. Cokolwiek czynię, nie liczę na

własne siły, ale na łaskę Bożą. Z łaska Bożą dusza może przejść przez największe trudności

zwycięsko. (Dz 287)

288.

ŚW. FAUSTYNA ROZMAWIA Z PANEM JEZUSEM O WYCHOWANKACH, ORAZ PODZIWIA JEGO DOBROĆ

+ Kiedy raz rozmawiałam bardzo długo z Jezusem o naszych wychowankach,

ośmielona dobrocią Jego zapytałam Go: czy też ma z naszych wychowanek takie dusze, które

by były pociecha dla Jego Serca? – I odpowiedział mi Pan: że ma, ale miłość ich jest słaba,

dlatego oddaję ci je pod szczególniejsza opieką – módl się za nie.

O Boże wielki, podziwiam dobroć Twoja. Tyś Pan Zastępów Nieba, a tak się zniżasz

do nędznego stworzenia. O, jak gorąco pragnę Cię kochać każdym uderzeniem stworzenia.

Nie wystarcza mi obszar ziemi, za małe jest niebo, a niczym przestworza, Ty jeden mi tylko

wystarczasz – Wiekuisty Boże. – Ty tylko Jeden głębię mej duszy napełnić możesz. (Dz 288)

289.

PRZEBYWANIE Z PANEM JEZUSEM JEST NAJWIĘKSZYM SZCZĘŚCIEM ŚW. FAUSTYNY

Najszczęśliwsze chwile dla mnie, to kiedy pozostaję sam na sam z Panem moim. W

tych chwilach poznaję wielkość Biga i nędzę własną.

W pewnej chwili powiedział mi Jezus: nie dziw się temu, że jesteś nieraz niewinnie

posądzana, Ja z miłości ku tobie wpierw wypiłem ten kielich cierpień niewinnych. (Dz 289)

290.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNE, ŻE W NIEBIE JEST MIESZKAŃ WIELE

W pewnej chwili kiedy się przejęłam wiecznością i jej tajemnicami, zaczęły mnie

męczyć różne niepewności. W tym rzekł do mnie Jezus: dziecię Moje, nie lękaj się domu

Ojca swego. Próżne dociekania zostaw mędrcom tego świata. Ja cię zawsze chce wiedzieć

małym dzieckiem. Pytaj z prostotą o wszystko spowiednika, a Ja ci odpowiem przez usta

jego. (Dz 290)

291.

ŚW. FAUSTYNA PRZYJMUJE BÓL CIERNIEM UKORONOWANIA, BY URATOWAĆ PEWNE OSOBĘ PRZED GRZECHEM

W pewnym momencie poznałam osobę, która zamierzała popełnić grzech ciężki.

Prosiłam Pana, aby na mnie dopuścił udręki największe, ażeby owa dusza została uratowana.

Wtem nagle uczułam straszny ból korony cierniowej na głowie. Trwało to dość długo, jednak

osoba ta została w łasce Bożej. O Jezu mój, jak łatwo można się uświęcić – potrzeba tylko

odrobinę dobrej woli. Jeżeli Jezus spostrzeże w duszy tę odrobinę, tej dobrej woli, to spieszy

się ze Swoim oddaniem duszy i nic Go powstrzymać nie może, ani błędy, ani upadki – nic

zgoła. Jezusowi jest pilno tej duszy dopomóc, a jeżeli dusza jest wierna tej łasce Bożej, to w

bardzo krótkim czasie dusza może dojść do najwyższej świętości, do jakiej stworzenie tu na

ziemi dojść może. Bóg jest bardzo hojny i nikomu łaski Swojej nie odmawia – więcej daje,

aniżeli my Go o to prośmy. Wierność w wypełnianiu natchnień Ducha Świętego – to

najkrótsza droga. (Dz 291)

292.

DUSZA KOCHAJĄCA BOGA JEST WOLNA OD LĘKU

+ Kiedy dusza szczerze kocha Boga, to nie powinna się niczego lękać w swym życiu

duchownym. Niech się podda wpływowi laski i niech się nie ogranicza w łączeniu z Panem.

(Dz 292)

293.

ŚW. FAUSTYNA W ŚWIETLE ŁASKI POZNAŁA SWOJE BRAKI

+ Kiedy mnie Jezus zachwycił Swą pięknością i pociągnął ku Sobie, wtenczas

ujrzałam co Mu się w duszy mojej nie podoba i postanowiłam za wszelką cenę to usunąć i z

pomocą łaski zaraz to usunęłam. Ta wielkoduszność podobała się Panu i od tej chwili Bóg

zaczął udzielać mi łask wyższych. Nic nie rozumuje w życiu wewnętrznym, nic nie rozbieram

– jakimi drogami mnie duch Boży prowadzi, wystarcza mi to, ze wiem, że jestem kochana i ja

kocham. Miłość czysta daje mi poznać Boga i zrozumieć wiele tajemnic. Spowiednik jest dla

mnie wyrocznią, słowa jego jest święte dla – mówię to o kierowniku. (Dz 293)

294.

PAN JEZUS PROSI ŚW. FAUSTYNĘ, BY Z WDZIĘCZNOŚCIĄ PRZYJMOWAŁA WSZYSTKIE ŁASKI

+ W pewnej chwili powiedział mi Pan: postępuj, jak żebrak, który nie wymawia się

jak dostanie większą jałmużnę, ale raczej dziękuje serdeczniej; i ty, jeśli ci udzielam

większych łaski, to nie wymawiaj się żeś niegodna ich. Ja wiem o tym, ale raczej ciesz się

i raduj i bierz tyle z Serca Mojego, ile udźwignąć możesz, bo wtenczas lepiej mi się

podobasz. I jeszcze co cos powiem – nie tylko bierz te łaski dla siebie, ale i dla bliźnich,

to jest zachęcaj dusze, z którymi się stykasz do ufności w nieskończone miłosierdzie

Moje. O, jak bardzo kocham dusze, które Mi zupełnie zaufały – wszystko im uczynię.

(Dz 294)

295.

PAN JEZUS ZAPYTUJE ŚW. FAUSTYNĘ, JAK PRZEBIEGAJĄ JEJ REKOLEKCJE

+ W tej chwili zapytał mnie Jezus: dziecię Moje, jak ci idą rekolekcje? –

Odpowiedziałam: Jezu, przecież Ty wiesz jak mi idą. Tak, wiem, ale Ja chcę usłyszeć z ust i

serca twego. O mój Mistrzu, kiedy Ty mnie prowadzisz, to wszystko mi idzie łatwo, i proszę

Cię, Panie, nie odstępuj nigdy ode mnie. I powiedział Jezus: tak, zawsze będę przy tobie,

jeżeli zawsze będziesz dzieckiem małym i nie lękaj się niczego, jak byłam tu twoim

początkiem, tak też będę twoim końcem. Nie polegaj na stworzeniach, chociażby w

rzeczy najmniejszej, bo to mi się nie podoba. Ja sam chce być w duszy twojej. Dam ci

umocnienie w duszy i światło i dowiesz się z ust zastępcy Mojego, ze Ja jestem w tobie, a

niepokój rozwieje się jak mgła przed promieniem słońca. (Dz 295)

296.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE MIŁOWANIA PANA JEZUSA, JAK NIKT DOTĄD GO NIE MIŁOWAŁ

+ Dobro Najwyższe, pragnę Cię kochać, tak jak nikt na ziemi jeszcze Cię nie kochał.

Pragnę Cię uwielbiać każdym mementem życia mojego i wolę swoją ściśle jednoczyć ze

święta Wolą Twoją. Życie moje nie jest monotonne i szare, ale jest urozmaicone jako ogród

wonnymi kwiatami, że nie wiem wreszcie, kiedy wpierw kwiat zerwać: czy lilie cierpień, czy

różę miłości bliźniego, czy fiołek pokory. Nie będę wyliczać tych skarbów, których mam na

każdy dzień pod dostatkiem. To wielka rzecz umieć wykorzystać chwile obecną. (Dz 296)

297.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY JĄ OŚWIECIŁ SWYM ŚWIATŁEM

+ Jezu Światłości Najwyższa, daj mi poznać siebie i przeniknij twym światłem moją

ciemną duszę i wypełnij sobą otchłań mej duszy. Bo tylko Ty sam [...] (Dz 297)

290.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY JAK MATKA TULIŁ JĄ DO SERCA

O Jezu mój, Żywocie, Drogo i Prawdo, proszę Cię utrzymuj mnie przy sobie, jak

matka małe dziecię utrzymuje przy piersi swojej, bo ja jestem nie tylko niedołężnym

dzieckiem, ale nagromadzeniem nędzy i nicości. (Dz 298)

299.

PAN JEZUS, SPEŁNIAJĄC PROŚBĘ SPOWIEDNIKA, WYJAŚNIA SYMBOLIKĘ PROMIENI MIŁOSIERDZIA

Kiedy raz spowiednik kazał się zapytać Pana Jezusa, co oznaczają te dwa promienie,

które są w tym obrazie – powiedziałam, że dobrze, zapytam się Pana.

W czasie modlitwy usłyszałam te słowa wewnętrznie: te dwa promienie oznaczają

Krew i Wodę, - blady promień oznacza wodę, która usprawiedliwia dusze; - czerwony

promień oznacza Krew, która jest życiem duszy.

Te dwa promienie wyszły z wnętrzności Miłosierdzia Mojego wówczas, kiedy

konające Serce Moje zostało włócznią otwarte na krzyżu.

Te promienie osłaniają dusze przed zagniewaniem Ojca Mojego. Szczęśliwy, kto

w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga. Pragnę, ażeby

pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia. (Dz 299)

300.

PAN JEZUS PRZYPOMINA O SWYM NIESKOŃCZONYM MIŁOSIERDZIU

+ Proś wiernego sługę Mojego, żeby w dniu tym powiedział światu całemu o tym

wielkim miłosierdziu Moim, że kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia, ten dostąpi

zupełnego odpuszczenia win i kar.

+ Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do

Miłosierdzia Mojego.

+ O, jak bardzo Mnie rani niedowierzanie duszy. Taka dusza wyznaje, że jestem

Święty i Sprawiedliwy, a nie wierzy, ze Jestem Miłosierdziem, nie dowierza Dobroci

Mojej. I szatani wielbią sprawiedliwość Moją, ale nie wierzą w dobroć Moją.

301.

MIŁOSIERDZIE JEST NAJWIĘKSZYM PRZYMIOTEM BOGA

Powiedz, że Miłosierdzie jest największym przymiotem Boga. Wszystkie dzieła

rąk Moich są ukoronowane miłosierdziem. (Dz 301)

302.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE, BY WSZYSCU LUDZIE POZNALI PANA JEZUSA

+ O Miłości Wiekuista, pragnę, aby Cię poznały wszystkie dusze, które stworzyłeś.

Pragnęłabym się stać kapłanem, mówiłabym o miłosierdziu Twoim duszom grzesznym,

pogrążonym w rozpaczy. Pragnęłabym być misjonarzem i nieść światło wiary w dzikie kraje,

by duszom dać poznać Ciebie, by dla nich wyniszczona umrzeć śmiercią męczeńską, jakąś Ty

umarł dla mnie i dla nich. O Jezu, wiem nadto dobrze, ze mogę być kapłanem, misjonarzem,

kaznodzieją, mogę umrzeć śmiercią męczeńska przez zupełne wyniszczenie i zaparcie się

siebie z miłości dla Ciebie, Jezu, i dusz nieśmiertelnych. Wielka miłość rzeczy małe umie

zmieniać na rzeczy wielkie i tylko miłość nadaje czynom naszym wartość, a im miłość nasza

stanie się czystsza, tym ogień cierpień mniej będzie miał w nas do trawienia, i cierpienie

przestanie być dla nas cierpieniem. – Stanie się nam rozkoszą. Za łaską Bożą teraz

otrzymałam to usposobienie serca, że nigdy nie jestem tak szczęśliwa, jak wtenczas kiedy

cierpię dla Jezusa, Którego kocham każdym drgnieniem serca. (Dz 302)

303.

PAN JEZUS WSPOMÓGŁ ŚW. FAUSTYNĘ W WIELKIM CIERPIENIU

Kiedy raz miałam jedno cierpienie wielkie, uciekałam od obowiązku do Pana Jezusa i

prosiłam, aby mi udzielił Swej mocy. Po króciutkiej modlitwie wróciłam do obowiązku pełna

zapału i radości. W tym mi mówi jedna z Sióstr, że pewno Siostra dziś ma wiele pociech, bo

taka Siostra jest rozpromieniona. Bóg pewno Siostrze nie daje żadnego cierpienia – tylko

same pociechy. – Odpowiedziałam – myli się Siostra bardzo, bo właśnie wtenczas, kiedy

wiele cierpię, to i radość moja większa, a kiedy mniej cierpię to i radość moja mniejsza.

Jednak ta dusza dawał mi poznać, że mnie w ty mnie rozumie. Starałam się jej to

wytłumaczyć: kiedy cierpimy wiele, a mamy sposobność wielka okazać Bogu, ze Go

kochamy, a kiedy cierpimy mało, to mamy mało sposobności, by okazać Bogu swą miłość, a

kiedy nie cierpimy nic – to miłość nasza nie jest wielka, ani czysta. Możemy dojść za łaska

Bożą do tego, że cierpienie dla nas zamieni się w rozkosz, bo miłość umie takie rzeczy

działać w duszach czystych. (Dz 303)

304.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA KSIĘGĘ JEGO BOLESNEJ MĘKI

+ Jezu mój, nadziejo moja jedyna, dziękuje Ci za tę księgę, którą otworzyłeś przed

oczyma duszy mojej. Ta księgą jest Męka Twoja dla mnie z miłości podjęta. Z tej Księgi

nauczyłam się jak kochać Boga i dusze. W tej księdze są zawarte dla nas skarby nieprzebrane.

O Jezu, jak mało dusz Ciebie rozumie w Twoim męczeństwie miłości. O, jak wielki jest ogień

najczystszej miłości, który płonie w Twym Najświętszym Sercu. Szczęśliwa dusza, która

zrozumiała miłość Serca Jezusowego. (Dz 304)

305.

ŚW. FAUSTYNA PONOWNIE WYRAŻA PRAGNIENIE, BY DUSZE POZNAŁY MIŁOSIERDZIE PANA JEZUSA

Jest moim największym pragnieniem, by dusze Ciebie poznały żeś Ty jest ich

szczęściem wiekuistym, aby uwierzyły dobroci Twojej i wysławiały nieskończone

miłosierdzie Twoje. (Dz 305)

306.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE Z POMOCĄ ŁASKI WYPEŁNIAĆ PRZEPISY REGUŁY, PONADTO PRAGNIE UKRYĆ SIĘ PRZED ŚWIATEM

Prosiłam Boga, żeby mi udzielił łaski, żeby natura moja była odporną i silną na

wpływy, które mnie nieraz chcą odwieść od ducha reguły i drobnych ustaw – bo to są drobne

mole, które chcą w nas zniszczyć życie wewnętrzne i na pewno zniszczą, jeżeli dusza jest

świadoma tych drobnych wykroczeń, a mimo to lekceważy sobie, że to rzeczy małe. Ja nic

nie widzę w zakonie małego. Mniejsza o to, że nieraz się narażę na przykrości i przycinki,

byle tylko duch mój był w zgodnej harmonii z duchem reguł, ślubów i ustaw zakonnych. O

Jezu mój, rozkoszy serca mojego, Ty znasz pragnienia moje. Chciałabym się ukryć przed

wzrokiem ludzkim, tak, że żyjąc jakobym nie żyła. Chcę żyć czysta, jak kwiat polny, chcę,

aby miłość moja ku Tobie zawsze była zwrócona, jako kwiat, który zawsze zwraca się ku

słońcu. Pragnę, aby zapach i świeżość kwiatu serca mojego była zawsze wyłącznie dla Ciebie

zachowana. Chcę żyć pod Boskim Twoim spojrzeniem, bo Ty mi Sam wystarczasz. Kiedy

jestem z Tobą, o Jezu, nie lękam się niczego, bo nic mi zaszkodzić nie może. (Dz 306)

307.

ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA NAD KLASZTOREM WALKĘ DOBRA ZE ZŁEM

+ 1934 rok. W pewnej chwili w czasie Wielkiego Postu, ujrzałam nad naszą kaplicą i

domem wielka jasność i wielką ciemność. Widziałam walkę tych dwóch potęg... (Dz 307)

308.

PAN JEZUS ZAŻĄDAŁ OD ŚW. FAUSTYNY OFIARY ZA GRZESZNIKÓW

1934 Wielki Czwartek. Rzekł do mnie Jezus: pragnę, żebyś złożyła ofiarę z siebie za

grzeszników, a szczególnie za te dusze, które straciły nadzieje w miłosierdzie Boże. (Dz 308)

309.

ŚW. FAUSTYNA WYPOWIADA AKT OFIAROWANIA SIEBIE ZA GRZESZNIKÓW

Bóg i dusze. – Akt ofiarowania.

Wobec nieba i ziemi, wobec wszystkich Chórów Anielskich, wobec Najświętszej

Maryi Panny, wobec wszystkich Mocy niebieskich, oświadczam Bogu w Trójcy

Jedynemu, że dziś w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem, Odkupicielem dusz, składam

dobrowolnie z siebie ofiarę za nawrócenie grzeszników, a szczególnie za te dusze, które

straciły nadzieje w miłosierdzie Boże. Ofiara ta polega na tym, że przyjmuję z zupełnym

poddaniem się woli Bożej wszystkie cierpienia i lęki i trwogi, jakimi są napełnieni

grzesznicy, a w zamian oddaję im wszystkie moje pociechy w duszy, które płyną z

obcowania z Bogiem. Jednym słowem ofiaruje z nich wszystko: Msze św., Komunie św.,

pokuty i umartwienia, modlitwy. Nie lękam się ciosów – ciosów sprawiedliwości Boże, bo

jestem złączona z Jezusem. O Boże mój, pragnę tym sposobem wynagrodzić Ci z

Jezusem te dusze, które niedowierzają dobroci Twojej. Ufam wbrew wszelkiej nadziei w

morze miłosierdzia Twego. Panie i Boże mój, cząstko mija na wieki, nie ma własnych

siłach opieram ten akt ofiarowania, ale na mocy, która płynie z zasług Jezusa Chrystusa.

Powtarzać będę codziennie ten akt ofiarowania następującą modlitwą, której mnie sam

nauczyłeś Jezu.

O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła naówczas jak zdrój Miłosierdzia dla nas z

Serca Jezusowego, ufam Tobie.

S.M. Faustyna od Najświętszego Sakramentu. Wielki Czwartek, w czasie Mszy

świętej, 29,dz.3.m 1934 rok. (Dz 309)

310.

PAN JEZUS POZWOLIŁ ŚW. FAUSTYNIE WSPÓŁUCZESTNICZYĆ W DZIELE ZBAWIENIA

- Daję ci cząstkę w Odkupieniu rodzaju ludzkiego. Tyś ochłodą w chwili konania

Mego. (Dz 310)

311.

ŚW. FAUSTYNA DOŚWIADCZA SKUTKÓW ZŁOŻONEJ OFIARY ZA GRZESZNIKÓW

Kiedy otrzymałam pozwolenie od swego spowiednika na uczynienie tego aktu

ofiarowania, poznałam w krótkim czasie, że miłym był Bogu ten akt, bo zaraz zaczęłam

doświadczać jego skutków. W jednej chwili dusza moja została jako skała: oschła, pełna

udręki i niepokoju. Różne bluźnierstwa i przekleństwa cisną się do uszu moich. Nieufność i

rozpacz zagościła w sercu moim. Oto jest stan biednych, który przyjęłam na siebie. W

pierwszej chwili zlękłam się bardzo tych okropności, ale przy pierwszej spowiedzi zostałam

uspokojona. (Dz 311)

312.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE MSZY ŚW. WIDZIAŁA DZIECIĄTKO JEZUS

+ Kiedy raz poszłam na świat do spowiedzi, trafiłam, że mój spowiednik odprawiał

Mszę św. Po chwili ujrzałam Dziecię Jezus na ołtarzu, które pieszczotliwie i z radością

wyciągało rączęta do niego, jednak ów kapłan po chwili wziął to piękne Dziecię w ręce i

połamał i żywcem je zjadł. W pierwszej chwili uczulam niechęć do tego kapłana z powodu

takiego postępowania z Jezusem, ale zaraz zostałam oświecona w tej sprawie i poznałam, że

bardzo jest miły Bogu ów kapłan. (Dz 312)

313.

ŚW. FAUSTYNA ZASMUCIŁA SIĘ, GDY PO RAZ PIERWSZY ZOBACZYŁA MALOWANY OBRAZ MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

+ W pewnej chwili kiedy byłam u tego malarza, który maluje ten obraz i zobaczyłam,

że nie jest tak piękny, jakim jest Jezus – zasmuciłam się tym bardzo, jednak ukryłam to w

sercu głęboko. Kiedyśmy wyszły od tego malarza, Matka Przełożona została w mieście dla

załatwienia różnych spraw, ja sama powróciłam do domu. Zaraz udałam się do kaplicy i

napłakałam się bardzo. Rzekłam do Pana: kto Cię wymaluje tak pięknym, jakim jesteś? –

Wtem usłyszałam takie słowa: nie piękności farby, ani pędzla jest wielkość tego obrazu,

ale w łasce Mojej. (Dz 313)

314.

ANIOŁ STRÓŻ POLECA ŚW. FAUSTYNIE MODLITWĘ ZA KONAJĄCYCH

+ W pewnej chwili, kiedy po południu przyszłam do ogrodu, powiedział mi Anioł

Stróż: módl się za konających i zaraz zaczęłam różaniec za konających z ogrodniczkami. Po

skończonym różańcu zaczęłyśmy różne modlitewki za konających. Po skończonych

modlitwach, wychowanki zaczęły sobie wesoło rozmawiać. Pomimo ich gwaru usłyszałam w

duszy te słowa: módl się za mnie. Kiedy nie mogłam dobrze zrozumieć tych słów, odsunęłam

się o parę kroków od wychowanek, zastanawiając się kto by to by co mi każe się modlić.

Wtem usłyszałam te słowa: jestem Siostra... Ta Siostra była w Warszawie, a je obecnie

Wilnie. Módl się za mnie, aż ci powiem, kiedy masz przestać. Jestem w konaniu. Natychmiast

zaczęłam się gorąco modlić do konającego Serca Jezusowego, która nie dając mi wytchnienia,

modliłam się tak od godziny trzeciej do godziny piątej. O godzinie piątej usłyszałam te słowa:

dziękuje. – Zrozumiałam, że już skonała. Jednak na drugi dzień w czasie Mszy św. modliłam

się gorąco za jej duszę. Po południu przyszła kartka, że Siostra ... o tej, a o tej godzinie

umarła. Zrozumiałam, że była to ta godzina, w której mówiła do mnie – módl się za mnie.

(Dz 314)

315.

ŚW. FAUSTYNA ODDAJE SIĘ POD OPIEKĘ MATCE BOŻEJ BOLESNEJ

+Matko Boża, dusza Twa była zanurzona w goryczy morzu, spójrz się na dziecię

Twoje i naucz cierpieć i kochać w cierpieniu. Wzmocnij ma duszę, niech jej ból nie łamie.

Matko łaski – naucz mnie żyć z Bogiem. (Dz 315)

316.

MATKA BOŻA ZAPOWIADA ŚW. FAUSTYNIE NADCHODZĄCE CIERPIENIA

W pewnej chwili odwiedziła mnie Matka Boża. Była smutna, oczy miała spuszczone

na ziemie, dala mi poznać, jakoby nie chciała mi o tym mówić. Kiedy to zrozumiałam

zaczęłam prosić Matkę Boża, żeby mi powiedziała i żeby się spojrzała na mnie. W jednej

chwili spojrzała się na mnie Maryja z serdecznym uśmiechem i powiedziała, - będziesz miała

pewne cierpienia z powodu choroby i lekarzy, także spotka cię wiele cierpień z powodu tego

obrazu, ale nie lękaj się niczego. Na drugi dzień zachorowałam i wiele cierpiałam, tak jako mi

powiedziała matka Boża, ale dusza moja jest przygotowana na cierpienia. Cierpienie, jest

stała towarzyszka mojego życia. (Dz 316)

317.

ŚW. FAUSTYNA UFA, ŻE W BOGU JEST ŹRÓDŁO JEJ NADZIEI

O Boże mój, nadziejo moja jedyna, w Tobie położyłam ufność cała i wiem, że nie

będę zawstydzona. (Dz 317)

318.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN SWEJ DUSZY PO PRZYJĘCIU KOMUNII SW.

Czuję nieraz po Komunii św. obecność Bożą w szczególny sposób, odczuwalny.

Czuję, że jest Bóg w sercu moim. I to, że czuję Tego Boga w duszy, nie przeszkadza mi nic

do spełnienia obowiązków, nawet wtenczas kiedy załatwiam najważniejsze sprawy,

wymagające uwagi, nie tracę obecności Boga w duszy i jestem z Nim ściśle złączona. Z Nim

idę do pracy, z Nim idę na rekreację, z Nim cierpię, z Nim się cieszę, żyję w nim a On we

mnie. Nigdy nie jestem sama, bo On mi jest stałym Towarzyszem. On mi jest przytomnym w

każdym momencie. Zażyłość nasza jest ścisła przez połączenie krwi i życia. (Dz 318)

319.

ŚW. FAUSTYNA ODPRAWIŁA ADORACJĘ ZA GRZESZNIKÓW

9.VIII.1934. adoracja nocna w czwartki. Odprawiałam adoracje od godziny jedenastej

do godziny dwunastej. Tę adoracje odprawiłam za nawrócenie zatwardziałych grzeszników, a

szczególnie za tych, którzy stracili nadzieje w miłosierdzie Boże. Rozważałam, jak wiele Bóg

wycierpiał, i jak wielką nam okazał miłość, a my nie wierzymy, że Bóg nas tak miłuje. O

Jezu, kto to zrozumie? Co za boleść dla naszego Zbawcy i czym nas przekona o Swej miłości,

jeżeli śmierć sama nas przekonać nie może? Zaprosiłam niebo całe, aby razem ze mną

wynagradzało Panu za tę niewdzięczność niektórych dusz. (Dz 319)

320.

ZŁE DUCHY ATAKUJĄ ŚW. FAUSTYNĘ

Jezus dał mi poznać, jak Mu jest mila modlitwa wynagradzająca, mówi mi: modlitwa

duszy pokornej i miłującej rozbraja zagniewanie Ojca Mojego i ściąga błogosławieństw

morze. Po skończonej adoracji w połowie drogi do celi, obstąpiło mnie mnóstwo psów

czarnych, wielkich skacząc i wyjąc, chcąc mnie poszarpać w kawałki. Spostrzegłam, że nie są

to psy, ale szatani. Jeden z nich przemówił ze złością: za to, żeś nam odebrała tej nocy tyle

dusz, to my cię poszarpiemy w kawałki. Odpowiedziałam, że jeżeli taka jest wola Boga

najmiłosierniejszego, to szarpcie mnie w kawałki, bo na to słusznie zasłużyłam, bo jestem

najnędzniejsza z grzeszników, a Bóg jest zawsze święty, sprawiedliwy i nieskończenie

miłosierny. Na te słowa odpowiedzieli wszyscy razem szatani: uciekajmy, bo nie jest sama,

ale jest z nią Wszechmocny. – I znikły jako pył, jako szum z drogi, a ja spokojnie, kończąc Te

Deum, szlam do celi rozważając nieskończone i niezgłębione Miłosierdzie Boże. (Dz 320)

321.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE PRZEDŚMIERTNE CIERPIENIA

12.8.1934 rok.

Nagłe osłabnięcie – cierpienie przedśmiertne. Nie była to śmierć, czyli przejście do

życia prawdziwego, ale skosztowanie jej cierpień. Straszna jest śmierć, chociaż nam daje

życie wieczne. Nagle zrobiło mi się niedobrze, brak tchu, ciemno w oczach, czuję zamieranie

w członkach – to duszenie jest straszne. Chwilka takiego duszenia jest niezmiernie długa...

także przychodzi lek dziwny pomimo ufności. Pragnęłam przyjąć ostatnie Sakramenty św.

jednak spowiedź święta przychodzi bardzo trudno, pomimo pragnienia spowiadania się.

Człowiek nie wie co mówi, jedno zacznie drugiego nie kończy. – O, niech Bóg zachowa

każdą duszę od tego odkładania spowiedzi na ostatnia godzinę. Poznałam wielka moc słów

kapłana, jaka spływa na dusze chorego. Kiedy się zapytałam Ojca duchownego – czy jestem

gotowa stanąć przed Bogiem i czy mogę być spokojna, otrzymałam odpowiedź: możesz być

zupełnie spokojna, nie tylko teraz, ale po każdej spowiedzi tygodniowej. – Łaska Boża, jaka

towarzyszy tym słowom kapłańskim, jest wielka. Dusza odczuwa moc i odwagę do walki.

(Dz 321)

322.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE DOBRZE JEST UMIERAĆ W ZAKONIE

O Zakonie, matko moja – jak słodko jest w tobie żyć, ale jeszcze lepiej umierać. (Dz 322)

323.

SAKRAMENT CHORYCH PRZYNIÓSŁ ŚW. FAUSTYNIE POPRAWĘ ZDROWIA

Po przyjęciu ostatnich Sakramentów św. nastąpiła zupełna poprawa. Pozostałam sama,

trwało to z pół godziny i znowuż się powtórzył atak, ale nie tak silny, ponieważ zabiegi

lekarskie przeszkadzały mu. (Dz 323)

323a.

NAPAŚĆ ZŁYCH DUCHÓW NA CHORĄ ŚW. FAUSTYNĘ

Cierpienia moje łączyłam z cierpieniami Jezusa i ofiarowałam za siebie i za

nawrócenie dusz, które nie dowierzają dobroci Bożej. Nagle cela moja została napełniona

czarnymi postaciami, pełnymi złości i nienawiści ku mnie. Jedna z nich powiedziała:

przeklęta ty i Ten, który w tobie jest, bo już w piekle męczyć nas zaczynasz. Jak tylko

wymówiłam: A Słowo stało się Ciałem i mieszkało miedzy nami – natychmiast postacie te

znikły z szumem. (Dz 323)

324.

PAN JEZUS ZAPOWIADA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE JUŻ WKRÓTCE OPUŚCI ZIEMIĘ

Na drugi dzień czułam się bardzo osłabiona, ale już nie doznawałam żadnych cierpień.

Po Komunii św. ujrzałam Pana Jezusa w postaci, jakiego widziałam w jednej adoracji. Wzrok

Pański przeniknął duszę moją na wskroś, a najmniejszy pyłek nie uchodzi uwagi Jego. I

rzekłam do Jezusa: Jezu, myślałam, że mnie zabierzesz. A Jezus mi odpowiedział: jeszcze się

nie spełniła wola Moja w tobie całkowicie, jeszcze pozostaniesz na ziemi, ale nie długi

czas. Podoba mi się bardzo ufność twoja, ale miłość niech będzie gorętsza. Miłość czysta

daje duszy moc w samym konaniu. Kiedy konałem na krzyżu, nie myślałem o Sobie, ale

o biednych grzesznikach i modliłem się do Ojca za nimi. Chcę, ażeby i ostatnie chwile

twoje były zupełnie podobne do Mnie na krzyżu. Jedna jest cena, za którą się kupuje

dusze – a tą jest cierpienie złączone z cierpieniem Moim na krzyżu. Miłość czysta

rozumie te słowa, miłość cielesna, nie pojmie ich nigdy. (Dz 324)

325.

MATKA BOŻA NAKAZUJE ŚW. FAUSTYNIE MODLITWĘ ZA OJCZYZNĘ

1934 rok. W dzień Wniebowzięcia Matki Bożej nie byłam na Mszy św., pani doktór

nie pozwoliła, ale modliłam się gorąco w celi. Po chwili ujrzałam Matkę Bożą w

niewypowiedzianej piękności i rzekła do mnie: córko moja, żądam od ciebie modlitwy,

modlitwy i jeszcze raz modlitwy za świat a szczególnie za Ojczyznę swoją. Przez dziewięć

dni przyjmij Komunie św. wynagradzającą, łącz się ściśle z Ofiarą mszy św. Przez te

dziewięć dni staniesz przed Bogiem jako ofiara, wszędzie, zawsze, w każdym miejscu i czasie

– czy w dzień, czy w nocy, ilekroć się przebudzisz, módl się duchem. Duchem zawsze trwać

na modlitwie można. (Dz 325)

326.

PAN JEZUS ŻĄDA, ABY WEJRZENIE JEGO Z OBRAZU BYŁO TAKIE, JAK Z KRZYŻA

W pewnej chwili powiedział mi Jezus: spojrzenie Moje z tego obrazu jest takie,

jako spojrzenie z krzyża. (Dz 326)

327.

NA PROŚBĘ SPOWIEDNIKA, PAN JEZUS ŻĄDA, BY NA OBRAZIE BYŁ PODPIS: JEZU UFAM TOBIE

W pewnej chwili zapytał mnie spowiednik jak ma być umieszczony ten napis,

ponieważ to wszystko się nie mieści na tym obrazie. Odpowiedziałam, że się pomodlę i

odpowiem na przyszły tydzień. Kiedy odeszłam od konfesjonału i przechodziłam koło

Najświętszego Sakramentu, otrzymałam wewnętrzne zrozumienie, jak ma być ten napis.

Jezus mi przypomniał, jako mi mówił pierwszy raz, to jest, że te trzy słowa muszą być

uwidocznione. Słowa te są takie: Jezus ufam Tobie. Zrozumiałam, że Jezus chce, ażeby była

umieszczona cała formułka, ale nie kładzie wyraźnego nakazu, jako na te trzy słowa.

327a.

OBRAZ NACZYNIEM, Z KTÓRYM WIERNI MOGĄ PRZYCHODZIĆ DO ŹRÓDŁA MIŁOSIERDZIA

Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski do źródła

miłosierdzia. Tym naczyniem jest ten obraz z podpisem: Jezu, ufam Tobie. (Dz 327)

328.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY ZAKRÓLOWAŁ W JEJ SERCU

O Miłości najczystsza, zakróluj w całej pełni w sercu moim i dopomóż mi spełniać

wolę Twoją św. jak najwierniej. (Dz 328)

329.

PAN JEZUS PRZYPOMINA ŚW. FAUSTYNIE O POSŁUSZEŃSTWIE WOBEC MATKI PRZEŁOŻONEJ

Pod koniec trzydniowych rekolekcji ujrzałam, że idę po nierównej drodze i co chwila

się potykam i widzę, że idzie za mną jakaś postać, która mnie wciąż podtrzymuje, a ja jestem

z tego niezadowolona i proszę, ażeby się ode mnie ta postać odsunęła, bo ja chcę iść sama.

Jednak ta postać, której nie mogłam poznać ani na chwilę mnie nie opuściła. Zniecierpliwiło

mnie to i odwróciłam się do niej i odepchnęłam ją od siebie. I w tej chwili poznaje, że tą

postacią jest Matka Przełożona, i w tej chwili widzę, ze nie jest to Matka P., ale Pan Jezus,

który głęboko się spojrzał na mnie i dał mi poznać, jak Go to boli, jeżeli w najdrobniejszej

rzeczy, nie staram się pełnić woli przełożonej, która jest wolą Moją. Przeprosiłam Pana

bardzo i te przestrogę głęboko wzięłam sobie do serca. (Dz 329)

330.

MATKA BOŻA BŁOGOSŁAWI SPOWIEDNIKOWI ŚW. FAUSTYNY

+ W pewnej chwili powiedział mi spowiednik, żebym się pomodliła na jego intencję i

zaczęłam nowennę do Matki Bożej. Nowenna ta składała się z odmówienia dziewięć razy:

Witaj Królowo. Pod koniec nowenny ujrzałam Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus na ręku i

ujrzałam także swego Spowiednika, który klęczał u Jej stóp i rozmawiał z Nią. Nie

zrozumiałam co rozmawiał z Matka Bożą, ponieważ byłam zajęta rozmową z Dzieciątkiem

Jezus, które zeszło z ręki Matki Bożej i zbliżyło się do mnie. Nie mogłam się nadziwić Jego

piękności. Usłyszałam parę słów, słowa te są następujące: - Jestem nie tylko Królowa Nieba,

ale i Matka Miłosierdzia i Matką twoją. I w tej chwili wyciągnęła prawą rękę, w której

trzymała płaszcz i osłoniła nim tego kapłana. W tej chwili znikło widzenie. (Dz 330)

331.

PAN JEZUS POSŁUGUJE SIĘ SPOWIEDNIKIEM ŚW. FAUSTYNY W PRZEPROWADZANIU SWOICH PLANÓW

O, jak wielka łaska jest mieć kierownika duszy. Szybciej postępuje się w cnocie,

jaśniej poznaje wole Bożą, wierniej ja wypełnia, idzie droga pewną i bezpieczna. Kierownik

umie ominąć skały, o które rozbić by się mogła. Bóg dal mi tę łaskę dość późno, ale cieszę się

nią bardzo, widząc, jak Bóg się skłania do życzeń kierownika. Przytaczam jeden fakt z

tysiąca, jakie mnie się przydarzają. Jak zwykle wieczorem prosiłam Pana Jezusa o padanie mi

punktów do jutrzejszego rozmyślania. Otrzymałam odpowiedź: rozmyślaj o Proroku

Jonaszu i o jego posłannictwie. Podziękowałam Panu, ale w duszy zaczęłam się

zastanawiać: co za odmienne rozmyślanie od innych. Jednak cała siłą duszy starałam się

rozważać i znalazłam w tym Proroku siebie, w tym znaczeniu, ze i ja się często wymawiam

przed Bogiem, że kto inny lepiej by spełnił wolę Jego św. - nie rozumiejąc, ze Bóg może

wszystko, że tym lepiej się uwydatnia Jego wszechmoc – im narzędzie lichsze. Bóg mi to

wyjaśnił. Po południu była spowiedź Zgromadzenia. Kiedy przedstawiłam kierownikowi swej

duszy lęk, jaki mnie ogarnia z powodu posłannictwa, do którego Bóg mnie używa, jako

narzędzia nieudolnego, odpowiedział mi ojciec duchowny, że czy chcemy, czy nie, to jednak

wole Bożą spełnić musimy i dał mi przykład Proroka Jonasza. Po skończonej spowiedzi

rozmyślałam sobie, skąd wie spowiednik o tym, ze Bóg mi każe rozmyślać o tym Jonaszu,

przecież mu o tym nie mówiłam. Wtem usłyszałam te słowa: kapłan, kiedy Mnie zastępuje,

to ni on działa, ale przez niego, życzenia jego są życzeniami Moimi. Widzę, jak Jezus

broni Swych zastępców. Sam wchodzi w ich działanie. (Dz 331)

332.

PAN JEZUS ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY DZIECIĘCTWA DUCHOWEGO

+ Czwartek. – Kiedy zaczęłam godzinę świętą chciałam się zatopić w konaniu Jezusa

w Ogrójcu. Wtem słyszę w duszy głos: rozmyślaj tajemnice Wcielenia. I nagle zjawiło się

przede mną Dziecię Jezus promieniujące pięknością. – Mówi mi jak bardzo się podoba Bogu

prostota duszy. Chociaż niepojęta jest wielkość Moja, lecz obcuje tylko z maluczkimi –

żądam od ciebie dzięcięctwa ducha. (Dz 332)

333-334.

SPOWIENIK TAKŻE ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY DZIECIĘCTWA DUCHOWEGO

Widzę teraz jasno, jak Bóg działa przez spowiednika i jak wierny jest w obietnicach

Swoich. Przed dwoma tygodniami spowiednik każe mi się zastanawiać nad tym dziecięctwem

duchowym początku przychodziło mi to trochę trudno, jednak spowiednik nie zważając na

moja trudność, każe mi w dalszym ciągu zastanawiać się nad tym dzięcięctwem ducha. W

praktyce niech się to dzięcięctwo tak objawia: dziecko nie zajmuje się przeszłością ani

przyszłością, ale korzysta z chwili obecnej. U Siostry chcę podkreślić to dziecięctwo ducha i

kładę na to wielki nacisk. Widzę, jak się skłania do życzeń spowiednika, że w tym czasie nie

ukazuje mi się, jako nauczyciel w pełni sił i człowieczeństwa dorosłym, ale ukazuje mi się

jako małe dziecię. Ten Bóg, nieogarniony, zniża się do mnie w postaci malej Dzieciny.

Jednak wzrok mojej duszy nie zatrzymuje się na tej powierzchni. – Chociaż przyj ujesz postać

malej Dzieciny, ja w Tobie widzę Nieśmiertelnego, nieograniczonego Pana nad pany, którego

wielbią dniem i nocą duchy czyste, dla którego płoną serca Sera fonów ogniem najczystszej

miłości. O Chryste, o Jezu, pragnę przewyższać ich w miłości ku Tobie. Przepraszam Was,

Duchy czyste za śmiałość porównania z Wami. Ja –przepaść nędzy, otchłań nędzy, ale Ty, o

Boże, który jesteś niepojętą przepaścią miłosierdzia, pochłoń mnie jako pochłania żar

słoneczny jedną krople rosy. Miłosne spojrzenie Twoje wyrównywa wszelka przepaść. Czuję

się niezmiernie szczęśliwa z wielkości Boga. Widząc wielkość Boga – to mi zupełnie

wystarcza, żebym była szczęśliwa przez cała wieczność. (DZ 333-4)

335.

PAN JEZUS WYJŚNIA ŚW. FAUSTYNIE, DLACZEGO UKAZUJE SIĘ JEJ JAKO DZIECKO

W pewnej chwili, kiedy ujrzałam Jezusa w postaci małej Dzieciny, zapytałam się:

Jezu, czemu teraz obcujesz ze mną przybierając postać malej dzieciny? – Przecież ja w Tobie

i tak widzę Boga nieogarnionego, Stwórcę i Pana swego. Jezus mi odpowiedział, że dopokąd

się nie nauczę prostoty i pokory, to będzie ze mną obcował jako małe dziecię. (Dz 335)

336.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE WYCHODZĄCE Z NAJŚWIĘTSZEJ HOSTII

1934. Podczas Mszy św., w której był Pan Jezu wystawiony w Najświętszym

Sakramencie, przed Komunia św. ujrzałam dwa promienie wychodzące z Przenajświętszej

Hostii, takie, jakie są namalowane na tym obrazie: jeden czerwony, drugi blady. – Odbijały

się na każdej z sióstr i wychowankach, jednak nie na wszystkich jednakowo. Na niektórych

zaledwie się zarysowały. Było to w dzień zakończenia rekolekcji dzieci. (Dz 336)

337-338.

ŚW. FAUSTYNA POZNAJE, ŻE BÓG JEST ZAZDOROSNY O NASZĄ MIŁOŚĆ

22.XI.1934 r. + W pewnej chwili ojciec duchowny każe mi się zastanowić dobrze nad

sobą i zbadać się, czy nie mam jakiego przywiązania do jakiejś rzeczy, czy stworzenia, czy do

samej siebie i czy nie ma we mnie gadulstwa niepotrzebnego, bo to wszystko przeszkadza

Panu Jezusowi swobodnie gospodarzyć w duszy twojej. Bóg jest zazdrosny o serce nasze i

chce, abyśmy Jego tylko kochali.

Kiedy się zaczęłam głęboko zastanawiać nad sobą, nie zauważyłam, żebym była

przywiązana do czegokolwiek, jednak ja we wszystkich rzeczach swoich, tak i tu lękam się

siebie i nie dowierzam sobie. Zmęczona tym drobiazgowym badaniem, poszłam przed

Najświętszy Sakrament i prosiłam Jezusa z całą mocą duszy swojej: Jezu, Oblubieńcze mój,

Skarbie serca mojego. Ty wiesz, ze Ciebie tylko mam i nie znam innej miłości prócz Ciebie,

ale Jezu, jeżelibym miała się przywiązać do czegokolwiek co nie jest Tobą, to proszę i błagam

Ci e Jezu, przez moc Miłosierdzia Twego, spuść śmierć dla mnie natychmiast, bo wolę tysiąc

razy umrzeć, niżeli raz w rzeczy najmniejszej sprzeniewierzyć się Tobie. (Dz 337-338)

339.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE W JEJ SERCU ZNAJDUJE SWOJE ODPOCZNIENIE

W tej chwili stanął Jezus nagle, nie wiem skąd przede mną, jaśniejący pięknością

niestworzoną, w szacie białej, z rękami wzniesionymi i rzekł do mnie te słowa: córko Moja,

serce twoje jest odpocznieniem Moim, jest upodobaniem Moim. W nim znajduje

wszystko, czego mi odmawia tak wielka liczba dusz. Powiedz o tym zastępcy Mojemu. I

w tej chwili nic nie widziałam – tylko całe morze pociech wstąpiło w dusze moją. (Dz 339)

340.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE NIC NIE MOŻE ZAGRODZIĆ JEJ DROGI DO UMIŁOWANIA PANA JEZUSA

Rozumiem teraz, że nic mi tamy nie może położyć w miłości ku Tobie, Jezu – ani

cierpienie, ani przeciwności, ani ogień, ani miecz, ani śmierć sama. Czuję się silniejsza ponad

to wszystko. Nic nie pójdzie w porównanie z miłością. Widzę, że rzeczy najdrobniejsze,

spełnione przez duszę szczerze kochającą Boga, maja niesłychaną wartość w oczach Jego

Świętych. (Dz 340)

341.

PAN JEZUS WYJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE, DLACZEGO DOMAGA SIĘ, BY OGŁOSZONO W KOŚCIELE ŚWIĘTO MIŁOSIERDZIA

1934. 11.5. w pewnym dniu rano, kiedy otwierałam furtę, żeby wypuścić ludzi

naszych, którzy rozwożą pieczywo, wstąpiłam na chwilę do kapliczki, żeby złożyć Jezusowi

minutową wizytację i odnowić intencje dnia. Oto Jezus, dziś wszystkie cierpienia,

umartwienia, modlitwy – ofiaruje w intencji Ojca św., ażeby zatwierdził to święto

Miłosierdzia. Ale Jezu, jedno jeszcze słowo mam Ci powiedzieć, że dziwi mnie bardzo, że

każesz mi mówić o tym świecie Miłosierdzia, a przecież takie święto – mówią mi – że jest

już, więc po cóż mam o tym mówić?

I odpowiedział mi Jezus: - że kto o nim wie z ludzi? – Nikt. A nawet ci, co głosić

maja i pouczać ludzi o tym Miłosierdziu, często sami nie wiedza – dlatego pragnę, ażeby

obraz ten był w pierwszą niedziele po Wielkanocy uroczyście poświęcony i żeby odbierał

cześć publiczną, aby każda dusza o tym wiedzieć mogła.

Odpraw nowennę w intencji Ojca św., która ma się składać z 33 aktów, czyli

powtórzenie tyle razy tej modlitewki, której cię nauczyłem do Miłosierdzia. (Dz 341)

342-343.

CIERPIENIE JEST SKARBEM NAJWIĘKSZYM

Cierpienie jest skarbem największym na ziemi – oczyszcza duszę. W cierpieniu

poznajemy, kto jest dla nas prawdziwym przyjacielem. Prawdziwą miłość mierzy się

termometrem cierpień. Jezu, dziękuje ci za codzienne drobne krzyżyki, za przeciwności w

moich zamiarach, za trud życia wspólnego, za złe tłumaczenie intencji, za poniżanie przez

innych, za cierpkie się obchodzenie z nami, za posadzenia niewinne, za słabe zdrowie i

wyczerpanie sił, za zaparcie się własnej woli, za wyniszczenie swego ja, za nieznanie w

niczym, za pokrzyżowanie wszystkich planów. (Dz 342-3)

Dziękuję Ci, Jezu, za cierpienia wewnętrzne, za oschłości ducha, za trwogi, leki i

niepewności, za ciemności i gesty mrok wewnętrzny, za pokusy i różne doświadczenia, za

udręki, które wypowiedzieć trudno, a zwłaszcza za tę, w który nas nikt nie zrozumie, za

godzinę śmierci, za ciężkość walki w niej, za całą jej gorycz.

Dziękuje ci, Jezu, - Któryś wpierw wypił ten kielich goryczy, nim mnie złagodzony

podałeś. Oto przyłożyłam usta do tego kielicha woli Twojej świętej, niech mi się stanie

według upodobań Twoich, niechaj się stanie ze mną to, co zakreśliła mądrość Twoja przed

wiekami. Pragnę wysączyć kielich przeznaczeń aż do ostatniej kropelki, nie chcę badać ich

przeznaczenia, w goryczy radość moja, w beznadziejności ufność moja. W Tobie Panie,

wszystko dobre jest, co daje ojcowskie Twe Serce; nie przenoszę pociech nad gorycze, ani

goryczy nad pociechy, ale za wszystko dzięki ci Jezu. Rozkoszą moja jest wpatrywać się w

Ciebie, Boże niepojęty. W tych tajemniczych istnieniach przebywa duch mój, tam czuję, ze

jestem u siebie. Znane mi dobrze mieszkanie oblubieńca mego. Czuje, ze nie mam ani jednej

kropli krwi we mnie, któryby nie płonęła miłością ku Tobie. –

O Piękności niestworzona, kto Ciebie raz pozna, ten nic innego kochać nie może.

Czuje otchłań swej duszy bezdenną i nic jej nie wyrówna – jeno Bóg sam. Czuje, ze tonę w

Nim jako jedno ziarenko piasku w bezdennym oceanie. (Dz 342-343)

344.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE MIŁOSIERDZIA PRZECHODZĄCE DO LUDZI PRZEZ RĘCE KAPŁANÓW

1934 r. XII.20. w pewnej chwili wieczorem, kiedy weszłam do celi, ujrzałam Pana

Jezusa wystawionego w monstrancji, jakoby pod gołym niebem. U stóp Pana Jezusa

widziałam swego spowiednika, a za nim wielka liczba duchownych najwyższych, których

stroje nigdy nie widziałam, tylko w widzeniu. A za nimi różne stany duchowne; dalej

widziałam z Hostii wschodzące te dwa promienie, jakie są w tym obrazie, które się ściśle

złączyły ze sobą, ale nie pomieszały i przeszły do rąk mego spowiednika, a później do rąk

tych duchownych i z ich rąk przeszły do ludzi i wróciły do Hostii... i w tej chwili ujrzałam się

w celi jako weszłam. (Dz 244)

345.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI DZIECIĘ JEZUS Z FIOŁKOWĄ ZAPASKĄ

22.XII.1934. kiedy mi wypadło w tygodniu pójść do spowiedzi, trafiłam, jak mój

spowiednik odprawiał Mszę św. W trzeciej części Mszy św. ujrzałam Dziecię Jezus, trochę

mniejsze jak zwykle i z tą różnicą, że miało zapaseczkę fiołkową, a zwykle ma białą… (Dz 345)

346.

PAN JEZUS WYZNAJE ŚW. FAUSTYNIE, ŻE W JEJ SERCU ZNAJDUJE SWOJE ODPOCZNIENIE, POZWALA JEJ W TEN WIECZÓR WIGILIJNY ODCZUWAĆ SWOJĄ W NIEJ OBECNOŚĆ

24.XII.1934.Dzień wigilijny. Rano podczas Mszy św. czułam bliskość Boga, duch mój

bezwiednie zatonął w Bogu. Wtem usłyszałam te słowa: tyś mieszkaniem miłym dla mnie,

w tobie odpoczywa Duch Mój. – Po tych słowach czułam spojrzenie Pana w głąb serca

mego, a widząc swą nędzę upokarzałam się w duchu i podziwiałam wielkie miłosierdzie

Boże, że się do takiej nędzy zbliża ten Pan najwyższy.

W czasie Komunii św. radość zalała duszę moja, czułam, ze jestem złączona ściśle z

Bóstwem; wszechmoc Jego pochłonęła cała istotę moją, przez cały dzień czułam w

szczególny sposób bliskość Boga, a chociaż obowiązki mi nie pozwoliły pójść ani na chwile

przez cały dzień do kaplicy, to jednak nie było chwili, w której bym nie była złączona z

Bogiem, czułam go w sobie w sposób więcej odczuwalny, aniżeli kiedy indziej.

Pozdrawiałam nieustannie Matkę Bożą, wczuwając się w Jej ducha, prosiłam Ją, aby nie

nauczyła prawdziwej miłości Boga. Wtem usłyszałam te słowa: - Podzielę się z tobą

tajemnica szczęścia swego w nocy, w czasie Mszy św. -

Kolacja była przed szósta godziną; pomimo radości i zewnętrznego hałasu, jaki jest

przy dzieleniu się opłatkiem, przy wzajemnym składaniu sobie życzeń, ani na chwile nie

utraciłam obecności Bożej. Po kolacji pośpieszyłyśmy się z roratą i o godzinie dziewiątej

mogłam przyjść do kaplicy na adorację. Otrzymałam pozwolenie nie pójść spać, ale czekać na

Pasterkę. Ucieszyłam się niezmiernie; od godziny dziewiątej do godziny dwunastej miałam

czas wolny. Od godziny dziewiątej do godz. dziesiątej odprawiałam adoracje w intencji

rodziców i całej rodziny; od godziny dziesiątej do jedenastej odprawiłam adorację w intencji

swego kierownika duszy, najprzód dziękuję Bogu. Ze mi raczył dać te wielka pomoc na ziemi

widzialną, jako mi przyobiecał, a z drugiej strony, prosiłam Boga o światło, żeby mógł

poznać moją duszę i prowadził mnie według upodobań Bożych; od godziny jedenastej do

dwunastej modliłam się za Kościół św. i duchowieństwo, za grzeszników, za misje, za domy

nasze; odpusty ofiarowałam za dusze w czyśćcu. (Dz 346)

347.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE PASTERKI WIDZI DZIECIĘ JEZUS Z BIAŁĄ ZAPASKĄ

Godzina dwunasta, 25.XII.1934.

Pasterka. Kiedy wyszła Msza św. zaraz mnie zaczęło ogarniać wewnętrzne skupienie,

radość zalała mi duszę. W czasie ofiarowania ujrzałam Jezusa na ołtarzu, piękności

nieporównanej. Dziecię to przez cały czas patrzyło się wszystkich, wyciągając swoje rączęta.

Kiedy nastąpiło podniesienie – Dziecię nie patrzyło się na kaplicę, ale w niebo, po

podniesieniu znowuż się patrzyło na nas, ale króciutko, bo jak zwykle zostało przez kapłana

połamane i zjedzone. Ale zapaseczkę miało już białą. Na drugi dzień widziałam tak samo i na

trzeci dzień tak samo. Radość jaka miałam w duszy, trudno wypowiedzieć. Powtórzyło się to

widzenie w trzech Mszach św. tak samo jako w pierwszych. (Dz 347)

348-349-350.

PAN JEZUS NA PROŚBĘ ŚW. FAUSTYNY UWALNIA PEWNĄ OSOBĘ OD POKUS NIECZYSTYCH

Czwartek pierwszy po Bożym Narodzeniu, zupełnie zapomniałam, że to dziś

czwartek, wiec nie odprawiłam adoracji. Poszłam razem z Siostrami do sypialni o dziewiątej

godzinie. Dziwnie nie mogłam zasnąć. Zdawało mi się, ze cos jeszcze nie spełniłam.

Przechodzę w myśli swoje obowiązki, nie mogę sobie nic takiego przypomnieć, trwało to do

godziny dziesiątej. O godzinie dziesiątej ujrzałam Oblicze Pana Jezusa umęczonego. Wtem

mi Jezus powiedział te słowa – Czekałem na ciebie, aby się podzielić cierpieniem, bo któż

lepiej zrozumie cierpienie Moje, jak nie oblubienica Moja? – Przeprosiłam Jezusa za

swoja oziębłość, zawstydzona, nie śmiejąc spojrzeć na Pana Jezusa, ale sercem skruszonym,

prosiłam, aby mi Jezus raczył dać jeden cierń z korony Swojej. Jezus odpowiedział mi, ze da

tę łaskę, ale jutro i natychmiast widzenie znikło. Rano, podczas rozmyślania uczulam bolesny

cierń w głowie z lewej strony: cierpienie trwało przez cały dzień, rozmyślałam nieustannie,

jak Jezus mógł wytrzymać ból tylu kolców, które są w koronie cierniowej. Łączyłam swoje

cierpienia z cierpieniem Jezusa i ofiarowałam za grzeszników. O godzinie czwartej, kiedy

przyszłam na adorację, ujrzałam jedna z naszych wychowanek, która strasznie obrażała Boga

grzechami nieczystymi w myślach. Widziałam także pewną osobę przez która grzeszyła. Lęk

przeszedł przez moja duszę i prosiłam Boga przez boleść Jezusa, aby raczył ja wyrwać z tej

nędzy strasznej. Jezus mi odpowiedział, że udzieli jej łaski nie dla niej, ale dla prośby mojej,

teraz zrozumiałam, jak bardzo powinniśmy się modlić za grzeszników, a szczególnie za nasze

wychowanki. (Dz 348-349-350)

351.

CIERPIENIA I TERAŹNIEJSZOŚĆ SĄ ŁASKĄ PANA JEZUSA

O Boże mój, jak słodko jest cierpieć dla ciebie, cierpieć w najtajniejszych tajniach

serca, w największym ukryciu, płonąć jako ofiara przez nikogo nie spostrzeżona, czysta jak

kryształ – bez żadnych pociech, ani współczucia. Pali się duch mój w miłości czynnej, nie

tracę na czasu na żadne marzenia, biorę każdą chwile pojedynczo. Bo ta jest w mocy mojej,

przeszłość nie do mnie należy, przyszłość nie moja, czas obecny wykorzystać staram się całą

duszą. (Dz 351)

352-353.

PAN JEZUS ŻĄDA OD SIÓSTR ŻYCIA Z WIARY I WIERNOŚCI W DROBNYCH RZECZACH

4/I.135. Kapituła pierwsza Matki Borgii.

Na tej kapitule Matka podkreśliła życie z wiary i wierność w drobnych rzeczach. W

połowie kapituły usłyszałam te słowa: - Pragnę, ażeby było w was więcej wiary w

obecnych chwilach. Jak wielką mi radość sprawia wierność Mojej oblubienicy w

rzeczach najmniejszych. – Wtem spojrzałam na kryz i ujrzałam, jak Jezus miał głowę

zwrócona na refektarz i poruszały się usta Jego.

Kiedy o tym powiedziałam Matce Przełożonej, odpowiedziała mi: widzi Siostra, jak

Jezus żąda, ażeby życie nasze było z wiary. – Kiedy odeszła Matka do kaplicy, a ja

pozostałam, żeby posprzątać pokój, wtem usłyszałam te słowa: Powiedz o tym wszystkim

Siostrom, że żądam, ażeby żyły duchem wiary w stosunku do Przełożonych w chwili

obecnej. Prosiłam spowiednika, żeby mnie zwolnił z tego obowiązku. (Dz 352-353)

354.

PAN JEZUS PRZYPOMINA ŚW. FAUSTYNIE O WARTOŚCI POSŁUSZEŃSTWA W ŻYCIU ZAKONNYM

Kiedy rozmawiałam z pewna osobą, która miała malować ten obraz, ale dla pewnych

przyczyn nie malowała go, usłyszałam podczas rozmowy z nią taki glos w duszy: - Pragnę,

żeby była posłuszniejsza. – Zrozumiałam, że wysiłki chociażby były największe, jeżeli nie

maja pieczęci posłuszeństwa, nie są mile Bogu, mowie o duszy zakonnej. O Boże, jak łatwo

poznać Twa wolę w zakonie. My, dusze zakonne od rana do nocy mamy jasno wytkniętą

wole Bożą, a w chwilach niepewnych mamy Przełożonych, przez których mówi Bóg. (Dz 354)

355.

INTENCJE ŚW. FAUSTYNY PODJĘTE W CZASIE ADORACJI SYLWESTROWEJ

1934 – 1935 Wigilia Nowego Roku. Otrzymałam pozwolenie żeby nie pójść spać, ale

modlić się w kaplicy. Jedna z Sióstr prosiła mnie, żebym za nią ofiarowała jedna godzinę

adoracji, odpowiedziałam, że dobrze i całą godzinę modliłam się za nią. W czasie modlitwy

Bóg mi dał poznać, jak bardzo miła Mu jest ta duszyczka.

Druga godzinę adoracji ofiarowałam za nawrócenie grzeszników, a szczególnie

wynagradzałam Bogu za zniewagi w chwili obecnej; jak bardzo jest Bóg obrażany.

Trzecia godzinę ofiarowałam w intencji swego ojca duchownego, modliłam się gorąco

o światło dla niego w szczególnej sprawie.

W końcu uderza godzina dwunasta, godzina ostatnia roku – zakończyłam ją w Imię

Trójcy Świętej i także zaczęłam pierwsza godzinę Nowego Roku w Imię Trójcy Świętej.

Prosiłam każdą z Osób o błogosławieństwo i z wielka ufnością spojrzałam w Rok Nowy,

który będzie na pewno nie skąpy w cierpienie. (Dz 355)

356.

ŚW. FAUSTYNA WYŚPIEWUJE UWIELBIENIE HOSTII ŚWIĘTEJ

Hostio św., w której zawarty jest testament miłosierdzia Bożego dla nas, a szczególnie dla

biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte jest Ciało i Krew Pana Jezusa, jako dowód nieskończonego

miłosierdzia ku nam, a szczególnie ku biednym grzesznikom.

Hostio św., w której jest życie wiekuiste i nieskończonego miłosierdzia, nam obficie

udzielane, a szczególnie biednym grzesznikom.

Hostio św., w której zawarte jest miłosierdzie Ojca, Syna i ducha Świętego ku nam, a

szczególnie ku biednym grzesznikom.

Hostio św., w której zawarta jest nieskończona cena miłosierdzia, która wypłaci wszystkie

długi nasze, a szczególnie biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte jest źródło wody żywej, tryskającej z nieskończonego

miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarty jest ogień najczystszej miłości, który płonie z łona Ojca

Przedwiecznego, jako z przepaści nieskończonego miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla

biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte jest lekarstwo na wszystkie niemoce nasze, płynące z

nieskończonego miłosierdzia, jako z krynicy, dla nas, a szczególnie dla biednych

grzeszników.

Hostio św., w której zawarta jest łączność pomiędzy Bogiem a nami, przez nieskończone

miłosierdzie dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte są wszystkie uczucia najsłodszego Serca Jezusowego ku nam, a

szczególnie ku biednym grzesznikom.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród ciemności i burz wewnętrznych i zewnętrznych.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna w życiu i śmierci godzinie.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród niepowodzeń i zwątpienia toni.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród fałszu i zdrad.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród ciemności i bezbożności, która zalewa ziemię.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród tęsknoty i bólu, w którym nas nikt nie zrozumie.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród znoju i szarzyzny życia codziennego.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród zniszczenia naszych nadziei i usiłowań.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród pocisków nieprzyjacielskich i wysiłków piekła.

Hostio św., ufam Tobie, gdy ciężkości przechodzić będą siły moje, gdy ujrzę wysiłki swoje

bezskuteczne.

Hostio św., ufam Tobie, gdy burze miotają mym sercem, a duch strwożony chylić się będzie

ku zwątpieniu.

Hostio św., ufam Tobie, gdy serce moje drżeć będzie – i śmiertelny pot zrosi nam czoło.

Hostio św., ufam Tobie, gdy wszystko sprzysięże się przeciw mnie i rozpacz czarna wciskać

się będzie do duszy.

Hostio św., ufam Tobie, gdy wzrok mój gasnąć będzie na wszystko, co doczesne, a duch mój

po raz pierwszy ujrzy światy nieznane.

Hostio św., ufam Tobie, gdy prace moje będą przechodzić siły moje, a niepowodzenie będzie

stałym udziałem moim.

Hostio św., ufam Tobie, gdy spełnienie cnoty trudnym mi się wyda i natura buntować się

będzie.

Hostio św., ufam Tobie, gdy ciosy nieprzyjacielskie wymierzone przeciw mnie będą.

Hostio św., ufam Tobie, gdy trudy i wysiłki potępione przez ludzi będą.

Hostio św., ufam Tobie, gdy zabrzmią sady Twoje nade mną, wtenczas ufam morzu

miłosierdzia Twego. (Dz 356)

357.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA UFNOŚĆ W OPATRZNOŚĆ BOŻĄ

Trójco Przenajświętsza, ufam w nieskończone miłosierdzie Twoje. Bóg jest Ojcem

moim, a wiec ja, dziecię Jego mam wszelkie prawo do Jego Boskiego Serca, a im ciemność

większa, tym ufność nasza powinna być zupełniejsza. (Dz 357)

358.

PAN JEZUS DOCHOWUJE WIERNOŚCI

Nie rozumiem, jak można nie ufać Temu, Który wszystko może; z Nim wszystko, a

bez Niego – nic. On Pan, nie pozwoli i nie dopuści zawstydzenia dla tych, którzy cała ufność

swoją w Nim położyli. (Dz 358)

359-260.

PAN JEZUS UTWIERDZA ŚW. FAUSTYNĘ W PRAWDZIWOŚCI ORĘDZIA, KTÓRE JEJ PRZEKAZUJE

10/I.1935. + Czwartek, w czasie benedykcji, zaczęły mnie męczyć takie myśli: czy to

wszystko, co mówię o tym wielkim miłosierdziu Boga nie jest czasami kłamstwem, albo

złudzeniem... i chwile chciałam się nad tym zastanowić; wtem usłyszałam silny i wyraźny

głos wewnętrzny: - wszystko co mówisz o dobroci Mojej prawdą jest i nie ma

dostatecznych wyrażeń na wysławienie Mojej dobroci. – Słowa te były tak pełne mocy i

tak jasne, że oddałabym życie za nie, że od Boga są. Poznaje je po głębokim pokoju, jaki mi

wówczas towarzyszy i pozostaje nadal. Ten pokój daje mi moc i siłę tak wielką, że niczym są

wszystkie trudności i przeciwności i cierpienia i śmierć sama. Światło to odsłoniło mi rąbek

ten, ze usiłowania wszystkie moje, które podejmuję, aby dusze poznały miłosierdzie Pańskie

miłe są bardzo Bogu, a stąd w mej duszy jest tak wielka radość, ze nie wiem, czy w niebie

może być większa. O, gdyby dusze chciały choć trochę słuchać głosu sumienia i głosu – czyli

natchnienia Ducha Świętego, mówię – choć trochę – bo skoro raz się oddamy wpływowi

Ducha Bożego, to On sam dopełni tego, czego nam nie dostawać będzie. (Dz 359-260)

361.

PATRONEM ŚW. FAUSTYNY NA ROK 1935 ZOSTAŁ PAN JEZUS EUCHARYSTYCZNY

+ Nowy Rok 1935.

Jezus lubi wchodzić w najdrobniejsze szczegóły życia naszego i spełnia nieraz tajne

pragnienia moje, które nieraz ukrywam przed Nim samym, chociaż wiem, że przed Nim nic

skrytego być nie może. (Dz 360)

U nas jest zwyczaj w Nowy Rok wyciągać sobie Patronów szczególnych na cały rok,

w czasie medytacji obudziło mi się jedno z takich tajnych pragnień, żeby Jezus

Eucharystyczny był mi szczególnym Patronem i na ten rok – jaka dawniej. Jednak tając się

przed swym Umiłowanym z tym pragnieniem, mówiłam z Nim o wszystkim z wyjątkiem o

tym, że Go chcę mieć za Patrona. Kiedy przyszłyśmy do refektarza na śniadanie, po

przeżegnaniu zaczęło się cięgnienie Patronów. Kiedy się zbliżyłam do obrazeczków, na

których są napisane Patrony, wzięłam bez namysłu, jednak nie czytają zaraz, chciałam się

przez parę minut umartwić. Wtem słyszę głos w duszy: - Jestem twoim Patronem. W tej

chwili spojrzałam na napis i przeczytałam: „Patron na rok 1935 – Najświętsza Eucharystia”.

Serce mi zadr galo z radości i wysunęłam się potajemnie z grona Sióstr i poszłam przed

Najświętszy Sakrament chociaż na krótką chwilę i tam dałam uczuciom serca mego folgę.

Jezus mi jednak słodka zrobił uwagę, aby być w tej chwili wspólnie z Siostrami; poszłam

natychmiast, stosują się do reguły. (Dz 361)

361a.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA MIŁOŚĆ TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ

Trójco Święta Jedyny Boże,

Niepojęty w wielkości miłosierdzia ku stworzeniom, a szczególnie ku biednym

grzesznikom. Okazałeś Swoją przepaść miłosierdzia niepojętą i i nigdy niezgłębioną przez

żaden rozum, ani ludzki, ani anielski. Nicość i nędza nasza toną w wielkości Twojej; o

Dobroci nieskończona, kto Cię godnie uwielbi – czy znajdzie się dusza, która Ciebie rozumie

w miłości? – o Jezu, są dusze takie, ale ich niewiele. (Dz 361)

362.

PAN JEZUS DOMAGA SIĘ, ABY ŚW. FAUSTYNA BYŁA POSŁUSZNA SPOWIENIKOWI

+ W pewnym dniu w czasie rannego rozmyślania usłyszałam taki głos: - Ja Sam

jestem kierownikiem twoim, byłem, jestem i będę, a iżeś prosiła mnie o pomoc widzialną

i dałem ci i wybrałem wpierw Sam, aniżeli mnie o to prosiła, bo tego wymaga sprawa

Moja. Wiedz o tym, że błędy jakie popełniasz przeciw niemu, ranią Serce Moje;

szczególnie strzeż się samowoli, niech na najdrobniejsze rzeczy będzie pieczęć

błogosławieństwa.

Przeprosiłem Pana Jezusa za te błędy a sercem upokorzonym i wyniszczonym, także

przeprosiłam ojca duchownego i postanowiłam raczej nie czynić nic, aniżeli robić wiele, a

źle. (Dz 362)

363.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA ŁASKĘ ODKRYCIA SWEJ NĘDZY

O dobry Jezu, dziękuję Ci za tę wielka łaskę, to jest, że dajesz mi poznać czym jestem

sama z siebie – nędzą i grzechem, niczym więcej; jedno tylko mogę sama z siebie, to jest

obrażać Ciebie, o Boże mój, bo nędza nic więcej uczynić sama a z siebie nie może, prócz

obrażania Ciebie, o Dobroci nieskończona. (Dz 363)

364-365.

ŚW. FAUSTYNYA BEZ UZGODNIENIA Z KIEROWNIKIEM DUCHOWYM PODJEMUJE DODATKOWE UMARTWIENIA, PAN JEZUS ZA POSLUSZEŃSTWO UDZIELIŁ ŁASKI

+ W pewnej chwili proszono mnie o modlitwę za pewna duszę. Postanowiłam zaraz

odprawić nowennę do Miłosierdzia Pańskiego i do tej nowenny dołączyłam jedno

umartwienie, to jest przez czas Msz św. nosić na obu nogach łańcuszek. Trzy dni już się

ćwiczyłam w tym umartwieniu: kiedy poszłam do spowiedzi i powiedziałam ojcu

duchownemu, że na domyślne pozwolenie podjęłam takie umartwienie, myślałam, że ojciec

duchowny nic nie będzie miał przeciw temu, a jednak usłyszałam rzecz przeciwną, to jest,

żebym bez pozwolenia nic sama nie czyniła. O mój Jezu, i znowu samowola, ale nie

zniechęcam się swymi upadkami, wiem o tym dobrze, ze jestem nędzą. Ze względu na

zdrowie nie otrzymałam pozwolenia i zdziwił się ojciec duchowny, jak mogłam bez jego

pozwolenia ćwiczyć się w większych umartwieniach. Przeprosiłam za swoja samowole, a

raczej za kierowanie się pozwoleniami domyślnymi i prosiłam o zamianę na inne. Ojciec

duchowny zamienił mi na umartwienie wewnętrzne, to jest takie, że przez czas Mszy św.,

mam rozważać – dlaczego Jezus przyjął chrzest. To rozmyślanie nie było dla umartwieniem,

bo przecież myśleć o Bogu to jest rozkosz, a nie umartwienie, ale było w tym umartwienie

woli, ze czynie nie to, co mnie się podoba, ale to, co mi wskazano i na tym polega

umartwienie wewnętrzne. Kiedy odeszłam od konfesjonału i zaczęłam odprawiać pokutę,

usłyszałam te słowa: - udzieliłem łaski tej duszy, o którą Mnie prosiłaś dla niej, ale nie dla

umartwienia twego, jakieś sama sobie wybrała, ale tylko dla aktu posłuszeństwa

zupełnego wobec zastępcy Mojego dałem łaskę tej duszy, z a którą się wstawiałaś do

Mnie i dla której żebrałaś miłosierdzia. Wiedz o tym, że kiedy wyniszczasz w sobie tę

własną wolę, wtenczas Moja króluje w tobie. – (Dz 364-5)

366.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA PAMIĘTAĆ O TYM WYDARZENIU PRZYSZŁOŚCI

O Jezu mój, miej cierpliwość ze mną, już będę uważniejsza na przyszłość, nie na sobie

to opieram, ale na łasce i dobroci Twojej, która jest tak wielka dla mnie nędznej. (Dz 366)

367.

NIEWIERNOŚĆ DUSZ WYBRANYCH BARDZO RANI SERCE PANA JEZUSA

+ W pewnej chwili dał mi Jezus poznać, że kiedy Go proszę w intencji jaka mi nieraz

polecają, jest zawsze gotów udzielić Swych łask, tylko dusze nie zawsze chcą je przyjąć. –

Serce Moje jest przepełnione miłosierdziem wielkim dla dusz, a szczególnie dla biednych

grzeszników. Oby mogły zrozumieć, że Ja jestem dla nich Ojcem najlepszym, ze dla nich

wypłynęła z Serca Mojego Krew i Woda, jako z krynicy przepełnionej miłosierdziem,

dla nich mieszkam w tabernakulum, jako Król miłosierdzia, pragnę obdarzać dusze

łaskami, ale nie chcą ich przyjąć. Przynajmniej ty przychodź do Mnie jak najczęściej i

bierz te łaski, których oni przyjąć nie chcą, a tym pocieszysz serce Moje. O, jak wielka

jest obojętność dusz za tyle dobroci, z a tyle dowodów miłości. Serce Moje napawa się

sama niewdzięcznością, zapomnieniem od dusz żyjących w świecie; na wszystko maja

czas, tylko nie maja czasu na to, aby przyjść do Mnie po łaski.

A więc zwracam się do was, wy – dusze wybrane, czy i wy nie zrozumiecie miłości

Serca Mojego? – I tu zawiodło się serce Moje, nie znajduję całkowitego oddania się

Mojej miłości. Tyle zastrzeżeń, tyle niedowierzeń, tyle ostrożności. Na pociechę twoją

powiem ci, że są dusze w świecie żyjące, które Mnie szczerze kochają, w ich sercach

przebywam z rozkoszą, ale jest ich niewiele; są i w klasztorach dusze takie, które

radością napełniają Serce Moje, w nich są wyciśnięte rysy Moje i dlatego Ojciec

Niebieski spogląda na nich ze szczególniejszym upodobaniem, oni będą dziwowiskiem

Aniołów i ludzi, liczba ich jest bardzo mała, one są na obronę przed sprawiedliwością

Ojca Niebieskiego, i na wypraszanie miłosierdzia dla świata. Miłość tych dusz i ofiara

podtrzymują istnienie świata. Najboleśniej rani Moje serce niewierność duszy

szczególnie przeze Mnie wybranej, te niewierności są ostrzami, które przebijają serce

Moje. – (Dz 367)

368.

ŚW. FAUSTYNA W DUCHU WIDZI OJCA ŚWIĘTEGO

29.1.1935. W ten wtorek rano w czasie medytacji ujrzałam wewnętrznie Ojca św.

odprawiającego Mszę św. Po Pater noster rozmawiał z Panem Jezusem o sprawie tej, którą

Jezus nakazał mi Jemu powiedzieć. Chociaż ja o tym nie mówiłam Ojcu św. osobiście, ale

sprawy te były załatwione przez kogoś innego, jednak w tym momencie przez wewnętrzne

poznanie wiem, że Ojciec św. zastanawia się nad tą sprawą, która w krótkim czasie stanie się

według życzeń Jezusa. (Dz 368)

369.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, JAK WIELKA JEST WARTOŚĆ GODZINNEJ MEDYTACJI O JEGO BOLESNEJ MĘCE

Kiedy przed rekolekcjami ośmiodniowymi udałam się do swego kierownika duszy i

prosiłam go o pewne umartwienie na czas rekolekcji, jednak nie otrzymałam pozwolenia na

wszystko, o co prosiłam, ale tylko na niektóre. Otrzymałam pozwolenie na jedna godzinę

rozmyślania Męki Jezusa i na pewne upokorzenie. Jednak byłam trochę niezadowolona, że

nie otrzymałam pozwolenia na wszystko o co prosiłam. Kiedy wróciłam do domu, weszłam

na chwilę do kaplicy, wtem usłyszałam głos w duszy: Jednak godzina rozważania Mojej

bolesnej Męki, większą zasługę ma, aniżeli cały rok biczowania się aż di krwi;

rozważanie Moich bolesnych Ran jest dla ciebie z wielkim pożytkiem, a Mnie sprawia

wielka radość. Dziwi Mnie to, że jeszcze niezupełnie żeś się wyrzekła woli własnej, ale

cieszę się niezmiernie, że dokona się ta zmiana w rekolekcjach. (Dz 369)

370.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE WYCHODZĄCE Z MONSTRANCJI

W tym samym dniu kiedy byłam w kościele, czekając na spowiedź, ujrzałam te same

promienie wychodzące z monstrancji i rozchodziły się po całym kościele. Trwało to przez

czas całego nabożeństwa. Po błogosławieństwie na obie strony i z powrotem do monstrancji.

Widok ich jasny i przeźroczysty jak kryształ. Prosiłam Jezusa, aby raczył zapalić ogień

Swojej miłości we wszystkich dyszach oziębłych. Pod tymi promieniami rozgrzeje się serce,

chociażby było zimne jak bryła lodu, chociażby było twarde jak skała, skruszy się na proch.

(Dz 370)

371.

NA POCZĄTKU REKOLEKCJI ŚW. FAUSTYNA PROSI O OGIEŃ CZYSTEJ MIŁOŚCI

+ J.M.J. Wilno 4/II.1935

Rekolekcje ośmiodniowe

Jezu, Królu Miłosierdzia, i znowu jest chwila w której pozostaje sam na sam z Tobą,

przeto Cię błagam przez wszystką miłość Twoja, którą pała Boskie serce Twoje, zniszcz we

mnie zupełnie miłość własną, a natomiast zapal moje serce ogniem Twojej najczystszej

miłości. (Dz 371)

372.

PAN JEZUS PRZYGOTOWUJE ŚW. FAUSTYNĘ TO ODDANIA JEJ WOLI - WOLI PAŃSKIEJ

Wieczorem, po skończonej nauce, usłyszałam te słowa: - Ja jestem z tobą. W tych

rekolekcjach utwierdzę cię w spokoju i męstwie, by nie ustały siły twoje do spełnienia

zamiarów Moich. Dlatego w tych rekolekcjach absolutnie przekreślisz wolę własną, a

natomiast spełni się w tobie wszystka wola Moja. Wiedz o tym, że to wiele kosztować cię

będzie, dlatego napisz na czystej kartce te słowa: Od dziś we mnie nie istnieje wola

własna, i przekreśl ją; a na drugiej stronie napisz te słowa: Od dziś pełnię wolę Bożą

wszędzie, zawsze, we wszystkim, nie przerażaj się niczym, miłość ci da moc i ułatwi

wykonanie. (372)

273.

ŚW. FAUSTYNA MIŁUJE WSZYSTKICH LUDZI, PONIEWAŻ SĄ OBRAZEM BOGA

W medytacji fundamentalnej o celu, czyli o wyborze miłości, dusza musi kochać, ma

potrzebę kochania; dusza musi przelewać swą miłość, ale nie w błoto, a nie próżnię ale w

Boga. Jak się cieszę, kiedy się zastanawiam nad tym, bo czuję wyraźnie, że On Sam jest w

sercu moim. Sam Jeden Jezus, a stworzenia kocham o tyle, o ile mi pomagają do zjednoczenia

się z Bogiem, wszystkich ludzi kocham dlatego, bo widzę w nich obraz Boży. (Dz 273)

374.

ŚW. FAUSTYNA PRZEKREŚLA SWOJĄ WOLĘ

+ J.M.J.
Wilno 4.II.1935.

W chwili kiedy uklękłam, aby przekreślić wole własną, jako mi Pan kazał, usłyszałam głos w duszy taki: od dziś nie lękaj się sądów Bożych, albowiem sądzona nie będziesz.

J.M.J.
Wilno 4/II 1935.

Od dziś, pełnię Wolę Bożą, wszędzie, zawsze, we wszystkim. (Dz 374)

375.

ŚW. FAUSTYNA PODAJE SWOJE POSTANOWIENIA

+J.M.J. Wilno 8/II 1935.

Wewnętrzna praca szczegółowa, czyli rachunek sumienia. O zaparciu siebie, woli

własnej.

I. Zaparcie rozumu, to jest przez poddanie go pod rozum tych, którzy mi na

ziemi miejsce Boga zastępują.

II. Zaparcie woli, to jest pełnić wole Bożą, która mi się objawia w woli tych,

którzy mi miejsce Boga zastępują i która zawarta jest w regułach naszego

zakonu.

III. Zaparcie sadu, to jest wszelki rozkaz dany mi przez tych, którzy mi miejsce

Boga zastępują, przyjmować natychmiast, bez zastanawiania się,

rozbierania, rozumowania.

IV. Zaparcie języka. Nie dam mu najmniejszej wolności, w jednym wypadku

dam mu zupełną – to jest w głoszeniu chwały Bożej. Ile razy przyjmuję

Komunie św. tyle razy proszę, aby Jezus raczył umocnić i oczyścić język

mój, abym nim nie raniła bliźnich. To też regułę, która mi mówi o

milczeniu, mam w największym szacunku. (Dz 375)

376.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O POMOC W WYPEŁNIANIU POSTANOWIEŃ

Jezu mój, ufam, ze łaska Twoja dopomoże mi do wykonania tych postanowień.

Chociaż powyższe punkty zawarte są w ślubie posłuszeństwa, to jednak pragnę w

szczególniejszy sposób się w tym ćwiczyć, ponieważ jest to treść życia zakonnego.

Miłosierny Jezu, proszę Cię gorąco, daj światło rozumowi mojemu, abym mogła lepiej

poznać Ciebie, Który jesteś Bogiem Nieskończonym, i abym mogła lepiej poznać siebie,

która jestem nicością sama. (Dz 376)

377.

ŚW. FAUSTYNA WYLICZA KORZYŚCI PŁYNĄCE ZE SPOWIEDZI

O spowiedzi św. Ze spowiedzi świętej powinniśmy odnosić dwie korzyści:

1. do spowiedzi przychodzimy po uleczenie;

2. po wychowanie – dusza nasza potrzebuje ciągłego wychowania, jak małe dziecko.

O Jezu mój, rozumiem głęboko te słowa i wiem, z doświadczenia, Że dusza o

własnych siłach daleko nie zajdzie, wiele się natrudzi, nic dla chwały Bożej nie zrobi, błądzi

ustawicznie, ponieważ umyśl nasz jest ciemny i nie umie rozeznać własnej sprawy. Na dwie

rzeczy będę zwracać uwagę szczególną: pierwsze – wybierać będę do spowiedzi to, co mnie

najwięcej upokarza, chociażby to był drobiazg, ale mnie to kosztuje i dlatego mowie; drugie –

ćwiczyć się będę w skrusze, nie tylko przy spowiedzi, ale przy każdym rachunku sumienia

wzbudzić w sobie żal doskonały, a szczególnie, kiedy się położę na spoczynek. Jeszcze jedno

słowo: dusza, która szczerze pragnie postępować w doskonałości, powinna się ściśle trzymać

rad udzielanych przez kierownika duszy. Tyle świętości – ile zależności. (Dz 377)

378.

ŚW. FAUSTYNA WIE, ŻE DZIEŁO JEJ POWIERZONE STANIE SIĘ W PRZYSZŁOŚCI NOWYM BLASKIEM KOŚCIOŁA

W pewnej chwili, kiedy rozmawiałam z kierownikiem mojej duszy, ujrzałam

wewnętrznie, szybciej niż lotem błyskawicy, duszę jego w wielkim cierpieniu, w takiej męce,

że niewiele dusz Bóg dotyka tym ogniem. Cierpienie to wypływa z tego dzieła. Będzie

chwila, w której dzieło to, które tak Bóg zaleca – jakoby w zupełnym zniszczeniu i wtem

nastąpi działanie Boże z wielką siłą, która dać świadectwo prawdziwości. Ono będzie nowym

blaskiem dla Kościoła, chociaż od dawna w nim spoczywającym. Że Bóg jest nieskończenie

miłosierny, nikt temu zaprzeczyć nie może, pragnie On, żeby wiedzieli wszyscy o tym, nim

przyjdzie powtórnie jako Sędzia; chce, aby wpierw dusze poznały Go, jako Króla

Miłosierdzia. Kiedy ten triumf nadejdzie, to my już będziemy w nowym życiu, w którym nie

ma cierpień, ale wpierw dusza Twoja będzie nasycona goryczą na widok zniszczenia twoich

usiłowań. Jednak zniszczenie to jest tylko pozorne, ponieważ bóg, co raz postanowił, nie

zmienia, ale chociaż zniszczenie będzie pozorne, jednak cierpienie będzie rzeczywiste. Kiedy

to nastąpi – nie wiem; jak długo trwać będzie – nie wiem. – Ale przyobiecał Bóg wielka łaskę

szczególnie Tobie i wszystkim, którzy głosić będą o wielkim miłosierdziu Moim. Ja Sam

bronić ich będę w godzinę śmierci, jak Swej chwały i chociażby grzechy dusz czarne

były jak noc, kiedy grzesznik zwraca się do Miłosierdzia Mojego, oddaje Mi największą

chwałę i jest zaszczytem Męki Mojej. Kiedy dusza wysławia Moją dobroć, wtenczas

szatan drży przed nią i ucieka na samo dno piekła. (Dz 378)

379.

PAN JEZUS OBIECUJE DUSZOM MIŁOSIERNYM ŁASKĘ W GODZINIE ŚMIERCI

W jednej adoracji przyrzekł mi Jezus, że: - duszom, które uciekać się będą do

Mojego Miłosierdzia i duszom, które wysławiać i głosić będą innym o Moim wielkim

Miłosierdziu, w godzinę śmierci postąpię z nimi według nieskończonego Miłosierdzia

Mojego.

Boleje Serce Moje – mówi Jezus – nad tym, że nawet dusze wybrane nie

rozumieją, jak wielkim jest Moje Miłosierdzie, obcowanie ich jest w pewien sposób

niedowierzaniem. O, jak to bardzo rani Serce Moje. Wspomnijcie na Mękę Moją i jeżeli

nie wierzycie słowom Moim, wierzcie przynajmniej Ranom Moim. (Dz 379)

380.

ŚW. FAUSTYNA WSZYSTKO CZYNI WESPÓŁ Z PANEM JEZUSEM

Żadnego ruchu, żadnego gestu nie czynię według własnego upodobania, bo jestem

związana łaską: stale uważam na to, co jest milsze Jezusowi. (Dz 380)

381.

PAN JEZUS USTAMI KAPŁANA WYJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE SENS POSŁUSZEŃSTWA

Kiedy w jednej medytacji o posłuszeństwie usłyszałam te słowa: - W tej medytacji

mówi kapłan wyjątkowo dla ciebie, wiedz o tym, że Ja zapożyczam ust jego. – Starałam

się wsłuchiwać z największą uwaga i wszystko stosowałam do serca swego, jak w każdej

medytacji,. Kiedy kapłan mówił te słowa, ze dusza posłuszna napełnia się mocą Bożą – tak,

kiedy jesteś posłuszna, odbieram ci słabość twoja, a natomiast daje ci moc Moją. Dziwi

Mnie to bardzo, ze dusze nie chcą uczynić tej zamiany ze Mną. Rzekłam do Pana: - Jezu,

Ty oświeć duszę moją, bo inaczej to i ja niewiele z tych słów zrozumiem. (Dz 381)

382.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE ŻYJE DLA ZBAWIENIA DUSZ

Wiem, ze nie żyje dla siebie, ale dla wielkiej liczby dusz. Wiem, że łaski udzielone dla

mnie, nie SA tylko dla mnie – ale dla dusz. O Jezu, otchłań Twojego miłosierdzia przelała się

w dusze moją, która jest otchłanią nędzy samej. Dziękuje Ci, Jezu, za łaski i cząstki krzyża,

które mi dajesz na każdy moment życia. (Dz 382)

383.

PAN JEZUS KARCI SROGIM SPOJRZENIEM TRZY SIOSTRY

W początkach rekolekcji ujrzałam Pana Jezusa przybitego do krzyża na suficie w

kaplicy, Który z wielka miłością patrzył na Siostry, ale nie na wszystkie. Trzy Siostry są, na

które Jezus patrzył okiem surowym. Nie wiem, nie wiem, dla jakich przyczyn, wiem tylko to,

co to za straszna rzecz spotkać się z takim spojrzeniem, które jest spojrzeniem surowego

Sędziego. Nie tyczyło się to spojrzenie mnie, a jednak struchlałam z przerażenia, pisząc to,

drżę cała. Nie ośmieliłam się przemówić do Jezusa ani jednego słowa, siły mnie opadły

fizyczne i myślałam, że nie przetrwam czasu nauki. Na drugi dzień znowuż ujrzałam tak

samo, jako pierwszy raz i ośmieliłam się powiedzieć te słowa: Jezusa, jak wielkie jest

miłosierdzie Twoje. Na trzeci dzień powtórzyło się znowuż to samo spojrzenie na wszystkie

Siostry z wielka łaskawością, z wyjątkiem tych trzech. Tu zdobyłam się na odwagę, która

wypłynęła z pobudki miłości bliźniego i rzekłam do Pana: Ty, Który jesteś miłosierdziem

samym, jakoś mi Sam powiedział, przeto Cię błagam, przez moc miłosierdzia Twojego,

zwróć Swe łaskawe spojrzenie i na te trzy Siostry, a jeżeli się to nie zgadza z mądrością

Twoją, to proszę Cię o zamianę, niech Twoje łagodne spojrzenie w duszę moja będzie dla

nich, a surowe spojrzenie Twoje w ich dusze, niech będzie dla mnie. Wtem rzekł do mnie

Jezus te słowa: córko Moja, dla twej szczerej i wspaniałomyślnej miłości udzielam im

łask wiele, chociaż Mnie o to nie proszą, ale dla obietnicy danej tobie. – I w tej chwili

miłosiernym spojrzeniem objął i te trzy Siostry. Radością wielka zabiło mi serce na widok

dobroci Bożej. (Dz 283)

284.

ŚW. FAUSTYNA BOLEJE NAD NIEWDZIĘCZNOŚCIĄ DUSZ

Kiedy stałam na adoracji od godziny 0-10, także jeszcze zostały cztery Siostry. Kiedy

się zbliżałam do ołtarza i zaczęłam rozważać Mękę Pana Jezusa, w tej chwili ból straszny

zalał mi duszę, z powodu niewdzięczności tak wielkie liczby dusz, które w świecie żyją, ale

szczególnie bolała mnie niewdzięczność dusz szczególnie przez Boga wybrany. – Nie ma

wyobrażenia, ani porównania. Na widok tej niewdzięczności najczarniejszej, czułam jakoby

mi się rozdarło serce moje, opadły mi zupełnie siły fizyczne i upadlam na twarz, nie tając

głośnego płaczu. Ile razy wspomniałam na wielkie miłosierdzie Boże i na niewdzięczność

dusz, tyle razy ból przebijał serce moje i zrozumiałam, jak to rani Najsłodsze Serce Jezusa. Z

gorącym sercem odnowiłam akt mój ofiarowania się za grzeszników. (Dz 384)

385.

ŚW. FAUSTYNA W KAŻDEJ MSZY Z WDZIĘCZNOŚCIĄ PRZYJMUJE KOMUNIĘ

Z radością i ochotą przyłożyłam usta do goryczy kielicha, który biorę ze Msz św.

codziennie. Cząstkę, którą mi przeznaczył Jezus na każdy czas i tej nie oddam nikomu.

Pocieszać będę nieustannie Najsłodsze Serce Eucharystyczne, grać będę pieśni wdzięczne na

strunach serca swego, cierpienie jest najwdzięczniejszym tonem. Pilnie wyczuwać będę, czym

dziś Serce Twoje rozradować mogę. (Dz 385)

385a.

W CHWILACH TRUDNYCH ŚW. FAUSTYNA UNOSI WYSOKO SWE SERCE

Dni w życiu nie są jednostajne; kiedy czarne chmury zasłonią mi słonce, starać się

będę jak orzeł przedzierać przez fale i dać poznać innym, że nie gaśnie słonce. (Dz 385)

386.

ŚW. FAUSTYNA OSIĄGNĘŁA HEROICZNY STOPIEŃ NADZIEI

Czuję, że mi Bóg pozwoli uchylić zasłony, aby nie wątpiła ziemia o Jego dobroci. Bóg

nie podlega zaćmieniu, ani zmianie, jest na wieki Jeden i Ten Sam, którego woli nic się

sprzeciwić nie może. Czuję w sobie siłę większą niż ludzką, czuje odwagę i siłę przez łaskę,

która we mnie mieszka. Rozumiem dusze, które cierpią przeciw nadziei, ponieważ

doświadczyłam na sobie tego ognia. Jednak Bóg, nie da ponad siły. Często żyłam nadzieja

przeciw nadziei i posunęłam swoja nadzieję, do zupełnego zaufania Bogu. Niech się stanie ze

mną to, co postanowił od wieków. (Dz 386)

Ogólna zasada.

387.

ZAKONNICA NIE POWINNA SZUKAĆ ULGI W CIERPIENIU

Bardzo brzydko by było, gdyby Siostra zakonna szukała ulgi w cierpieniu.(Dz 387)

388.

ŁASKA ODMIENIA DUSZE

Co z największego zbrodniarza zrobiła łaska i rozmyślanie. Ten, który umiera ma

wiele miłości. – Pamiętaj na mnie, gdy będziesz w raju. Skrucha serdeczna natychmiast dusze

przemienia. cie duchowe należy prowadzić na serio i szczerze.

389-390.

PAN JEZUS OCZEKUJE WZAJEMNOŚCI

Miłość musi być wzajemna. Jeżeli Pan Jezus za mnie wykosztował całą gorycz, to ja,

oblubienica Jego, na dowód swojej miłości ku Niemu, przyjmę wszystkie gorycze. Kto umie

przebaczać, ten gotuje sobie wiele łask od Boga. Ile razy spojrzę na krzyż, tyle razy szczerze

przebaczę. (Dz 389-390)

391.

ŁĄCZNOŚĆ DUCHOWA POMIĘDZY LUDŹMI JEST ŁASKĄ

Łączność z duszami otrzymałyśmy na Chrzcie św. Śmierć zacieśnia miłość.

Powinnam być zawsze pomocą dla innych. Jeżeli będę dobrą zakonnicą, to będę pożyteczną

nie tylko Zakonowi, ale i całej Ojczyźnie. (Dz 391)

392.

PRAWDZIWA MIŁOŚĆ JEST DAREM

Pan Bóg daje łaski dwoma sposobami: przez natchnienia i oświecenia. Jeżeli prosimy

o łaskę, Bóg ja da, ale chciejmy ja przyjąć, ale, aby ja przyjąć trzeba zaparcia. Miłość nie

polega na słowach, ani na uczuciach, ale na czynie. Jest to akt woli, jest to dar, czyli

darowanie; rozum, wole, serce – te trzy władze musimy ćwiczyć w czasie modlitwy.

Zmartwychwstanę w Jezusie, ale muszę wpierw w Nim żyć. Jeżeli nie rozłączę się z krzyżem,

wtenczas okażę się we mnie Ewangelia. Wszystkie moje niedostatki uzupełnia Jezus we mnie.

Jego łaska, która działa nieustannie. Trójca Święta udziela mi swego życia w obfitości, przez

dar Ducha Świętego. Trzy Boskie Osoby we mnie mieszkają. Bóg jeżeli kocha, to całym

Sobą, całą mocą swej Istoty. Jeżeli mnie tak Bóg ukochał, cóż ja na to – ja oblubienica Jego?

(Dz 392)

393.

PAN JEZUS DOMAGA SIĘ OD ŚW. FAUSTYNY APOSTOLSTWA

W czasie jednej nauki rzekł do mnie Jezus: w gronku wybranym jesteś słodką

jagodą; pragnę, aby sok, który krąży w tobie, udzielił się innym duszom. (Dz 393)

394.

ŚLUBY ZŁOŻONE PRZEZ SIOSTRY PRZEWAŻYŁY CIĘŻAR MIECZA SPRAWIEDLIWOŚCI BOŻEJ

W czasie renowacji ujrzałam Pana Jezusa po stronie Epistoły, w szacie białe,

przepasanego pasem, a w ręku trzymał straszny miecz. Trwało to do chwili, kiedy Siostry

zaczęły odmawiać śluby. Wtem ujrzałam jasność niepojętą, przed ona jasnością ujrzałam

szalęz białego obłoku w kształcie wagi. Wtem zbliżył się Jezus i położył miecz na jednej

szali, a ta całym ciężarem opadła na ziemie, o mało nie dotknęła jej zupełnie. Wtem Siostry

skończyły odnowienie ślubów. Wtem ujrzałam Aniołów, którzy wzięli od każdej Siostry coś

w złote naczynie, jakoby było to naczynie w kształcie kadzielnicy. Kiedy zebrali to od

wszystkich Sióstr i postawili naczynie na drugiej szali, która natychmiast przeważyła

pierwszą, na której położony był miecz. W tej chwili wyszedł płomień z onej kadzielnicy, aż

do jasności. Wtem usłyszałam głos z onej jasności: Schowajcie miecz na miejsce swoje,

ofiara większą jest. W tej chwili Jezus udzielił nam błogosławieństwa i znikło wszystkom

com widziała. Siostry już zaczęły przyjmować Komunię św. kiedy przyjęłam Komunie św.

zalała dusze moją radość tak wielka, której i opisać nie umiem. (Dz 394)

395.

WYJAZD ŚW. FAUSTYNY DO UMIERAJĄCEJ MATKI.

Kiedy się dowiedziałam, że matka jest ciężko chora i już bliska śmierci i prosi, żebym

przyjechała, bo pragnie się jeszcze raz przed śmiercią ze mną zobaczyć. W tej chwili obudziły

mi się wszystkie uczucia serca. Jako szczerze kochające dziecko swoja matkę, pragnęłam

gorąco spełnić jej życzenie, ale pozostawiłam Bogu swobodę i zdałam się w zupełności na

wolę Jego, nie zważając na ból serca, szłam za wola Bożą. W dzień imienin 15 lutego rano,

Matka Przełożona dała mi drugi list od rodziny i udzieliła mi pozwolenia na wyjazd do domu

rodzinnego, aby spełnić życzenie i prośbę umierającej matki. Zaraz zaczęłam się

przygotowywać do podróży i wieczorem już wyjechałam z Wilna. Noc całą ofiarowałam za

ciężko chorą matkę, by jej Bóg udzielił łaski, by cierpienia, w których pozostaje, nie strąciły

nic ze swej zasługi. (Dz 395)

396.

ŚW. FAUSTYNA MODLIŁA SIĘ ZA PEWNĄ NAUCZYCIELKĘ

Towarzystwo w podróży miałam bardzo miłe, bo w tym przedziale jechało parę pań

sodalisek; wyczułam, że jedna z nich ma wielkie cierpienie i toczy się w jej duszy walka

zacięta. Zaczęłam się w duchu modlić za tę duszę. O godzinie jedenastej panie te poszły do

innego przedziału na pogawędkę, a tymczasem pozostałyśmy w wagonie tylko we dwie.

Czułam, że moja modlitwa sprawia w tej duszy jeszcze większa walkę. Nie pocieszałam jej,

ale się jeszcze goręcej modliłam. Nareszcie zwraca się do mnie ta dusza i prosi mnie, żebym

jej odpowiedziała, czy ona jest zobowiązana spełnić pewną obietnicę uczynioną Bogu. W tej

chwili poznałam wewnętrznie, jaka to jest owa obietnica i odpowiedziałam je, że absolutnie

jest pani obowiązana spełnić to przyrzeczenie, bo inaczej będzie pani nieszczęśliwa przez cale

swoje życie. Myśl ta nie da pani spokoju. Zdziwiona tą odpowiedzią odsłoniła przede mną

całą swoja duszę.

Była to pewna nauczycielka, która, kiedy miała przystąpić do składania egzaminów,

złożyła Bogu obietnicę, że jeżeli dobrze zda, to się poświeci Bogu na służbę, czyli wstąpi do

klasztoru. Jednak, kiedy złożyła egzaminy bardzo dobrze – teraz poszłam w wir świata i nie

chcę wstąpić do zakonu, a sumienie nie daje mi spokoju i pomimo rozrywek czuje się zawsze

niezadowolona.

Po dłuższej rozmowie osoba ta została całkiem zmieniona i powiedziała, że zaraz

będzie się starać o przyjęcie do zakonu. Prosiła mnie o modlitwę, czułam, że je Bóg łaski nie

poskąpi. (Dz 396)

397.

ŚW. FAUSTYNA PO PRZYBYCIU DO DOMU, MODLI SIĘ Z CAŁĄ RODZINĄ

Rano przyjechałam do Warszawy, a wieczorem o godz. 8-ej już byłam w domu. Co za

radość była dla rodziców i całej rodziny, trudno o tym pisać. Matce się trochę polepszyło

zdrowie, jednak lekarz nie robił nadziei zupełnego wyzdrowienia. Po przywitaniu zaraz

upadliśmy wszyscy na kolana, by złożyć Bogu dziękczynienie za łaskę, ze mogliśmy się

jeszcze raz w życiu wszyscy zobaczyć. ((Dz 397)

398.

ŚW. FAUSTYNA PODZIWIA MODLITWĘ OJCA I POBOŻNOŚĆ RODZICÓW

Kiedy widziałam, jak ojciec się modli, zawstydziłam się tak bardzo, ze ja po tylu

latach w zakonie nie umiałabym się tak szczerze i gorąco modlić, to też nieustannie składałam

Bogu dzięki za takich rodziców. (Dz 398)

399.

ŚW. FAUSTYNA DZIELI SIĘ ODCZUCIAMI PO PRZYBYCIU DO DOMU PO 10 LATACH

O, jak się wszystko zmieniło przez te 10 lat, jak nie do poznania: ogród był taki mały,

a teraz nie do poznania, bracia i siostry byli jeszcze mali, a teraz nie mogę ich poznać,

wszyscy dorośli i zdziwiłam się, że nie zastałam ich takich, jak żeśmy się rozstali. Staś

codziennie towarzyszył mi do kościoła. Czułam, że ta duszyczka jest bardzo mila Bogu. (Dz

399)

400.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA ŁASKI, KTÓRE JEJ UDZIELIŁ W KOŚCIELE PARAFIALNYM, GDY BYŁA DZIECKIEM

W ostatnim dniu, kiedy już nikogo nie było w kościele, poszłam z nim przed

Najświętszy Sakrament i wspólnie zmówiliśmy Te Deum. Po chwili milczenia ofiarowałam tę

duszyczkę Najsłodszemu Sercu Jezusa. Jak bardzo się mogłam modlić w tym kościółku.

Przypomniałam sobie wszystkie łaski, które w tym miejscu otrzymałam, a których wówczas

nie rozumiałam i tak często nadużywałam i dziwiłam się sama sobie, jak mogłam być tak

zaślepiona. Kiedy tak rozważałam i ubolewałam nad swoja ślepota, nagle ujrzałam Pana

Jezusa jaśniejącego pięknością niewymowną i rzekł do mnie łaskawie: - Wybranko moja,

udzielę ci jeszcze większych łask, abyś była świadkiem przez całą wieczność

nieskończonego miłosierdzia Mojego. (Dz 400)

401.

CODZIENNIE DO DOMU KOWALSKICH PRZYCHODZILI GOŚCIE, BY ZOBACZYĆ SIĘ I POZROZMAWIAĆ ZE ŚW. FAUSTYNĄ; ŚW. FAUSTYNA BŁOGOSŁAWI DZIECI

Dni te przechodziły mi w domu wśród wielkiego towarzystwa, bo każdy chciał się ze

mną zobaczyć i parę słów porozmawiać. Często naliczyłam do 25 osób. Zaciekawieni byli

moim opowiadaniem i o żywotach świętych. Wyobrażałam sobie, ze dom nasz, jest domem

prawdziwie Bożym, bo co wieczora się tylko mówi o Bogu. Kiedy zmęczona opowiadaniem i

stęskniona za samotnością i ciszą wysunęłam się wieczorem do ogrodu, żebym mogła sam na

sam porozmawiać z Bogiem, jednak i to mi się nie udało, zaraz przyszli bracia i siostry i

zabrali mnie do mieszkania i znowuż trzeba mówi, a tu tyle oczu utkwionych we mnie, ale

zdobyłam się na jeden sposób wytchnienia, prosiłam braci, żeby mi zaśpiewali, ponieważ

mieli śliczne glosy, a przy tym jeszcze jeden grał na skrzypcach, a drugi na mandolinie, wiec

w tym czasie mogłam się oddać modlitwie wewnętrznej, nie unikając ich towarzystwa. Wiele

mnie jeszcze kosztowało to, że musiałam całować dzieci, znajome przychodziły z dziećmi i

prosiły, żebym je brała chociaż na jedna chwilę na rękę i pocałowała. Mieli to za wielką łaskę,

a dla mnie była sposobność do ćwiczenia się w cnocie, bo niejedno było dosyć brudne, ale

żeby się przełamać i nie okazać wstrętu, to takie brudne dziecko pocałowałam dwa razy.

Jedna znajoma przyniosła swoje dziecko chore na oczy, które miało zaszłe ropą i mówi:

Siostro, weź je na chwilę na ręce. Natura czuła wstręt, ale nie zważając na nic, wzięłam na

ręce i dwa razy ucałowałam w samo zaropienie ok. dziecięcia i prosiłam Boga o polepszenie.

Miałam wiele sposobności do ćwiczenia się w cnocie. Słuchałam wszystkich

wypowiadających swoje żale i zauważyłam, że nie ma serca radosnego, bo nie ma serca

szczerze kochającego Boga i wcale się nie dziwiłam im. Zmartwiło mnie niezmiernie, ze nie

mogłam się widzieć z dwoma siostrami. Wyczuwałam wewnętrznie, w jak wielkim

niebezpieczeństwie są ich dusze. Ból ścisnął me serce na sama myśl o nich. Kiedy raz czułam

się bardzo blisko Boga, prosiłam gorąco Pana o laskę dla nich i odpowiedział mi Pan:

udzielam im nie tylko łask potrzebnych, ale i łask szczególnych. Zrozumiałam, ze Pan

powoła ich do bliższej łączności ze Sobą. Cieszę się niezmiernie, ze tak wielka miłość panuje

w rodzinie naszej. (Dz 401)

402.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE POŻEGNANIE Z RODZICAMI

Kiedy się żegnałam z rodzicami i poprosiłam ich o błogosławieństwo, uczulam moc

laski Bożej, która spłynęła na moja duszę. Ojciec, matka i matka chrzestna wśród łez

błogosławili mi i życzyli jak największej wierności lasce Bożej i prosili, żebym nigdy nie

zapomniała, jak wiele mi Bóg łask udzielił, powołując mnie do życia zakonnego. Prosili o

modlitwę. Pomimo, że wszyscy płakali, ja ani jednej łezki nie uroniłam, starałam się być

mężną i pocieszałam ich wszystkich, jak mogłam, przypominając im niebo, ze tam już nie

będzie rozłąki. Stasio odprowadził mnie do auta, mówiłam mu, jak bardzo Bóg kocha dusze

czyste, upewniłam go, że Bóg jest z niego zadowolony. Kiedy mu mówiłam o dobroci Bożej,

i jak o nas myśli, rozpłakał się jak małe dziecko i nie dziwiłam się jemu, bo jest to duszyczka

czysta, więc łatwo poznaje Boga.

403.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU BOGU ZA ŁASKI UDZIELONE JEJ RODZINIE

Kiedy usiadłam do auta, dałam folgę sercu i rozpłakałam się również jak dziecko z

radości, że Bóg udziela tyle łask rodzinie naszej i pogrążyłam się w modlitwie dziękczynnej.

(Dz 403)

404.

PAN JEZUS POCHWALIŁ ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE SWOIM SŁOWEM ZACHĘCIŁA RODZINĘ DO MIŁOŚCI BOŻEJ

Wieczorem byłam już w Warszawie. Najpierw przywitałam Pana domu, a potem

witałam się z całym Zgromadzeniem. Kiedy przed pójściem na spoczynek wstąpiłam do Pana

na dobranoc i przepraszałam Pana, że tak mało z Nim rozmawiałam podczas pobytu w domu,

wtem usłyszałam głos w duszy: - jestem bardzo zadowolony z tego, że nie mówiłaś z e

Mną, ale dałaś poznać duszom dobroć Moją i pobudzałaś ich do miłości Mojej. ((Dz 404)

405.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ROZMOWĘ Z MATKĄ GENERALNĄ

Matka Przełożona powiedziała mi, że jutro pojedziemy do Józefinka obie i Siostra

będzie miała możność porozmawiać z Matką Generalną. Ucieszyłam się tym niezmiernie.

Matka Generalna zawsze ta sama, pełna dobroci, spokoju i Ducha Bożego; długo

rozmawiałam z nią. (Dz 405)

406.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI MAŁEGO PANA JEZUSA

Byłyśmy na nabożeństwie popołudniowym. Była śpiewana litania do Najsłodszego

Serca Jezusa. Pan Jezus był wystawiony w monstrancji, po chwili ujrzałam małego Pana

Jezusa, który wyszedł z Hostii i Sam spoczął na rękach moich. Trwało to krótka chwilę;

radość niezmierna zalewała dusze moją. Tak samo wyglądało Dziecię Jezus, jak w tej chwili,

kiedy weszłyśmy do kapliczki z Matka Przełożoną, a dawniejszą Mistrzynią moją – Matka

Józefą. (Dz 406)

407.

ŚW. FAUSTYNA POWRACA DO WILNA

Na drugi dzień byłam już w kochanym Wilnie. O, jak się czułam szczęśliwa, że już

wróciłam do naszego klasztoru. Zdawało mi się, jakobym drugi raz wstąpiła, nie mogłam się

nacieszyć ciszą i milczeniem, co tak łatwo dusza się pogrąża w Bogu, wszyscy jej do tego

dopomagają, a nikt nie przeszkadza. (Dz 407)

408.

WIELKI POST. ŚW. FAUSTYNA WIDZI BICZOWANIE I UKORONOWANIE CIERNIEM PANA JEZUSA

Kiedy się pogrążam w Męce Pańskiej, często widzę Pana Jezusa w adoracji, w takiej

postaci: po biczowaniu kaci zabrali Pana i zdjęli z Niego szatę własną, która już się przywarła

do Ran; przy zdejmowaniu odnowiły się Rany Jego. W ten zarzucono na Pana czerwony

płaszcz, brudny i poszarpany na odświeżone Rany. Płaszcz ten zaledwie w niektórych

miejscach dosięgał kolan i kazano Panu usiąść na kawałku belki, wtenczas spleciono koronę z

cierni i ubrano Głowę świętą i podano trzcinę w rękę Jego i naśmiewali się z Niego oddając

Mu pokłony jako królowi, pluwali na Oblicze Jego, a inni brali trzcinę i bili Głowę Jego, a

inni kułakami zadawali Mu boleść, a inni zasłonili Twarz Jego i bili Go pięściami; cicho

znosił to Jezus. Kto pojmie Jego – boleść Jego? Jezus miał wzrok spuszczony na ziemie,

wyczułam, co wówczas się działo w Najsłodszym Sercu Jezusa. Niech każda dusza rozważa,

co Jezus cierpiał w tym momencie. Na wyścigi znieważali Pana. Zastanawiałam się: skąd taka

złość w człowieku, a jednak grzech to sprawia – spotkała się Miłość i grzech. (Dz 408)

409.

ŚW. FAUSTYNA DOŚWIADCZA ŻYWEJ OBECNOŚCI PANA JEZUSA W ŚWIĄTYNIACH KATOLICKICH

Kiedy byłam w pewnej świątyni z jedna Siostra na Mszy św. odczuwałam wielkość i

majestat Boży, czułam, że świątynia ta jest przesiąknięta Bogiem. Majestat Pana ogarniał

mnie, chociaż przerażał, to jednak napełniał mnie spokojem i radością; poznałam, że Jego

woli nic się sprzeciwić nie może. O, gdyby dusze wszystkie [wiedziały] Kto mieszka w

świątyniach naszych, to nie byłoby tyle zniewag i nieuszanowania w tych miejscach świętych.

(Dz 409)

410.

ŚW. FAUSTYNA PROSI O ŁASKĘ POZNAWANIA PRAWDY

O wiekuista i niepojęta Miłości, proszę cię o jedna laskę, oświeć rozum mój światłem

z wysoka, daj mi poznać i cenić wszystkie rzeczy według ich wartości. Największą radość

mam w duszy, kiedy poznaje prawdę. (Dz 410)

411.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ODCZUWANIE OBECNOŚCI PANA JEZUSA W CZASIE MSZY ŚW.

21/III.35. Często w czasie Msz św. wiedze Pana w duszy, czuję Jego obecność, która

mnie na wskroś przenika. Odczuwam Jego Boskie spojrzenie, rozmawiam z Nim wiele bez

słowa mówienia, wiem, czego pragnie Jego Boskie Serce i zawsze pełnię to, co Jemu się

lepiej podoba. Kocham do szaleństwa i czuje, ze jestem kochana przez Boga. W tych

chwilach kiedy się spotykam w głębi wnętrzności z Bogiem, czuje się tak szczęśliwa, że nie

umiem tego wypowiedzieć, są to chwile krótkie, bo dusza nie zniosłaby ich dłużej, musiałoby

nastąpić rozłączenie od ciała. Chociaż chwile te są bardzo krótkie, jednak ich moc, która się

udziela duszy pozostaje na bardzo długo. Bez najmniejszego wysiłku czuje głębokie

skupienie, które mnie wówczas ogarnęło – nie zmniejsza się, chociaż rozmawiam z ludźmi,

ani nie przeszkadza mi do spełniania obowiązków. Czuję stałą obecność Jego bez żadnego

wysilenia duszy, czuję, ze jestem złączona z Bogiem tak ściśle, jak się łączy kropla wody z

bezdennym oceanem.

W ten czwartek uczulam łaskę te pod koniec pacierzy, która trwała wyjątkowo długo,

bo przez całą Mszę św., ale myślałam, że skonam z radości. W tych chwilach poznaje lepiej

Boga i Jego przymioty i także poznaje siebie i nędzę swoją i zadziwia mnie wielkie uniżenie

Boga do tak nędznej duszy, jak moja. Po Mszy św. czułam się cala pogrążona w Bogu i

przytomne mi każde spojrzenie Jego w głąb serca mojego. (Dz 411)

412.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ATAKI SZATANA, KTÓRY ZRZUCAŁ DONICZKI

Kolo południa weszłam na chwile do kaplicy i znowuż moc łaski uderzyła o serce

moje. Kiedy trwałam w skupieniu, szatan wziął jedna doniczkę kwiatów i ze złością rzucił na

ziemie z całej siły. Widziałam całą jego zaciętość i zazdrość. W kaplicy nie było nikogo, wiec

podniosłam się od modlitwy i pozbierałam potłuczoną doniczkę i przesadziłem kwiat i

spiesznie chciałam postawić na miejscu, nim kto przyjdzie do kaplicy. Jednak nie udało mi

się, bo zaraz weszła Matka Przełożona i Siostra zakrystianka i parę Sióstr. Matka Przełożona

zdziwiła się, że coś poruszam na ołtarzu i spadla doniczka; Siostra zakrystianka okazała swoje

niezadowolenie, ja starałam się nie tłumaczyć, ani uniewinniać. Jednak pod wieczór czułam

się bardzo wyczerpana i nie mogłam odprawić Godziny św. i poprosiłam Matki Przełożonej o

wcześniejsze położenie się na spoczynek. Jak tylko się położyłam, zaraz zasnęłam, jednak

koło godziny jedenastej szatan szarpnął moim łóżkiem. Zbudziłam się natychmiast i

spokojnie zaczęłam się modlić do swego Anioła Stróża. Wtem ujrzałam dusze czyśćcowe

pokutujące; postać ich była jako cień, a pomiędzy nimi widziałam wiele szatanów, jeden

starał się mnie dokuczyć, rzucał się w postaci kota na moje łóżko i na stopy, a był tak ciężki,

jakoby parę pudów.

Modliłam się cały czas na różańców, nad ranem ustąpiły owe postacie i mogłam

zasnąć. Rano, kiedy przyszłam do kaplicy, usłyszałam głos w duszy: - Jesteś złączona ze

Mną i nie lękaj się niczego, ale wiedz o tym, dziecię Moje, że szatan cię nienawidzi;

chociaż on każdej duszy nienawidzi, ale szczególnie nienawiścią pała do ciebie, dlatego,

że wiele dusz wyrwałaś spod jego panowania. (Dz 412)

413.

ŚW. FAUSTYNA OTRZYMUJE ŁASKĘ TĘSKNOTY ZA PANEM JEZUSEM

Wielki Czwartek 18/IV.

Rano usłyszałam te słowa: od dziś aż do rezurekcji nie będziesz odczuwać

obecności Mojej, ale dusza twoja będzie napełniona tęsknotą wielką – i natychmiast

tęsknota wielka zalała duszę moja; czułam rozłąkę z ukochanym Jezusem, a kiedy się zbliżyła

chwila przyjęcia komunii św. ujrzałam w kielichu, w każdej Hostii Oblicze cierpiącego Pana

Jezusa. Od tej chwili jeszcze większą uczułam w sercu swoim [tęsknotę]. (Dz 413)

414.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA KONAJĄCEGO

Wielki Piątek o godzinie trzeciej po południu, kiedy weszłam do kaplicy, usłyszałam

te słowa: - Pragnę, żeby obraz ten był publicznie uczczony. – Wtem ujrzałam Pana Jezusa

na krzyżu konającego i w ciężkich boleściach i wyszły z Serca Jezus te same dwa promienie,

jakie są w tym obrazie. (Dz 414)

415.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA JAŚNIEJĄCEGO JAKO SŁOŃCE

Sobota. W czasie nieszpór ujrzałam Pan Jezusa jaśniejącego jako słońce, w szacie

jasnej i rzekł do mnie: - niech się raduje serce twoje. – I zalała mnie radość wielka i

przenikła na wskroś obecność Boża, która jest skarbem niewypowiedzianym dla duszy. (Dz 415)

416.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PAN JEZUS BŁOGOSŁWIĄCEGO ZE SWEGO OBRAZU WYSTAWIONEGO W WILNIE I PRZECINAJĄCEGO SIECI ZAWIESZONE NAD MIASTEM

Kiedy został wystawiony ten obraz, ujrzałam żywy ruch ręki Jezusa, Który zakreślił

duży znak krzyża.

W ten sam dzień wieczorem, kiedy położyłam się do łóżka ujrzałam, jak ten obraz

szedł ponad miastem, a miasto to było założone siatką i sieciami. Kiedy Jezus przeszedł,

przeciął wszystkie sieci, a w końcu zakreślił duży znak krzyża świętego i znikł. I ujrzałam się

otoczona mnóstwem postaci złośliwych i pałających ku mnie wielka nienawiścią. Wychodziły

różne groźby z ich ust, jednak żadna się nie dotknęła mnie. Po chwili znikło to zjawisko, lecz

długo nie mogłam zasnąć. (Dz 416)

417.

ŚW. FAUSTYNA WIDZAŁA, ŻE W CZASIE, GDY KS. SOPOĆKO GŁOSIŁ W OSTREJ BRAMIE W WILNIE KAZANIE O MIŁOSIERDZIU BOŻYM, POSTAĆ PANA JEZUSA OŻYŁA

26.IV. w piątek, kiedy byłam w Ostrej Bramie w czasie tych uroczystości, podczas

których obraz ten został wystawiony, byłam na kazaniu, które mówił mój spowiednik;

kazanie było o Miłosierdziu Bożym, było pierwsze, czego żądał Pan Jezus. Kiedy zaczął

mówić o tym wielkim Miłosierdziu Pańskim, obraz ten przybrał żywą postać i promienie te

przenikały do serc ludzi zgromadzonych, jednak nie w równej mierze, jedni otrzymali więcej,

a drudzy mniej. Radość wielka zalała dusze moja widząc laskę Boga. (Dz 417)

417a.

PAN JEZUS ZAPOWIADA ŚW. FAUSTYNIE JEJ WYWYŻSZENIE W NIEBIE

Wtem usłyszałam te słowa: tyś świadkiem miłosierdzia Mego, na wieki stać

będziesz przed tronem Moim jako żywy świadek miłosierdzia Mego. (Dz 417)

418-419.

ANIOŁ STRÓŻ BRONI ŚW. FAUSTYNĘ PRZED ATAKIEM ZŁYCH DUCHÓW

Kiedy się skończyło kazanie, nie czekałam na zakończenie nabożeństwa, bo mi się

spieszyło do domu. Kiedy uszłam parę kroków zastąpiło mi drogę cale mnóstwo szatanów,

którzy mi grozili strasznymi mękami i dały się słyszeć głosy: odebrała nam wszystko, cośmy

przez tyle lat pracowali. Kiedy się ich zapytałam, skąd was takie mnóstwo ? – Odpowiedziały

mi te złośliwe postacie: - z serc ludzkich, nie mecz nas. Widząc ich straszną nienawiść do

mnie, wtem prosiłam Anioła Stróża o pomoc i w jednej chwili stanęła jasna i promienna

postać Anioła Stróż, który mi rzekł: - Nie lękaj się, oblubienico Pana Mojego, duchy te nie

uczynią ci nic złego bez pozwolenia Jego. Natychmiast znikły złe duchy, a wierny anioł Stróż

towarzyszył mi w sposób widzialny do samego domu. Spojrzenie jego skromne i spokojne, a

z czoła tryskał promień ognia.

O Jezu, pragnęłabym trudzić się i męczyć i cierpieć przez całe życie, za tę jedną

chwilę, w której widziałam chwale Twoją, Panie, i pożytek dusz. (Dz 418-41)

420.

SW. FAUSTYNA DZIĘKUJE ZA ŁASKI PŁYNĄCE Z OBRAZU, WYSTAWIONEGO PO RAZ PIERWSZY PUBLICZNIE W WILNIE W WIELKIM TYGODNIU 1935 R.

Niedziela, 28.IV.1935.

Niedziela przewodnia, czyli święto Miłosierdzia Pańskiego, zakończenie Jubileuszu

Odkupienia. Kiedyśmy poszły na tę uroczystość, serce mi biło z radości, że te dwie

uroczystości z sobą są tak ściśle złączone. Prosiłam Boga o miłosierdzie dla dusz grzesznych.

420a.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE WYCHODZĄCE Z NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU W CZASIE BŁOGOSŁAWIEŃSTWA

Kiedy się skończyło [nabożeństwo] i kapłan wziął Przenajświętszy Sakrament, aby

udzielić błogosławieństwa, wtem ujrzałam Pana Jezusa w takiej postaci, jako jest na tym

obrazie. Udzielił Pan błogosławieństwa i promienie te rozeszły się na cały świat.

420b.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI DRZWI PROWADZĄCE DO JASNOŚCI NIEBIAŃSKIEJ

Wtem ujrzałam jasność niedostępną na kształt mieszkania kryształowego, utkanego z

fal jasności nieprzystępnej żadnemu stworzeniu, ani duchowi. Do tej jasności trzy drzwi – i w

tej chwili wszedł Jezus w takiej postaci, jako jest na tym obrazie, do onej jasności – w drzwi

drugie, do wnętrza jasności, jest to jedność troista, która jest niepojęta, nieskończoność.

Wtem usłyszałam głos: Święto to wyszło z wnętrzności Miłosierdzia Mojego i jest

zatwierdzone w głębokościach zmiłowań Moich. Wszelka dusza wierząca i ufająca

miłosierdziu Mojemu, dostąpi go. – Cieszyłam się niezmiernie dobrocią i wielkością Boga

swego. (Dz 420)

421.

SIOSTRA FAUSTYNA WIJE WIANEK OZDABIAJĄCY OBRAZ MIŁOSIERDZIA BOŻEGO WYSTAWIONEGO PO RAZ PIERWSZY W OSTREJ BRAMIE

29-IV.1935

W przeddzień wystawienia tego obrazu, byłam z nasza Matka Przełożoną u naszego

spowiednika. Kiedy zeszła rozmowa na temat tego obrazu, prosił spowiednik, ażeby która z

Sióstr pomogła uwić wianków. Matka Przełożona odpowiedziała, ze Siostra Faustyna pomoże

– ucieszyłam się tym niezmiernie; kiedy wróciłyśmy do domu zaraz zajęłam się

przygotowaniem zieleni i przy pomocy jednej z wychowanek zawiozłyśmy zieleń, jeszcze

pomogła mi jedna osoba, która jest przy kościele. O godzinie siódmej wieczorem było już

wszystko gotowe, już obraz był zawieszony; jednak zauważyły niektóre panie, że się tam

kręciłam, bo na pewno więcej zastąpiałam, aniżeli pomagałam, wiec na drugi dzień pytały

Sióstr, co to za piękny obraz i co za znaczenie ma/ na pewno Siostry będą wiedziały, bo

wczoraj jedna z Sióstr ubierała. Siostry mocno zdziwione, ponieważ o tym nic nie wiedziały,

każda chciała go zobaczyć i zaraz padło na mnie podejrzenie. Mówiły: Siostra Faustyna na

pewno wie dobrze o wszystkim.

Kiedy mnie zaczęto pytać, milczałam, ponieważ prawdy powiedzieć nie mogłam.

Milczenie moje było powodem do większego zaciekawienia ich; podwoiłam swa czujność,

ażeby nie skłamać, ani prawdy nie powiedzieć, ponieważ nie mam pozwolenia. Wtenczas

zaczęto mi pokazywać niezadowolenie i otwarcie wymawiano mi, jak to może być, żeby

ludzie obcy wiedzieli o tym, a my nic. Zaczęły się różne sądy nade mną. Cierpiałam wiele

przez te trzy dni, ale dziwna moc wstępowała w duszę moją. Cieszę się, że mogę cierpieć dla

Boga i dusz, które dostąpiły miłosierdzia Jego w tych dniach. Widząc tak wiele dusz, które w

tych dniach dostąpiło miłosierdzia Bożego, niczym sobie poczytuje trud i cierpienie,

chociażby największe i chociażby miały trwać do końca świata, ponieważ one mają koniec, a

dusze, które się przez to nawróciły [są uratowane] od mąk nieskończonych. Miałam wielką

radość widząc innych powracających do źródła, na łono miłosierdzia Bożego. (Dz 421)

422.

ŚW. FAUSTYNA ZAUWAŻA POŚWIĘCENIE KS. SOPOĆKI W PRZYGOTOWANIU OBRAZU

Widząc poświęcenie i trud ks. dr Sopocki w tej sprawie, podziwiałam w nim

cierpliwość i pokorę; wiele to wszystko kosztowało, nie tylko trudów i różnych przykrości,

ale i wiele pieniędzy, a jednak na wszystko łożył ks. dr Sopocko. Widzę, ze Opatrzność Boża

go przygotowała do spełnienia tego dzieła miłosierdzia wpierw, nim ja Boga o to prosiłam. O,

jak dziwne drogi są Twoje Boże i szczęśliwe dusze, które idą za głosem łaski Bożej. (Dz 422)

423.

MIŁOSIERDZIE BOGA NIE MA KOŃCA

Za wszystko uwielbiaj duszo moja Pana i wysławiaj miłosierdzie Jego, bo dobroci

Jego końca nie masz. Wszystko przeminie, a miłosierdziu Jego granicy, ani końca nie masz,

chociaż złość dojdzie do miary, w miłosierdziu miary ni masz. (Dz Dz 423)

423a.

KARY BOŻE TEŻ SĄ ZNAKIEM MIŁOSIERDZIA

O Boże mój, nawet w karach, którymi dotykasz ziemię, widzę przepaść miłosierdzia

Twojego, bo karząc nas tu na ziemi, uwalniasz nas od kary wiecznej. Ciesz się wszelki

stworzenie, ponieważ ty jesteś bliższe Boga w Jego nieskończonym miłosierdziu niżeli

niemowlę w sercu matki. O Boże, Któryś jest sama litością dla największych grzeszników,

szczerze pokutujących; im większy grzesznik, tym ma większe prawo do miłosierdzia

Bożego. (Dz 423)

424.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAŁA OBUDZONA PRZEZ MAŁE DZIECKO, KTÓRE WSKAZUJE NA GWIAZDY SYMBOLIZUJĄCE DUSZE WIERNYCH CHRZEŚCIJAN

W pewnej chwili 12.V.1935 rok. Wieczorem, zaledwie się położyłam do łóżka, zaraz

zasnęłam, ale jak prędko zasnęłam, tak jeszcze prędzej zostałam zbudzona. Przyszło do mnie

małe dziecię i zbudziło mnie. Dziecię to było wiekiem jakoby roczek miało i zdziwiłam się,

ze tak ślicznie mówi, bo przecież dzieci w tym wieku nie mówią wcale, albo mówią bardzo

niewyraźnie. Było niewymownie piękne, podobne do Dzieciątka Jezus i rzekło do mnie te

słowa: -patrz w niebo – a kiedy spojrzałam w niebo ujrzałam święcące gwiazdy i księżyc,

wtem zapytało mnie to dziecię: - czy widzisz ten księżyc i te gwiazdy? Odpowiedziałam, że

widzę, a ono mi odpowiedziało te słowa: - Te gwiazdy to są dusze wiernych chrześcijan, a

księżyc, to są dusze zakonne. Widzisz, jak wielka różnica światła jest miedzy księżycem

a gwiazdami, tak w niebie jest wielka różnica miedzy dusza zakonną, a wiernego

chrześcijanina. – I mówiło mi dalej, że prawdziwa wielkość jest w miłowaniu Boga i w

pokorze. (Dz 424)

425.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ŚMIERĆ WAŻNEJ OSOBISTOŚCI

Wtem ujrzałam pewna duszę, która się rozłączała od ciała w strasznych mękach. O

Jezu, kiedy to mam pisać, drżę cała na widok okropności, które świadczą przeciw niemu...

widziałam, jak wychodziły z jakiejś otchłani błotnistej dusze małych dzieci i większych, jaki

dziewięć lat; dusze te były wstrętne i obrzydliwe, podobne do najstraszniejszych potworów,

do rozpadających się trupów, ale te trupy były żywe i głośno świadczyły przeciw duszy tej,

którą widzę w skonaniu; a dusza, którą widzę w skonaniu, jest to dusza, która była pełna

zaszczytów i oklasków światowych, a których końcem jest próżnia i grzech. Na koniec

wyszła niewiasta, która trzymała jakoby w fartuchu łzy i ta bardzo świadczyła przeciw niemu.

(Dz 425) (prawdopodobnie mowa tu o Józefie Piłsudskim,, który zmarł 12.V.1935 r.)

426.

JAK STRASZNA JEST GODZINA ŚMIERCI

O godzino straszna, w której widzieć trzeba wszystkie czyny swoje w całej nagości i

[nędzy]; nie ginie z nich ani jeden, wiernie towarzyszyć nam będą na sąd Boży. Nie mam

wyrazów, ani porównań na wypowiedzenie rzeczy tak strasznych, a chociaż zdaje się, że

dusza ta nie jest potępiona, to jednak męki jej nie różnią się niczym od mak piekielnych, tylko

jest ta różnica, [że] się kiedyś skończą. (Dz 426)

427.

MIŁOŚĆ BOGA I POKORA WIELKOŚCIĄ DUSZY

Po chwili ujrzałam znowuż to samo dziecię, które mnie zbudziło, a było ślicznej

piękność i powtórzyło mi te słowa: Prawdziwa wielkość duszy jest w miłowaniu Boga i w

pokorze. Zapytałam się tego dziecko; skąd ty to wiesz, że prawdziwa wielkość duszy jest w

miłowaniu Boga i pokorze, przecież tę rzecz mogą wiedzieć tylko teologowie, a przecież tyś

się nawet katechizmu nie uczyło – i jakże o tym wiesz? A ono mi na to odpowiedziało, że

wiem, i wszystko wiem i w tej chwili znikło.( Dz 427)

428.

DUSZE LUDZKIE PÓŹNO POZNAJĄ PRAWDĘ

Jednak nie zasnęłam wcale, umyśl mój zmęczony tym, com zaczęła rozważać – to,

com widziała. O, dusze ludzkie, jak późno poznajecie prawdę. O, przepaści miłosierdzia

Boga, rozlej się co rychlej na świat cały, według tego coś Sam powiedział. (Dz 428)

429.

ŚW. FAUSTYNA MA PRZYGOTOWAĆ ŚWIAT NA OSTATECZNE PRZYJŚCIE PANA JEZUSA

V.m.1935 rok W pewnej chwili.

Kiedy wyczulam wielkie zamiary Boże względem mnie, przeraziłam się ich wielkości

i uczułam się zupełnie niezdolna do ich spełnienia i zaczęłam unikać wewnętrznie rozmów z

Nim, a czas ten zastępowałam modlitwą ustną. Czyniłam to z pokory, ale wówczas poznałam,

że nie była to prawdziwa pokora, ale wielka pokusa szatana. Kiedy raz zamiast modlitwy

wewnętrznej zaczęłam czytać książkę duchowną, usłyszałam w duszy te słowa wyraźnie i

silnie: - Przygotujesz świat na ostateczne przyjście Moje. – Przejęły się do głębi te słowa i

chociaż udawałam jakobym ich nie słyszałam, jednak rozumiem je dobrze i nie mam w tym

żadnej wątpliwości. Kiedy raz zmęczona tą walka miłości z Bogiem i ustawicznym

wymawianiem się, że jestem niezdolna do spełnienia tego dzieła, chciałam wyjść z kaplicy,

ale jakaś moc mnie zatrzymała, czułam się ubezwładniona, wtem usłyszałam te słowa: -

Zamierzasz wyjść z kaplicy, ale nie wyjdziesz ze Mnie, bom wszędzie jest; sama ze siebie

nic uczynić nie zdołasz, ale ze Mną wszystko możesz. (Dz 429)

430.

SPOWIEDNIK ZAKAZUJE ŚW. FAUSTYNIE UNIKANIA MODLITWY WEWNĘTRZNEJ

Kiedy udałam się w tygodniu do swego spowiednika i odsłoniłam stan swojej duszy, a

szczególnie, ze unikam wewnętrznej rozmowy z Bogiem, otrzymałam taka odpowiedź, że nie

wolno mi się usuwać od wewnętrznej rozmowy z Bogiem, ale wsłuchiwać się w słowa, które

mówi do mnie. (Dz 430)

431.

PAN JEZUS POZWALA ŚW. FAUSTYNIE POŁOŻYĆ GŁOWĘ NA SWEJ PIERSI

Postąpiłam według wskazówek spowiednika i przy pierwszym spotkaniu się z Panem,

upadałam do stóp Jezusa i sercem rozdartym przepraszałam za wszystko. Wtem Jezus

podniósł mnie z ziemi i posadził obok siebie i pozwolił mi położyć głowę na piersiach

Swoich, abym mogła zrozumieć i lepiej wyczuć pragnienia Jego Najsłodszego Serca. I wtem

rzekł mi Jezus te słowa: - Córko Moja, nie lękaj się niczego, Jam zawsze z tobą; wszyscy

przeciwnicy o tyle ci tylko szkodzić będą, o ile Ja im na to pozwolę. Tyś Mi jest

mieszkaniem i stałym odpocznieniem Moim, dla ciebie powstrzymam rękę karzącą. Dla

ciebie błogosławię ziemi. (Dz 431)

432.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAJE PRZENIKNIĘTA OGNIEM DUCHOWYM

W tej samej chwili uczulam jakiś ogień w sercu moim, czuje, że ustają zmysły moje,

nie wiem co się wkoło mnie dzieje, czuje, ze mnie przenika wzrok Pański, poznaje dobrze

wielkość Jego i nędzę swoja. Cierpienie jakieś dziwnie przenika dusze moją i radość taka,

jakiej porównać z niczym nie zdołam, czuje się ubezwładniona w objęciach Boga, czuje, ze

jestem w Nim i rozpływam się jako jednak kropla wody w oceanie. Nie umiem tego wyrazić

co przezywam, po takiej modlitwie wewnętrznej czuję siłę i moc do pełnienia cnót

najtrudniejszych, czuje niechęć do wszystkich rzeczy, które świat ma w poważaniu, pragnę

całą duszą samotności i ciszy. (Dz 432)

433.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI OBLICZE PANA JEZUSA W HOSTII ŚWIĘTEJ

V.1935. w czasie czterdziestodniowego nabożeństwa widziałam Oblicze Pana Jezusa

w Hostii sw., która była wystawiona w monstrancji; Jezus patrzył się łaskawie na wszystkich. (Dz 433)

434.

ŚW. FAUSTYNA ZOBACZYŁA DZIECIĄTKO JEZUS W CZASIE MSZY ŚWIĘTEJ

Często widzę Dzieciątko Jezus w czasie Mszy św. jest niezmiernie piękne, na wiek to

tak wygląda jakoby Mu roczek dochodził. Kiedy raz w naszej kaplicy ujrzałam to samo

Dzieciątko w czasie Mszy św. opanowało mnie szalone pragnienie i chęć nieprzeparta, żeby

się zbliżyć do ołtarza i zabrać Dziecię Jezus. W tej samej chwili Dziecię Jezus stanęło przy

mnie na roku klęcznika i obiema rączętami trzymało się ramienia mojego – wdzięczne i

radosne, wzrok pełen głębi i przenikliwości. Jednak kiedy kapłan złamał Hostię, Jezus stanął

na ołtarzu i został złamany i spożyty przez tego kapłana.

Po Komunii św. ujrzałam Jezusa takiego samego w sercu swoim i czułam Go przez

cały dzień fizycznie, rzeczywiście w sercu moim. Skupienie głębsze ogarniało mnie

bezwiednie i nie mówiłam z nikim ani słowa, unikałam o ile mogłam obecności ludzi,

odpowiadałam zawsze na pytania co do obowiązków, poza tym ani jednego słowa. (Dz 434)

435.

PAN JEZUS ZAPOWIADA POWSTANIE NOWEGO ZAKONU

9.VI.1935. Zesłanie Ducha Świętego

Wieczorem, jak szlam przez ogród, usłyszałam te słowa: - Będziesz wypraszać z

towarzyszkami swymi miłosierdzie dla siebie i świata. Zrozumiałam, że nie będę w

Zgromadzeniu, w którym obecnie jestem. Widzę jasno, że jest względem nie inna wola Boża;

jednak nieustannie wymawiam się przed Bogiem, ze ja jestem niezdolna do spełnienia tego

dzieła. Jezu, przecież Ty najlepiej wiesz czym jestem i zaczęłam niemoce swoje wyliczać

przed Panem i zasłaniałam się nimi, aby wymawianie moje uznał, że jestem niezdolna do

spełnienia zamiarów Jego. Wtem usłyszałam te słowa: Nie lękaj się, Ja Sam uzupełnię

wszystko, czego tobie nie dostawa. Jednak przenikały mnie do głębi słowa te i jeszcze

więcej poznałam nędze swoją, poznałam, że mowa Pana żywa jest i przenika do głębi.

Zrozumiałam, ze Bóg ode mnie żąda doskonalszego trybu życia, jednak stale się

wymawiałam nieudolnością swoją. (Dz 435)

436-437.

KIEROWNIK DUSZY POTWIERDZA POWOŁANIE ŚW. FAUSTYNY DO SZERZENIA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO, POPRZEZ POWSTANIE NOWEGO ZGROMADZENIA ZAKONNEGO

29.VI.1935. Kiedy rozmawiałam s kierownikiem swojej dusz o rożnych sprawach,

które zadał Pan ode mnie, myślałam, że mi odpowie, że jestem nie zdolna do spełnienia tych

rzeczy i, że Pan Jezus takich nędznych dusz, jaka ja jestem, nie używa do żadnych dzieł, które

chce przeprowadzić. Jednak usłyszałam te słowa, że właśnie Bóg najczęściej takie dusze

wybiera na przeprowadzenie zamiarów swoich. Jednak kapłan ten jest kierowany przez

Ducha Bożego, przeniknął tajemnicę duszy mojej i najskrytsze tajemnice, które były

pomiędzy mną i Bogiem, o których mu jeszcze nigdy nie mówiłam, a to dlatego nie mówiłam,

że ich sama dobrze nie rozumiałam i nie nakazał mi Pan wyraźnie, abym o tym powiedziała.

Tajemnica ta jest taka, ze Bóg żąda, aby było zgromadzenie takie, aby głosiło Miłosierdzie

Boga światu i wypraszało je dla świata. Kiedy mnie zapytał ten kapłan, czy nie miałam takich

natchnień, odpowiedziałam mu, że wyraźnych nakazów to nie miałam, jednak w jednej chwili

przeniknęło jakieś światło do duszy mojej i przyszło mi zrozumienie, że Pan mówi przez

niego; na próżno się broniłam, że nie ma wyraźnego nakazu, ponieważ pod koniec rozmowy,

ujrzałam Pana Jezusa w progu, w postaci takiej, jako jest namalowany na tym obrazie, który

mi powiedział, że: Pragnę, aby Zgromadzenie takie było. – Trwało to jeden moment.

Jednak o tym nie powiedziałam zaraz, ale śpieszyłam się, aby wrócić do domu i stale

powtarzałam Panu: - je jestem nie zdolna do spełnienia zamiarów Twoich Boże. Jednak jest

to rzecz dziwna, że Jezus nie zważał na to wołanie moje, ale udzielił mi światła i poznania,

jak Mu jest miłe dzieło to, i nie liczył się ze słabością moją, ale dal mi poznać, jak wiele

trudności pokonać muszę. A ja, biedne stworzenie Jego, nic innego powiedzieć nie umiałam,

jak tylko to, ze jestem, o Boże, nie zdolna. (Dz 436-437)

438-439.

PAN JEZUS ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY ZAŁOZENIA NOWEGO ZGROMADZENIA

30.V.1935. na drugi dzień w czasie Mszy św. zaraz na początku ujrzałam Jezusa w

niewypowiedzianej piękności. Powiedział mi, że żąda, aby było zgromadzenie to jak

najprędzej założone i t w nim będziesz z towarzyszkami swymi. Duch Mój będzie regułą

życia waszego. Życie wasze ma być na Mnie wzorowane, od żłóbka, aż do skonania na

krzyżu. Wniknij w tajemnice Moje i poznasz przepaść miłosierdzia Mojego ku

stworzeniom i niezgłębioną dobroć Moją – i tę dasz poznać światu. Będziesz przez

modlitwę pośredniczyć miedzy ziemią a niebem. Wtem był czas przyjęcia Komunii św.,

znikł Jezus, a widziałam wielką jasność. Wtem usłyszałam te słowa: Udzielamy ci Swego

błogosławieństwa – i w tej chwili z onej jasności wyszedł promień jasny i przeszył mi serce,

dziwny ogień zapalił się w duszy mojej – myślałam, że skonam z radości i szczęścia; czułam

oderwanie ducha od ciała, czułam zupełne pogrążenie się w Bogu, czułam, że jestem porwana

przez Wszechmocnego, jak jeden pyłek w przestworza nieznane.

Drżąc w objęciach Stwórcy ze szczęścia, czułam, że Sam podtrzymywał mnie, bym

mogła znieść wielkość szczęścia i patrzeć na Majestat Jego. Wiem teraz, że gdyby mnie

wpierw Sam nie wzmocnił łaska, to by nie zniosła dusza moja tego szczęścia i w jednym

momencie nastąpiła śmierć. Skończyła się Msza św. nie wiem kiedy, ponieważ nie było w

mocy mojej przywrócenia uwagi co się dzieje w kaplicy. Jednak kiedy przyszłam do siebie,

czułam moc i odwagę do spełnienia woli Bożej, nic mi się nie wydało trudnym i jako

przedtem wymawiałam się przed Panem, tak teraz czuje odwagę i moc Pańską, która jest we

mnie i rzekłam do Pana: - jestem gotowa na wszelkie skinienie woli Twojej. Przeszłam

wewnętrznie wszystko to, co będę przechodzić w przyszłości. (Dz 438-439)

440.

ŚW. FAUSTYNA ODDAJE PANU SWOJĄ PRZYSZŁOŚĆ

O Stwórco mój i Panie, oto masz całą istotę moja. Rozporządzaj mną według Twego

Boskiego upodobania i według odwiecznych planów Twoich i niezgłębionego Miłosierdzia

Twojego. Niech wszelka dusza pozna, jak dobrym jest Pan, niech się nie lęka obcować z

Panem żadna dusza i niech się nie wymawia niegodnością swoją i niech nigdy nie odkłada na

później zaproszeń Bożych, bo to się nie podoba Panu. Nie ma duszy nędzniejszej jaką jestem,

jako się prawdziwie poznaję i dziwię się, że Boski Majestat tak zniża się. O wieczności, zdaje

mi się, jakobyś za krótką była na wysławianie nieskończonego miłosierdzia Pana. (Dz 440)

441.

PROMIENIE Z OBRAZU WYSTAWIONEGO NA OŁTARZU W BOŻE CIAŁO PRZESZŁY PRZEZ ŚWIĘTĄ HOSTIĘ

W pewnej chwili, kiedy był ten obraz wystawiony w ołtarzu na procesji Bożego ciała,

kiedy kapłan postawił Przenajświętszy Sakrament i chór zaczął śpiewać, wtem promienie z

tego obrazu przeszły przez Hostię św. i rozeszły się na cały świat. Wtem usłyszałam te słowa:

- Przez ciebie, jako przez tę Hostie, przejdą promienie miłosierdzia na świat. – Po tych

słowach głęboka radość wstąpiła w dusze moją. (Dz 441)

442.

ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA, JAK W CZASIE MSZY ŚW. DZIECIĄTKO JEZUS ZASTĄPIŁO KAPŁANA

W pewnej chwili, kiedy odprawiał mój spowiednik Mszę św. tak jak zawsze,

widziałam Dziecię Jezus na ołtarzu od czasu Ofiarowania. Jednak chwile przed

podniesieniem znikł mi ten kapłan, a został Jezus, Który, gdy się zbliżała chwila podniesienia,

Jezus wziął w Swoje rączęta Hostie i kielich i razem wzniósł do góry i patrzył w niebo i po

chwili ujrzałam znów swego spowiednika i zapytałam się Dzieciątka Jezus, gdzie był przez

ten czas ten kapłan, że ja go nie widziałam. A Jezus mi odpowiedział: - w Sercu Moim.

Jednak nic więcej nie mogłam zrozumieć z tych słów Jezusa. (Dz 442)

443-444.

PAN JEZUS WZYWA ŚW. FAUSTYNĘ, ABY ŻYŁA JEGO WOLĄ WEDŁUG TRZECH STOPNI

W pewnej chwili usłyszałam te słowa: - Pragnę, abyś żyła wola Moja w

najtajniejszych głębinach swej duszy. – Zastanawiałam się nad tymi słowami, które mi

bardzo przemawiały do serca. W dniu tym była spowiedź Zgromadzenia. Kiedy przystąpiłam

do spowiedzi, po oskarżeniu swe z grzechów, kapłan ten powtórzył mi te same słowa, które

wpierw powiedział mi Pan. Kapłan ten powiedział mi te głębokie słowa, ze są trzy stopnie

pełnienia woli Bożej: pierwszy jest ten, kiedy dusza pełni wszystko to, co jest na zewnątrz

zawarte przez nakazy i ustawy; drugi stopień jest ten, kiedy dusza idzie za natchnieniami

wewnętrznymi i pełni je; trzeci stopień jest ten, że dusza zdana na wole Bożą, pozostawia

Bogu swobodę rozporządzania sobą i Bóg czyni z nią, co Jemu się podoba, jest narzędziem

uległym w Jego ręku; i powiedział mi ten kapłan, że ja jestem na drugim stopniu tego

pełnienia woli Bożej i, ze nie mam jeszcze tego trzeciego stopnia pełnienia woli Bożej, a

jednak powinnam się starać, aby pełnić te trzeci stopień woli Bożej. Słowa te przeniknęły

dusze moja na wskroś; widzę jasno, że Bóg często daje kapłanowi poznanie, co się dzieje w

głębi mojej duszy, nie dziwi mnie to wcale, ale dziękuje raczej Bogu, ze ma takich

wybrańców. (Dz 443-444)

445.

ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA PANA JEZUSA UBICZOWANEGO GRZECHAMI NIECZYSTYMI

Czwartek. Adoracja nocna.

Kiedy przyszłam na adorację, zaraz mnie ogarnęło wewnętrzne skupienie i ujrzałam

Pana Jezusa przywiązanego do słupa, z szat obnażonego i zaraz nastąpiło biczowanie.

Ujrzałam czterech mężczyzn, którzy na zmianę dyscyplinami siekli Pana. Serce mi ustawało

patrząc na te boleści; wtem rzekł mi Pan te słowa: - cierpię jeszcze większą boleść od tej,

którą widzisz. – I dał mi Jezus poznać za jakie grzechy poddał się biczowaniu, są to grzechy

nieczyste. O, jak strasznie Jezus cierpiał moralnie, kiedy się poddał biczowaniu. Wtem rzekł

mi Jezus: - Patrz i zobacz rodzaj ludzki w obecnym stanie. – I w jednej chwili ujrzałam

rzeczy straszne: odstąpili kaci od Pana Jezusa, a przystąpili do biczowania inni ludzie, którzy

chwycili za bicze i siekli bez miłosierdzia pana. Byli nimi kapłani, zakonnicy i zakonnice i

najwyżsi dostojnicy Kościoła, co mnie bardzo zdziwiło, byli ludzie świeccy różnego wieku i

stanu; wszyscy wywierali swą złość na niewinnym Jezusie. Widząc to, serce moje popadło w

rodzaj konania, i kiedy Go biczowali kaci, milczał i patrzył w dal, ale kiedy Go biczowały te

dusze, o których wspomniałam wyżej, to Jezus zamknął oczy i cicho, ale strasznie bolesny

wyrywał się jęk z Jego serca. I dal mi Pan poznać szczegółowo, poznać Jezusa, ciężkość

złości tych niewdzięcznych dusz: - Widzisz, oto jest męka większa nad śmierć Moją. –

Wtenczas zamilkły i usta moje i zaczęłam odczuwać na sobie konanie i czułam, że nikt mnie

nie pocieszy, ani wyrwie z tego stanu, tylko Ten, Który mnie w niego wprowadził.(Dz 445)

446.

PAN JEZUS POCIESZA ŚW. FAUSTYNĘ WIZJĄ CHRZEŚCIAJAN UKRZYŻOWANYCH DLA NIEGO

Wtem rzekł do mnie Pan: - Widzę szczery ból serca twego, który przyniósł

niezmierna ulgę Sercu Mojemu, patrz i pociesz się: - Wtem ujrzałam Pana Jezusa

przybitego do krzyża. Kiedy Jezus chwilę na nim wisiał ujrzałam cały zastęp dusz

ukrzyżowanych, tak jak Jezus. I ujrzałam trzeci zastęp i drugi zastęp dusz. Drugi zastęp nie

był przybity do krzyża, ale dusze trzymały silnie w ręku krzyż; trzeci zaś zastęp dusz, nie był

ukrzyżowany, ani trzymał w ręku krzyża silnie, ale wlokły te dusze krzyż za sobą i były

niezadowolone. Wtem rzekł mi Jezus: - Widzisz te dusze, które są podobne w cierpieniach

i wzgardzie do Mnie, te też będą podobne i w chwale do Mnie, a te, które maja mniej

podobieństwa do Mnie w cierpieniu i wzgardzie – te też będą miały mniej podobieństwa

i w chwale do Mnie.

Duszami ukrzyżowanymi najwięcej ich było dusz ze stanu duchownego, widziałam

także i dusze znajome ukrzyżowane, co mi sprawiło wielka radość. Wtem rzekł mi Jezus: - W

jutrzejszym rozmyślaniu zastanawiać się będziesz nad tym, cos dziś widziała. –I zaraz

znikł mi Jezus. (Dz 446)

447.

W CZASIE CHOROBY ŚW. FAUSTYNA UCZESTNICZY DUCHOWO WE MSZ ŚW.

Piątek. Byłam chora i nie mogłam iść na Msze św. – z rana o godzinie siódmej

ujrzałam swego spowiednika, który odprawiał Mszę św. podczas której widziałam Dziecię

Jezus. Pod koniec Mszy św. znikło widzenie i ujrzałam się, jako przedtem w swej celi.

Radość mnie ogarnęła niewymowna, ze chociaż nie mogłam być w naszej kaplicy na Mszy

św. słuchałam jej jednak z bardzo oddalonego kościoła. Jezus wszystkiemu zaradzić może.

(Dz 447)

448.

MODLITWA ŚW. FAUSTYNY SKIEROWANA DO ŚW. IGNACEGO

30 lipiec 1935.

Dzień św. Ignacego – modliłam się gorąco do tego świętego, robiąc mu wyrzuty, jak

może patrzeć na mnie, a nie przyjść mi z pomocą w tak ważnych sprawach, to jest w

spełnieniu woli Bożej. Mówiłam do tego świętego: Ty Patronie nasz, któryś był zapalony

żarem miłości i gorliwości o większą chwałę Bożą, proszę Cię pokornie, dopomóż mi w

spełnieniu zamiarów Bożych. Było to w czasie Msz św. Wtem ujrzałam po lewej stronie

ołtarza św. Ignacego z dużą księgą w ręku, który mi rzekł: - Córko moja, nie jestem obojętny

na sprawę twoją, reguła ta da się zastosować i w tym zgromadzeniu – wskazując ręka na

księgę znikł. Ucieszyłam się niezmiernie tym, jak bardzo święci o nas myślą i jak ścisła

łączność jest z nimi. O, dobroci Boża, jak piękny jest świat wewnętrzny, ze już tu na ziemi

obcujemy ze świętymi. Cały dzien. odczuwałam bliskość drogiego mi Patrona. (Dz 448)

449.

SPOTKANIE ŚW. FAUSTYNY Z MATKĄ NAJŚWIĘTSZĄ

5 sierpnia 1935 – święto Matki Bożej Miłosierdzia. Przygotowałam się do tego święta

z większa gorliwością, niżeli w inne lata. W dniu tym rano doznałam walki wewnętrznej na

myśl, że musze opuścić Zgromadzenie , które się cieszy szczególną opieka Maryi. W tej

walce przeszła mi medytacja, pierwsza Msza św., podczas drugiej Mszy św. prosiłam Matkę

Najświętszą, że trudno mi jest się rozłączyć ze Zgromadzeniem tym,, które jest pod

szczególną opieka Twoją, o Maryjo. Wtem ujrzałam Najświętszą Pannę niewymownie

piękną, która się zbliżała się do mnie od ołtarza do mojego klęcznika i przytuliła mnie do

Siebie i rzekła mi te słowa: - Jestem wam Matką z niezgłębionego Miłosierdzia Boga. Ta

dusza Mi jest najmilszą, która wiernie wypełnia wolę Bożą. – Dała mi zrozumieć, ze wiernie

wypełniłam wszystkie życzenia Boga i w ten sposób znalazłam laskę w oczach Jego. Bądź

odważna, nie lękaj się złudnych przeszkód, ale wpatruj się w Mękę Syna Mojego, a tym

sposobem zwyciężysz. (Dz 449)

450.

PAN JEZUS WYNAGRADZA TAKŻE ZA DOBRE PRAGNIENIA

Adoracja nocna.

Czułam się bardzo cierpiąca i zdawało mi się, że nie będę mogła pójść na adorację,

jednak zebrałam cała siłę woli i chociaż upadłam w celi, nie zważałam na to, co mi dolega,

mając przed oczyma Mękę Jezusa. Kiedy przyszłam do kaplicy, odczułam wewnętrzne

zrozumienie, jak wielka Bóg nam gotuje nagrodę nie tylko za czyny dobre, ale i za szczere

pragnienie spełnienia ich. Co to za wielka łaska Boża. (Dz 450)

451.

ŚW. FAUSTYNA BYŁA MIESZKANIEM TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ

W pewnej chwili po Komunii św. usłyszałam te słowa: - Tyś jest Nam mieszkaniem.

– W tej chwili odczuwałam w duszy obecność Trójcy Świętej Ojca, Syna i ducha Świętego –

czułam się świątynia Bożą, czuję, że jestem dzieckiem Ojca; nie umiem wytłumaczyć

wszystkiego, ale duch to dobrze rozumie. O dobroci nieskończona, jak bardzo zniżasz się do

nędznego stworzenia. (Dz 451)

452.

BY ROZPOZNAĆ MOWĘ PANA, POTRZEBNE JEST SKUPIENIE

Gdyby dusze chciały się skupić, Bóg by zaraz do nich przemówił, bo rozproszenie

zagłusza mowę Pańską. (Dz 452)

453.

ZJEDNOCZENIE Z PANEM JEZUSEM UWALNIA DUSZĘ OD LĘKU

W pewnej chwili powiedział mi Pan: - Czemuż się lękasz i drżysz, kiedy jesteś ze

Mną złączona? Nie podoba mi się dusza, kiedy się poddaje próżnym strachom, kto się

śmie dotknąć ciebie, kiedy jesteś ze Mną? Najmilsza Mi jest dusza ta, która wierzy

mocno w dobroć Moja i zaufała Mi zupełnie; obdarzam ja Swoim zaufaniem i daje jej

wszystko, o co prosi. – (Dz 453)

454.

PAN JEZUS KAŻE SW. FAUSTYNIE PRZYJMOWAĆ ŁASKI ODRZUCONE PRZEZ INNYCH

W pewnej chwili Pan mi powiedział: - Córko Moja, bierz łaski, którymi ludzie

gardzą, bierz ile udźwignąć zdołasz. – W tej chwili dusza moja zalana została miłością

Bożą. Czuje, że jestem złączona z Panem tak ściśle, ze nie umiem znaleźć wyrazu, którym

bym mogła dobrze określić tę łączność; a w tym czuje, ze wszystko co Bóg ma, wszystkie

dobra i skarby moimi są, chociaż niewiele się nimi zajmuje, bo mi wystarcza On Jeden, Sam.

– W Nim widzę wszystko, poza Nim – nic. (Dz 454)

454a.

SZCZĘŚCIEM ŚW. FAUSTYNY JEST OBECNY W NIEJ BÓG

Nie szukam szczęścia poza wnętrzem, w którym przebywa Bóg. Cieszę się Bogiem we

własnym wnętrzu, tu z Nim ustawicznie przebywam, tu jest największa moja z Nim zażyłość,

tu z Nim przebywam bezpiecznie, tu nie dosięga wzrok ludzki. Najświętsza Panna zachęca

mnie do takiego przestawnia z Bogiem. (Dz 454)

455.

W CIERPIENIU I W POCIECHACH DUSZY ŚW. FAUSTYNA ZACHOWUJE POKÓJ SERCA

Kiedy mnie dotyka jakie cierpienie, to ono już mi teraz nie sprawia goryczy, ani

wielkie pociechy nie unoszą mnie; owładnięta jestem pokojem i równością ducha, która

płynie z poznania prawdy. (Dz 455)

455a.

SERCA NIECHĘTNYCH BLIŹNICH NIE MOGĄ ZASZKODZIĆ ŚW. FAUSTYNIE

Cóż to szkodzi mi żyć otoczona sercami niechętnymi, gdy mam pełnie szczęścia w

duszy własnej. Albo co mi pomoże życzliwość serc innych, jeżeli nie posiadam we własnym

wnętrzu Boga? Kiedy mam Boga we własnym wnętrzu, cóż mi kto szkodzić może? (Dz 455)

+ J.M.J. Wilno 12/VIII.1935

Rekolekcje trzydniowe

456.

PAN JEZUS WYJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE CEL TYCH REKOLEKCJI

Wieczorem w dniu wstępnym do rekolekcji na punktach wieczornych usłyszałam te

słowa: - W tych rekolekcjach będę mówił do ciebie przez usta tego kapłana, aby cię

upewnić i ugruntować o prawdziwości słów Moich, które przemawiam w głębi duszy

twojej. Chociaż te rekolekcje odprawiają wszystkie siostry, jednak mam na względzie

ciebie, aby cię umocnić i uczynić cię nieustraszoną na wszystkie przeciwności, które cię

czekają, dlatego z pilnością wsłuchuj się w słowa jego i rozważaj w głębi duszy swojej.

(Dz 456)

457.

REKOLEKCJONISTA POTWIERDZA PRZEŻYCIA DUCHOWE ŚW. FAUSTYNY

O, jakie mnie zdziwienie ogarnęło, skoro wszystko, co ojciec mówił o zjednoczeniu

się z Bogiem i o przeszkodach do tego ścisłego zjednoczenia, przeżywałam dosłownie w

duszy i słyszałam o tym od Jezusa, Który przemawia do mnie w głębi duszy. Doskonałość

polega na tym ścisłym zjednoczeniu się z Bogiem. (Dz 457)

458.

REKOLEKCJONISTA PRZYPOMINA O OBECNOŚCI MIŁOSIERDZIA BOŻEGO W DZIEJACH ŚWIATA

W medytacji o godzinie dziesiątej Ojciec mówił o miłosierdziu Bożym i o dobroci

Boga względem nas. Mówił, ze kiedy przechodzimy historię ludzkości. Widzimy na każdym

kroku tę wielka dobroć Bożą. Wszystkie przymioty Boga tak jak: wszechmoc, mądrość,

starają się nam odsłonić ten jeden największy przymiot, to jest dobroć Boga. Dobroć Boga

jest największym przymiotem Boga. Wiele dusz dążących do doskonałości jednak nie zna tej

dobroci Boga. To wszystko. Co Ojciec w tej medytacji mówił o Boskiej dobroci, jest

wszystko to, co mówił do mnie Jezus co się ściśle odnosi do święta Miłosierdzia. Teraz

naprawdę jasno to [zrozumiałam], co mi Pan obiecał i nie mam w niczym wątpliwości, mowa

Boża jasna i wyraźna jest. (Dz 458)

459.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA PRZEGLĄDAJĄCEGO JEJ DZIENNIK

Podczas całej tej medytacji widziałam Pana Jezusa na ołtarzu w szacie białej, w ręku

trzymał ten mój zeszyt, w którym to piszę. Podczas całej tej medytacji Jezus przekładał karty

zeszytu i milczał, jednak serce moje znieść nie mogło żaru, który się w duszy mojej zapalił.

Pomimo wysiłku woli, aby się opanować i nie dać poznać otoczeniu, co się w duszy dzieje,

jednak przy końcu medytacji, czułam, że jestem w zupełnej niezależności od siebie. Wtem

rzekł do mnie Jezus: - Nie wszystko napisałaś w tym zeszycie o dobroci Mojej ku ludziom;

pragnę, ażebyś nic nie pominęła, pragnę niech się ugruntuje serce twoje w zupełnym

spokoju. (Dz 459)

460.

PODZIW ŚW. FAUSTYNY Z POWODU BLISKOŚCI PANA JEZUSA

O Jezu, serce mi ustaje kiedy rozważam to wszystko co czynisz dla mnie. Podziwiam

Cię, Panie, ze się tak zniżasz do nędznej duszy mojej. Jakich niepojętych sposobów używasz,

aby mnie przekonać. (Dz 460)

461.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE PO RAZ PIERWSZY ODPRAWIA REKOLEKCJE POTWIERDZAJĄCE JEJ DUCHOWE PRZEŻYCIA

Pierwsze w życiu odprawiam takie rekolekcje; każde słowo Ojca rozumiem w sposób

szczególny i jasny, ponieważ wpierw to wszystko przeżywałam w duszy. Teraz widzę, ze

Jezus duszy szczerze Go kochającej nie pozostawi w niepewności. Jezus pragnie, żeby dusza,

która z Nim ściśle obcuje, była pełna pokoju, pomimo cierpień i przeciwności. (Dz 461)

462.

ZŁĄCZENIE WOLI WŁASNEJ Z WOLĄ BOGA DAJE DUSZY PRAWDZIWĄ WOLNOŚĆ

Rozumiem teraz dobrze, ze najściślej dusze jednoczy z Bogiem to zaparcie siebie,

czyli złączenie woli naszej z wola bożą. to czyni duszę prawdziwie wolną i pomaga do

głębokiego skupienia ducha, wszystkie trudy życia czyni lekkie, a śmierć słodką. (Dz 462)

463.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE REKOLEKCJONISTA WYJAŚNI JEJ WSZELKIE WĄTPLIWOŚCI

Jezus mi powiedział, że jeżeli będę miała jaką niepewność w tym co się odnosi do

tego święta, czy też co do założenia tego Zgromadzenia, - czy też cośkolwiek z tego com

mówił do ciebie w głębi duszy, odpowiem ci natychmiast przez usta tego kapłana. (Dz

463).

464.

REKOLEKCJONISTA WYJAŚNIA, ŻE BÓG WYBIERA NAJSŁABSZE DUSZE DO PRZEPROWADZENIA SWEJ WOLI

W jednej medytacji o pokorze przyszła mi ta dawna wątpliwość, że tak nędzna dusza,

jak moja, właśnie nie spełni tego zadania, które żąda Pan; w tej samej chwili, kiedy rozbieram

te wątpliwość, kapłan, który daje rekolekcje przerywa watek tej nauki i mówi właśnie to, w

czym mam wątpliwość, mianowicie, ze Bóg wybiera przeważnie najsłabsze i najprostsze

dusze za narzędzia do przeprowadzenia Swoich największych dziel i to jest prawda

niezaprzeczalną, bo spójrzmy, kogo wybrał na Apostołów, albo spójrzmy w historie Kościoła,

jak wielkich dziel dokonały dusze, które były najmniej zdolne do tego, bo właśnie w tym się

okazują dzieła Boże, że są Bożymi. Kiedy mi zupełnie ustąpiła wątpliwość, kapłan wrócił do

dalszego tematu o pokorze. (Dz 464)

464.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA STOJĄCEGO PODCZAS NAUKI NA OŁTARZU

Jezus stał jak zwykle podczas każdej nauki na ołtarzu i nic mi nie mówił, ale łaskawie

przenikał Swym wzrokiem mą biedną duszę, która nie miała żadnej wymówki. (Dz 464)

465.

PAN JEZUS PRZEMIENIA ŚW. FAUSTYNĘ W SIEBIE

Jezu, żywocie mój, czuję to dobrze, że mnie przemieniasz w Siebie, w tajni duszy,

gdzie zmysły niewiele spostrzegają. O, Zbawicielu mój, ukryj mnie cała w głębi serca Swego

i osłaniaj Swymi promieniami przed wszystkim co nie jest Tobą. Proszę Cię, Jezu, niech te

dwa promienie, które wyszły z Najmiłosierniejszego serca Twego zasilają nieustannie moją

duszę. (Dz 465)

466.

PAN JEZUS PRZEZ ŚW. FAUSTYNĘ POCIESZA SPOWIEDNIKA

Chwila spowiedzi. Zapytał mnie spowiednik, czy w tej chwili jest Pan Jezus i czy Go

widzę? – Tak, jest i widzę Go. Każe mi się o pewnych osobach. Jezus nic mi nie

odpowiedział, ale się spojrzał na niego. Jednak po skończonej spowiedzi, kiedy odmawiam

pokutę, Jezus mi powiedział te słowa: - Idź i pociesz go ode Mnie. – Nie rozumiejąc

znaczenia tych słów, ale natychmiast powtórzyłam to, co mi Jezus kazał. (Dz 466)

467.

W CZASIE REKOLEKCJI ŚW. FAUSTYNA OBCOWAŁA Z JEZUSEM

Przez całe rekolekcje bez przestanku obcowałam z Jezusem i zżyłam się z Nim całą

mocą serca swego. (Dz 467)

468.

ŚW. FAUSTYNA OFIAROWUJE SWE ŚLUBY ZA POLSKĘ

Dzień odnowienia ślubów. W początku Mszy św. widziałam Jezusa tak jak zwykle,

Który błogosławił nam i wszedł do Tabernakulum. Wtem ujrzałam Matkę Bożą w szacie

białej, w niebieskim płaszczu, z odkrytą głową, Która się zbliżyła od ołtarza do mnie i

dotknęła mnie swymi dłońmi i okryła swym płaszczem i rzekła mi: - Ofiaruj te śluby za

Polskę. Módl się za nia. 15/VIII. (Dz 468)

469.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWĄ TĘSKNOTĘ ZA BOGIEM

Tego samego dnia wieczorem uczulam w duszy wielka tęsknotę za Bogiem; ni widzę

Go w tej chwili oczyma ciała, jak dawniej, ale wyczuwam Go, a nie pojmuję; to sprawia

tęsknotę i mękę nie do opisania. Konam z pragnienia, y Go posiąść, by w Nim zatonąć na

wieki. Ducha mój cała siła dąży do Niego, nie masz nic na świecie, co by mnie pocieszyć

mogło. O, miłości wiekuista, teraz rozumiem, jak w ściślej zażyłości było serce moje z Tobą,

bo cóż mnie zadowoli w niebie, albo na ziemi, oprócz ciebie, o Boże mój, w Którym utonęła

dusza moja. (Dz 469)

470.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA STWÓRCĘ, DO KTÓREGO BARDZO TĘSKNI

Kiedy w jednym dniu wieczorem spojrzałam ze swej celi w niebo i ujrzałam śliczny

firmament zasiany gwiazdami i księżyc, wtem wstąpił w duszę moją ogień miłości i niepojęty

ku Stwórcy mojemu, a nie umiejąc znieść tęsknoty, która wzrosła w duszy mojej ku Niemu,

padłam na twarz korząc się w prochu. Uwielbiałam Go za wszystkie twory Jego, a kiedy serce

moje znieść nie mogło tego, co się w nim działo, zapłakałam głośno. Wtem dotknął mnie

Anioł Stróż i rzekł mi te słowa: - Pan mi każe ci powiedzieć, abyś się podniosła z ziemi. – co

natychmiast uczyniłam, ale w duszy nie zostałam pocieszona. Tęsknota za Bogiem jeszcze

więcej mnie ogarnęła. (Dz 470)

471.

JEDEN Z SIEDMIU DUCHÓW STOJĄCYCH PRZED TRONEM BOGA, ZOSTAŁ POSŁANY, BY TOWARZYSZYĆ ŚW. FAUSTYNIE

W jednym dniu, kiedy byłam na adoracji, a duch mój jakby w konaniu za nim i łez

powstrzymać nie mogłam, wtem ujrzałam jednego ducha, który był piękności wielkiej, który

mi rzekł te słowa: - Nie płacz – mówi Pan -. – Po chwili zapytałam: - ktoś ty jest, a on mi

odpowiedział: jestem jednym z siedmiu duchów, którzy stoją dniem i nocą przed tronem

Bożym i wielbią Go bez przestanku. Jednak duch ten nie ukoił mojej tęsknoty, ale pobudził

mnie do jeszcze większej tęsknoty za Bogiem. Duch ten jest bardzo piękny, a piękność jego

jest ze ścisłego złączenia z Bogiem. Ten duch nie opuszcza mnie ani na chwile, wszędzie mi

towarzyszy. (Dz 471)

472.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ISTOTĘ TRÓJCY ŚWIĘTEJ

Na drugi dzień w czasie Msz św. przed podniesieniem, duch ten zaczął śpiewać te

słowa: Święty, Święty, Święty – głos jego jakoby głosów tysięcy, nie podobna tego opisać.

Wtem duch mój został zjednoczony z Bogiem, e jednej chwili ujrzałam wielkość i świętość

Boga niepojętą, a zarazem poznałam nicość jaką jestem sama z siebie. Poznałam wyraźniej

niżeli indziej Trzy Boskie Osoby: - Ojca, syna i Ducha Świętego. Jednak istność ich jest jedna

i równość i Majestat. Dusza moja obcuje z Tymi Trzema, lecz słowami nie umiem tego

wyrazić, ale dusza rozumie to dobrze. Ktokolwiek jest złączony z Jedną z tych Trzech Osób,

prze to samo jest złączony z całą Trójca Święta, ponieważ Ich Jedność jest nierozdzielna. To

widzenie czyli poznanie zalało dusze moją szczęściem niepojętym, dlatego, że Bóg jest tak

wielkim. Nie widziałam tu tego, co napisała oczami, jako dawniej, ale czysto wewnętrznie, w

sposób czysto duchowy i niezależnie od zmysłów. Trwało to do końca Mszy św.

Teraz zdarza mi się to często i nie tylko w kaplicy, ale i przy pracy i w czasie, jak się

najmniej tego spodziewam.(Dz 472)

473.

ROZMOWA ŚW. FAUSTYNY Z ARCYBISKUPEM WILNA KS. ROMUALDEM JAŁBRZYKOWSKIM

Kiedy wyjechał nasz spowiednik, ja w tym czasie spowiadałam się u Arcypasterza.

Kiedy mu odsłoniłam swą duszę, otrzymałam taką odpowiedź: - Córko moja, uzbrój się

wielka cierpliwość, jeżeli te rzeczy od Boga są, to czy wcześniej, czy później dojdą do skutku

i proszę być najzupełniej spokojna, ja cię córko moja dobrze w tych rzeczach rozumiem, a

teraz co się tyczy opuszczenia Zgromadzenia i myśli o innym, tego nawet proszę nie

przypuszczać do myśli, , bo inaczej byłoby to pokusą ciężą wewnętrzną. Po skończonej

spowiedzi rzekłam do Pana Jezusa: - czemuż mi każesz pełnić te rzeczy, a nie dajesz

możności ich wypełnić? Wtem ujrzałam Pana Jezusa po Komunii św. w tej samej kapliczce,

gdzie się spowiadałam, w takiej postaci, jak jest namalowany w tym obrazie, powiedział mi

Pan: - Nie smuć się, dam my zrozumieć rzeczy te, które żądam od ciebie. –Kiedy

wychodziłyśmy Arcypasterz był bardzo zajęty, ale kazał się wrócić i chwilę zaczekać. Kiedy

weszliśmy z powrotem do kapliczki, usłyszałam w duszy te słowa: - Powiedz to, cos

widziała w tej kaplicy. – W tej chwili wszedł Arcypasterz i zapytał, czy nie mamy mu co do

powiedzenia; jednak chociaż miałam nakaz powiedzieć, nie mogłam, dlatego, ze byłam w

towarzystwie jednej z sióstr.

Jeszcze jedno słowo ze spowiedzi św. – wypraszać miłosierdzie dla świata – jest

wielka i piękna myśl, niech Siostra się modli wiele o miłosierdzie dla grzeszników, ale czynić

to w klasztorze własnym. (Dz 473)

474-475.

ŚW. FAUSTYNA WSTRZYMUJE GNIEW BOŻY, KTÓRY MIAŁ WYLAĆ ANIOŁ NA PEWNE MIEJSCE

Na drugi dzień w piątek 13/IX – [35]

Wieczorem, kiedy byłam w swojej celi, ujrzałam Anioła, wykonawcę gniewu Bożego.

Był w szacie jasnej z promiennym obliczem, obłok pod jego stopami, z obłoku wychodziły

pioruny i błyskawice do rąk jego, a z ręki jego wychodziły i dopiero dotykały ziemi. Kiedy

ujrzałam ten znak gniewu Bożego, który miał dotknąć ziemie, a szczególnie pewne miejsce,

którego wymienić nie mogę dla słusznych przyczyn, zaczęłam prosić Anioła, aby się

wstrzymał chwil kilka, a świat będzie czynił pokutę. Jednak niczym prośba moja była wobec

gniewu Bożego. W tej chwili ujrzałam Trójcę Przenajświętszą. Wielkość Majestatu Jego

przeniknęła mnie do głębi i nie śmiałam powtórzyć błagania mojego. W tej samej chwili

uczułam w duszy swojej moc łaski Jezusa, która mieszka w duszy mojej; kiedy mi przyszła

świadomość tej łaski, w tej samej chwili zostałam porwana przed Stolice Bożą. O, jak wielki

jest Pan i Bóg nasz i niepojęta jest świętość Jego. Nie będę się kusić opisywać tej wielkości,

bo niedługo ujrzymy Go wszyscy jakim jest. Zaczęłam błagać Boga za światem słowami

wewnętrznie słyszanymi.

Kiedy się tak modliłam, ujrzałam bezsilność Anioła i nie mógł wypełnić sprawiedliwej

kary, która się słusznie należała za grzechy. Z taką mocą wewnętrzną jeszcze się nigdy nie

modliłam. Słowa, którymi błagałam Boga są następujące: Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci

Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa

Chrystusa za grzechy nasze i świata całego; dla Jego bolesnej Męki miej Miłosierdzie dla

nas. (Dz 474-475)

476.

PAN JEZUS DYKTUJE ŚW. FAUSTYNIE KORONKĘ DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

Na drugi dzień rano, kiedy weszłam do naszej kaplicy, usłyszałam te słowa

wewnętrznie: - Ile razy wejdziesz do kaplicy – odmów zaraz te modlitwę, której cię

nauczyłem wczoraj. Kiedy odmawiałam te modlitwę, usłyszałam w duszy te słowa:

Modlitwa ta jest na uśmierzenie gniewu Mojego, odmawiać ja będziesz przez dziewięć

dni na zwykłej cząstce różańca w sposób następujący: najpierw odmówisz jedno Ojcze

nasz i Zdrowaś Maryjo i Wierzę w Boga, następnie na paciorkach Ojcze nasz mówić

będziesz następujące słowa: Ojcze Przedwieczny, ofiaruje ci Ciało i Krew, Duszę i

Bóstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie

za grzechy nasze i świata całego; na paciorkach Zdrowaś Maryjo, będziesz odmawiać

następujące słowa: dla Jego bolesnej Męki miej miłosierdzie dla nas i świata całego. Na

zakończenie odmówisz trzykrotnie te słowa: Święty Boże, Święty Mocny, Święty

Nieśmiertelny – zmiłuj się nad nami i nad całym światem. (Dz 476)

477.

ŚW. FAUSTYNA PRZYPOMINA ZNACZENIE MILCZENIA W ŻYCIU DUCHOWYM

Milczenie jest mieczem w walce duchowej; nie dojdzie do świętości nigdy dusza

gadatliwa. Ten miecz milczenia obetnie wszystko, co by się przyczepić do duszy chciało.

Jesteśmy wrażliwi na mowę i zaraz wrażliwi chcemy odpowiadać, a nie zważamy na to, czy

jest w tym wola Boża, żebyśmy mówili. Dusza milcząca jest silna, wszystkie przeciwności

nie zaszkodzą jej, jeżeli wytrwa w milczeniu. Dusza milcząca jest zdolna do najgłębszego

zjednoczenia się z Bogiem, ona żyje prawie zawsze pod natchnieniem Ducha Świętego. Bóg

w duszy milczącej działa bez przeszkody. (Dz 477)

478.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEJ MIŁOŚĆ UTONĘŁA NA WIEKI W PANU JEZUSIE

O Jezu mój, Ty wiesz, Ty jeden dobrze wiesz, że serce moje nie zna innej miłości

prócz Ciebie. Cała moja miłość dziewicza w Tobie, o Jezu, utonęła na wieki. Czuję to dobrze,

jak Twoja Boska Krew krąży w sercu moim, nie ma w tym żadnej wątpliwości, że z tą Krwią

Twoja Przenajświętszą weszła w serce moje miłość Twoja najczystsza. Czuje, że mieszkasz

we mnie z Ojcem i Duchem Świętym, a raczej czuje, ze ja żyje w Tobie. O Boże niepojęty.

Czuje, ze się rozpływam w Tobie, jako jedna kropla w oceanie. Czuje, ze jesteś na zewnątrz i

we wnętrznościach moich, czuje, że jesteś we wszystkim co mnie otacza, we wszystkim co

mnie spotyka. O Boże mój, poznałam Cię wewnątrz serca swego i ukochałam Cię ponad

wszystko, cokolwiek istnieje na ziemi czy w niebie. Serca nasze rozumieją się wzajemnie, a

nikt z ludzi tego nie pojmie. (Dz 478)

479.

RELACJA ŚW. FAUSTYNY ZE SPOWIEDZI U KS. ARCYBISKUPA

Spowiedź druga u Arcypasterza: - Wiedz o tym córko moja, że jeżeli to jest wola

Bożą, to czy wcześniej czy później spełni się, bo wola Boża spełniona być musi. Kochaj Boga

w sercu swoim, miej ...[myśl urwana] (Dz 479)

480.

BÓG SAM PRZENIKA DUSZĘ WYBRANĄ, BEZ JEJ STARAŃ

29.[IX]. Uroczystość św. Michała Archanioła. Zostałam wewnętrznie złączona z

Bogiem. Jego obecność przenika mnie do głębi i napełnia spokojem, radością i zdumieniem.

Po takich chwilach modlitwy jestem napełniona siłą, dziwną odwagą do cierpień i walki, nic

mnie nie przeraża, chociażby świat cały był przeciw mnie; wszystkie przeciwności dotykają

się powierzchni, ale do głębi wstępu nie maja, bo tam mieszka Bóg, Który mnie umacnia,

Który mnie napełnia. U Jego podnóżka rozbijają się wszystkie zasadzki nieprzyjacielskie.

Bóg utrzymuje mnie mocą Swoją w tych chwilach zjednoczenia; moc Jego udziela mi się i

czyni mnie zdolna do kochania Go. Nigdy dusza o własnych wysiłkach nie dochodzi do tego.

Z początku tej łaski wewnętrznej lęk mnie napełniał i zaczęłam się kierować, czyli oddawać

bojaźni, ale w krótkim czasie dal mi Pan poznać, jak bardzo Mu się to nie podoba. Ale i to

sprawił Sam, uspokojenie moje. (Dz 480)

481.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE UCZUCIA WZGLĘDEM KOŚCIOŁA ŚWIĘTEGO

Prawie każda uroczystość w Kościele św. daje mi głębsze poznanie Boga i laskę

szczególną, dlatego do każdej uroczystości przygotowuję się i ściśle łączę się z duchem

Kościoła. Co za radość być wiernym dzieckiem Kościoła. O, jak bardzo kocham Kościół św. i

wszystkich w nim żyjących; patrzę na nich jako na żywe członki Chrystusa, który jest głową

ich. Zapalam się miłością z miłującymi, cierpię z cierpiącymi, ból mnie trawi patrząc na

oziębłych i niewdzięcznych; wtenczas staram się o taka miłość ku Bogu, aby Mu

wynagrodzić za tych, którzy Go nie miłują, którzy karmią swego Zbawiciela czarna

niewdzięcznością. (Dz 481)

482.

POSŁANNICTWEM ŚW. FAUSTYNY W KOŚCIELE JEST WYPRASZAĆ ŚWIATU MIŁOSIERDZIE BOŻE

O Boże mój, jestem świadoma posłannictwa swego w Kościele św. Ustawicznym

wysiłkiem moim jest wypraszać miłosierdzie dla świata. Ściśle łączę się z Jezusem i staje

jako ofiara przebłagalna za świat, Bóg mi nie odmówi niczego, kiedy Go błagam głosem Syna

Jego. Moja ofiara jest niczym sama z siebie, ale kiedy ją łączę z ofiarą Jezusa Chrystusa, to

staje się wszechmocna i ma moc przebłagania gniewu Bożego. Bóg miłuje nas w Synu

Swoim, bolesna Męka Syna Bożego jest ustawicznym łagodzeniem gniewu Boga. (Dz 482)

483.

PRAGNIENIEM ŚW. FAUSTYNY JEST, BY DUSZE POZNAŁY MIŁOŚĆ BOGA

O Boże, jak bardzo pragnę, aby Cię poznały dusze, żeś je stworzył z miłości nie

pojętej; o Stwórco mój i Panie, czuje, że uchylę zasłony nieba, aby o dobroci Twojej nie

wątpiła ziemia. (483)

483.

ŚW. FAUSTYNA WIE, ŻE Z WOLI PANA JEZUSA JEST OFIARĄ PRZEBLAGALNĄ ZA GRZECHY ŚWIATA

Uczyń mnie, Jezu, miła i czyta ofiarą przed Obliczem Ojca Swego. Jezu, mnie nędzną,

grzeszną przeistocz w Siebie, bo Ty wszystko możesz i oddaj mnie Ojcu swemu

Przedwiecznemu. Pragnę się stać hostia ofiarna przed Tobą, a przed ludźmi zwykłym

opłatkiem; pragnę, aby woń mojej ofiary była znam tylko Tobie. O Boże wiekuisty, pali się

we mnie ogień nieugaszony błagania Ciebie o miłosierdzie; wyczuwam i rozumiem, że to jest

moje zadanie tu i wieczności. Tyś Sam kazał mi mówić o tym wielkim miłosierdziu i dobroci

Twojej. (Dz 483)

484.

CZYSTA INTENCJA JEST WARUNKIEM PODOBANIA SIĘ BOGU NASZYCH CZYNÓW

Zrozumiałam w pewnej chwili, jak bardzo nie podoba się Bogu czyn chociaż był

najchwalebniejszy, ale nie mający pieczęci czystej intencji; takie czyny pobudzają Boga

raczej do kary, a nie do nagrody. Oby w naszym życiu było ich jak najmniej, owszem, w

życiu zakonnym nie powinno by ich być wcale. (Dz 484)

485.

ŚW. FAUSTYNA PRZYJMUJE Z RĄK BOGA WSZELKIE DOŚWIADCZENIA, BY SPEŁNIĆ ROLĘ HOSTII OFIARNEJ

Z jednakowym usposobieniem przyjmuję radość, czy cierpienie, pochwałę, czy

upokorzenie, pamiętam o tym, że jedno i drugie przemijające jest, cóż mnie obchodzi to, co o

mnie mówią. Już dawno zrezygnowałam z tego wszystkiego, co dotyczyło mojej osoby. Imię

moje jest hostia – czyli ofiara, ale nie w słowie, ale w czynie – wyniszczeniu samej siebie, w

upodobnieniu się do Ciebie na krzyżu, o dobry Jezu i Mistrzu mój. (Dz 485)

486.

ŚW. FAUSTYNA PO PRZYJĘCIU KOMUNII ŚW. CAŁY DZIEŃ TRWA W ZJEDNOCZENIU Z PANEM JEZUSEM

Jezu, kiedy przychodzisz do mnie w Komunii św. Ty, któryś raczył zamieszkać z

Ojcem i Duchem św. w małym niebie serca mojego, staram się przez dzień cały Ci

towarzyszyć, nie pozostawiam Cię Samego ani na chwile, chociaż jestem w towarzystwie

ludzi, czy razem z wychowankami, serce moje jest zawsze złączone z Nim. Kiedy zasypiam,

ofiaruję Mu każde uderzenie serca swego, kiedy się przebudzę – podążam się w Nim bez

słowa mówienia. Kiedy się przebudzę, chwilę wielbię Trójcę Świętą i dziękuję, że raczył mi

darować jeszcze jeden dzień, że jeszcze raz się powtórzy we mnie tajemnica Wcielenia Syna

Twojego, że jeszcze raz w oczach moich powtórzy się bolesna Męka Twoja, wtenczas staram

się ułatwić Jezusowi, aby przeszedł przeze mnie do dusz innych. Z Jezusem idę wszędzie,

obecność Jego towarzyszy mi wszędzie. (Dz 486)

487.

ŚW. FAUSTYNA CIERPIĄC - MILCZY

W cierpieniach duszy czy ciała staram się milczeć, bo wtenczas duch mój nabiera

mocy, która płynie z Męki Jezusa. Stale mam przed oczyma Jego Bolesne Oblicze

znieważone i zeszpecone, Jego Boskie Serce przebite grzechami naszymi, a szczególnie

niewdzięcznością dusz wybranych. (Dz 487)

488.

PAN JEZUS UPRZEDZA ŚW. FAUSTYNĘ PRZED ZBLIŻAJĄCYM SIĘ CIERPIENIEM

Dwukrotne upomnienie, abym się przygotowała na cierpienia, które mnie czekają w

Warszawie; pierwsze upomnienie było wewnętrzne przez słyszany głos, drugie było w czasie

Mszy św. przed Podniesieniem ujrzałam Pana Jezusa ukrzyżowanego, Który mi rzekł:

przygotuj się na cierpienie. Podziękowałam Panu za tę łaskę uprzedzającą i rzekłam do

Pana, że zapewne nie będę więcej cierpieć od Ciebie, mój Zbawicielu. Jednak przejęłam się

tym i umacniałam się przez modlitwę i drobne cierpienie, abym mogła znieść, gdy przyjdą

większe. (Dz 488)

19/X.35

Wyjazd z Wilna do Krakowa na rekolekcje ośmiodniowe.

489.

PAN JEZUS USPOKAJA ŚW. FAUSTYNĘ OGARNIĘTĄ PRZEZ WĄTPLIWOŚCI

W piątek wieczorem, w czasie różańca, kiedy myślałam o jutrzejszej podróży i o

ważności sprawy, którą miałam przedstawić Ojcu Andraszowi, lek mnie ogarną, widząc jasno

nędzę i nieudolność swoja, a wielkość dzieła Bożego. Zmiażdżona tym cierpieniem,

zdawałam się na wolę Bożą. W tej chwili ujrzałam Jezusa przy moim klęczniku w szacie

jasnej i powiedział mi te słowa: - czemu się lękasz pełnić wolę Moją? Czyż ci nie

dopomogę, jako dotychczas? – Powtarzaj każde żądanie Moje przed tymi, którzy Mnie

na ziemi zastępują, a czyń tylko to, co ci każą. W tej chwili jakaś siła wstąpiła w duszę

moją. (Dz 489)

490.

ANIOŁ STRÓŻ TOWARZYSZY ŚW. FAUSTYNIE W DRODZE DO KRAKOWA

Na drugi dzień rano ujrzałam Anioła Stróża, który mi towarzyszył w podróży do

Warszawy. Kiedy weszłyśmy do furty – znikł. Kiedy przechodziłyśmy koło małej kapliczki,

aby się przywitać z przełożonymi, w jednej chwili ogarnęła mnie obecność Boga i napełnił

mnie Pan Swoim ogniem miłości. W takich chwilach zawsze poznaje lepiej wielkość Jego

Majestatu.

Kiedy wsiadłyśmy do pociągu w Warszawie do Krakowa, znowuż ujrzałam swego

Anioła Stróża obok siebie, który się modlił kontemplując Boga, a myśl moja szła za nim, a

kiedy weszłyśmy do furty klasztornej – znikł. (Dz 490)

491.

ŚW. FAUSTYNĘ OGARNIA MAJESTAT BOŻY

Kiedy weszłam do kaplicy, znowuż ogarnął mnie Majestat Boży, czułam się cała

pogrążona w Bogu, cała w Nim zanurzona i przeniknięta, widząc, jak bardzo Ojciec Niebieski

miłuje nas. O, jak wielkie szczęście napełnia dusze moja z poznania Boga, życia Bożego.

Pragnę się tym szczęściem podzielić ze wszystkimi ludźmi, nie mogę zamkną tego szczęścia

we własnym tylko sercu, bo płomienie jego palą mnie i rozsadzają mi piersi i wnętrzności

moje. Pragnę przechodzić świat cały i mówić duszom o wielkim miłosierdziu Boga, kapłani,

dopomóżcie mi w tym, używajcie najsilniejszych wyrazów o Jego miłosierdziu, bo wszystko

jest bardzo słabym wyrazem, jakim jest miłosiernym. (Dz 491)

+ J.M.J. Kraków 20/X.35

Rekolekcje ośmiodniowe

492.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA GOTOWOŚĆ SPEŁNIENIA WOLI BOŻEJ

Boże wiekuisty, dobroci sama, w miłosierdziu niepojęty przez żaden umysł ludzki, ani

anielski, wspomóż mnie dziecię słabe, bym mogła spełnić wole Twoja świętą, jako mi ją

dajesz poznać. Niczego nie pragnę, jak tylko spełnienia Boskich życzeń; oto masz Panie

duszę i ciało moje, umysł i wolę moją, serce i wszystka miłość moją i rządź mną według

odwiecznych planów Swoich. (Dz 492)

493.

ŚW. FAUSTYNA UFA, ŻE SPEŁNI WOLĘ BOŻĄ Z POMOCĄ PANA BOGA

Po Komunii św. dusza moja znowuż została zalana miłością Bożą. Cieszę się Jego

wielkością, tu widzę wyraźnie wolę Jego, którą mam spełnić, a zarazem widzę słabość i nędzę

swoja, widzę, jak nic uczynić nie mogę bez Jego pomocy. (Dz 493)

W drugim dniu rekolekcji

494.

PAN JEZUS DOMAGA SIĘ OD ŚW. FAUSTYNY CAŁKOWITEJ SZCZEROŚCI WOBEC KIEROWNIKA DUCHOWEGO

Kiedy miałam pójść do Ojca Andrasza do rozmownicy, doznałam leku z tego powodu,

że przecież tajemnica może być tylko w konfesjonale; była to bezpodstawna obawa. Matka

Przełożona jednym słowem mnie uspokoiła. Ale kiedy weszłam do kaplicy, usłyszałam te

słowa: - Pragnę, żebyś była wobec zastępcy Mego tak szczera i prosta, jak dziecko, i tak,

jako jesteś względem Mnie, inaczej opuszczę cię i nie będę obcował z tobą. (Dz 494)

494a.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE OTRZYMAŁA ŁASKĘ CAŁKOWITEJ UFNOŚCI WOBEC SPOWIEDNIKA

Naprawdę, że udzielił mi Bóg tej wielkiej łaski całkowitego zaufania, a po skończonej

rozmowie Bóg udzielił mi łaski głębokiego spokoju i światła co do tych rzeczy. (Dz 494)

495.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O UMOCNIENIE WOLI

Jezu, światłości wiekuista, oświeć rozum mój, wzmocnij wole moja i zapal serce moje,

bądź ze mną jakoś przyobiecał, bo bez Ciebie niczym jestem. Ty wiesz, Jezu mój, jak słaba

jestem, - przecież Jezu, ja nie potrzebuje Ci o tym mówić, bo Ty sam najlepiej wiesz, jak

nędzną jestem. W Tobie moja cała siła. (Dz 495)

Dzień spowiedzi

496.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUCHA WYWOŁANY WĄTPLIWOŚCIAMI DOTYCZĄCYMI OPUSZCZENIA ZAKONU I WSTĄPIENIA DO INNEGO

Od samego rana zaczęłam doznawać walki wewnętrznej tak silnej, że jeszcze nie

doznawałam takiej. Zupełne opuszczenie od Boga, odczuwałam całą słabość jaka jestem,

przytłoczyły mnie myśli: czemuż mam opuszczać ten klasztor, w którym jestem lubiana przez

Siostry i Przełożonych, życie tak spokojne, związana ślubami wieczystymi, obowiązki

spełniam z łatwością, czemu mam słuchać głosu sumienia, czemu iść wiernie za

natchnieniem, kto wie od kogo pochodzi, czy nie lepiej iść tak jak wszystkie Siostry. Może

się da zagłuszyć słowa Pańskie, nie zważając na nie, może Bóg nie będzie żądał z nich

rachunku w dzień sadu. Dokąd mnie zaprowadzi ten głos wewnętrzny? Jeżeli pójdę za nim,

jak straszne mnie czekają trudy, cierpienia i przeciwności, lękam się przyszłości, a konam w

teraźniejszości. Cierpienie to trwało przez cały dzień z równym natężeniem. Kiedy się

zbliżyłam do spowiedzi św. wieczorem, pomimo, ze byłam przygotowana przedtem, jednak

nie mogłam się spowiadać zupełnie, otrzymałam rozgrzeszenie, odeszła nie wiedząc, co się ze

mną dzieje. Kiedy położyłam się na spoczynek, cierpienie to spotęgowało się do najwyższego

stopnia, a raczej zamieniło się w ogień, który przenikał wszystkie władze duszy, jak

błyskawica, aż do szpiku koci, do najtajniejszej komórki serca. W tym cierpieniu na nic się

zdobyć mogła: niech się stanie wola Twoja, Panie, a chwilami i tego nawet pomyśleć nie

mogłam; naprawdę, lek mnie ścisnął śmiertelny, a ogień piekielny dotykał się mnie. Nad

ranem cisza zapanowała i cierpienia znikły w oka mgnieniu, ale czułam tak straszne

wyczerpanie, ze nawet żadnego poruszenia uczynić nie mogłam; powoli przyszły mi siły

podczas rozmowy z Matką Przełożoną, jednak Bóg tylko wie, jak się czułam przez dzien.

cały. (Dz 496)

497.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEST MĘCZENNICĄ NATCHNIEŃ BOŻYCH

O Prawdo Wiekuista, Słowo Wcielone, Któryś najwierniej pełnił wolę Ojca Swego,

oto dziś staję się męczennicą natchnień Twoich, ponieważ wykonać ich nie mogę, bo nie

mam własnej woli, pomimo, że poznaje jasno, wole Twoja św. wewnętrznie, jednak poddaje

się we wszystkim woli Przełożonych i spowiednika, o tyle ją spełnię, o ile mi ja spełnić

pozwolisz przez zastępcę Swego. O mój Jezu, trudno, ale przedkładam glos Kościoła ponad

głos, którym przemawiasz do mnie. (Dz 497)

Po Komunii świętej.

498.

PAN JEZUS WYJAŚNIA ŚW. FAUTYNIE, DLACZEGO DAŁ POZNAĆ SPOWIEDNIKOWI JEJ SŁABOŚĆ

Ujrzałam Jezusa jak zwykle, Który mi rzekł te słowa: - oprzyj głowę swoja o ramię

Moje i odpocznij i zaczerpnij siły. Ja jestem zawsze z tobą. Powiedz przyjacielowi serca

Mojego, powiedz, że tak słabych stworzeń używam na przeprowadzenie dziel Swoich. –

Później duch mój został umocniony dziwna nocą. – Powiedz, że dałem mu poznać słabość

twoja w spowiedzi, czym jesteś sama z siebie. (Dz 498)

499.

KAŻDA WALKA DUCHOWA PRZYNOSI ŚW. FAUSTYNIE BŁOGOSŁAWIONE OWOCE

Każda walka mężnie zniesiona przynosi mi radość i pokój, światło i doświadczenie,

odwagę na przyszłość, cześć i chwale Bogu, a mnie ostatecznie nagrodę. (Dz 499)

500.

SPEŁNIAJĄC WOLĘ PANA JEZUSA, ŚW. FAUSTYNA ODDAJE MU NAJWIĘKSZĄ CHWAŁĘ

Dziś święto Chrystusa Króla

W czasie Mszy św. modliłam się gorąco, by Jezus był Królem wszystkich serc, aby

łaska Boża błyszczała w każdej duszy. Wtem ujrzałam Jezusa, jako jest namalowany w tym

obrazie i rzekł mi te słowa: - córko Moja, największą Mi oddajesz chwałę, spełniając

wiernie życzenia Moje. (Dz 500)

501.

PAN JEZUS JEST JEDYNYM OBLUBIEŃCEM ŚW. FAUSTYNY

O, jak wielka jest piękność Twoja, Jezu, Oblubieńcze mój. Żywy Kwiecie ożywczy, w

którym kryje się rosa ożywcza dla duszy spragnionej. W Tobie utonęła dusza moja, Tyś jeden

jest przedmiotem moich dążeń i pragnień, złącz mnie jak najściślej ze Sobą i Ojcem i Duchem

Świętym, niech w Tobie żyje i umieram. (Dz 501)

502.

MIŁOŚĆ PRZYDAJE WAŻNOŚCI NASZYM CZYNOM

Miłość ma tylko znaczenie, ona podnosi najdrobniejsze czyny nasze w

nieskończoność. (Dz 502)

503.

ŚW. FAUSTYNA SWE ŻYCIE ZAWDZIĘCZA PANU JEZUSOWI

Jezu mój, naprawdę, ja bym nie umiała żyć bez Ciebie, duch mój spoił się z Twoim.

Nikt tego dobrze nie zrozumie, trzeba wpierw Torą żyć, aby Cię w innych poznać. (Dz 503)

Kraków 25/X.35 r.

504.

POSTANOWIENIA Z REKOLEKCJI:

Nic nie czynić bez pozwolenia spowiednika i zgody przełożonych; we wszystkim, a

szczególnie w tych natchnieniach i żądaniach Pańskich.

Wszystkie wolne chwile przepędzę z Boskim Gościem we wnętrzu swoim, uważać

będę na cisze wewnętrzną i zewnętrzną, aby Jezus odpoczął w sercu moim.

Najmilsze odpocznienie moje w usługach i usłużności dla Sióstr. Zapominać o sobie, a

myśleć o tym, ażeby siostrom robić przyjemność.

Nie będę się tłumaczyć ani uniewinniać na żadną zrobią mi uwagę, pozwolę, aby mnie

sadzono, jak się komu podoba.

Jednego mam tylko Przewodnika, przed którym się zwierzam ze wszystkiego, a Nim

jest Jezus – Eucharystia, a zastępstwie Jego – spowiednik.

We wszystkich cierpieniach duszy czy ciała, ciemnościach czy oczyszczeniach, będę

milczeć, jak gołąb, nie skarżąc się.

Wyniszczać się będę na każdą chwile, jako ofiara do Jego stóp, by wypraszać

miłosierdzie dla biednych dusz. (Dz 504)

505.

NICOŚĆ ŚW. FAUSTYNY TONIE W MIŁOSIERDZIU BOŻYM

Cała nicość moja tonie w morzu miłosierdzia Twego; z ufnością dziecka rzucam się w

objęcia Twoje, Ojcze miłosierdzia, by Ci wynagrodzić za niedowierzanie tyle dusz, które

lękają się Tobie zaufać. O, jak mała liczba dusz prawdziwie Cię zna. O, jak gorąco pragnę,

aby święto miłosierdzia było znane duszom. Koroną dzieł Twoich jest miłosierdzie, wszystko

zaopatrujesz z uczuciem najczulszej matki. (Dz 505)

+ J.M.J. Kraków 27/X.1935

506.

RADY DUCHOWNE SPOWIEDNIKA

Ojciec Andrasz

Nic nie czynić bez zgody przełożonych. Nad sprawa tą trzeba się dobrze

zastanawiać i dużo się modlić. Trzeba być bardzo w tych rzeczach ostrożnym,

ponieważ Siostra tu ma wole Bożą pewna i wyraźną, bo jest złączona z tym zakonem

ślubami i to wieczystymi, a wiec wątpliwości być nie powinno, a to co Siostra ma

wewnątrz, to jest dopiero błyskami tworzenia czegoś. Bóg może uczynić jakieś

przesunięcie, ale takie rzeczy są bardzo rzadkie. Dopokąd Siostra nie otrzyma

wyraźnego poznania, to się nie śpieszyć. Dzieła Boże powoli idą, jeżeli z Boga są, to

poznasz je wyraźnie, a jeżeli nie, to się rozwieją, a ty słuchając nie zbłądzisz. Ale

szczerze o wszystkim mówić spowiednikowi i ślepo go słuchać. Teraz Siostrze nic nie

pozostaje, jak zgodzić się na cierpienie, aż do czasu wyjaśnienia, czyli rozwiązania

tych spraw. Siostra w dobrym jest usposobieniu co do tych rzeczy i nadal proszę być

taka pełna prostoty i ducha posłuszeństwa – to dobry znak. Kiedy Siostra nadal będzie

w takim usposobieniu, Bóg nie dopuści Siostrze zbłądzić; ale o ile możności trzymać

się od tych rzeczy z daleka, a jeżeli się pomimo to zdarzają, to przyj mową je ze

spokojem, nie lękać się niczego. Jesteś w dobrych rękach, tak dobrego Boga. W tym

wszystkim coś mi powiedziała, ja nie widzę jakiegoś złudzenia, albo sprzeczności z

wiarą, są to rzeczy same z siebie dobre i nawet dobrze by było, żeby była grupa dusz,

które by Boga prosiły za świat, bo modlitwy wszyscy potrzebujemy. Dobrego

kierownika masz i proszę się trzymać i być spokojną; proszę być wierna woli Bożej i

pełnić ja. Co do zajęć, proszę pełnić to co każą, jak każą, i chciałby to było najwięcej

upokarzające i żmudne. Obieraj zawsze ostatnie miejsce, a wtenczas sami ci powiedzą:

posiąść się wyżej. W duchu i całym zachowaniu masz się uważać za ostatnią z całego

domu i z całego Zgromadzenia. We wszystkim i zawsze jak największa wierność

Bogu. (Dz 506)

507.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEST ŚCIGANA PRZEZ ŁASKĘ PANA

Pragnę, o Jezu mój, cierpieć i płonąć ogniem miłości przez wszystkie

wydarzenia życia. Twoja jestem cala, pragnę się zaprzepaścić w Tobie, o Jezu, pragnę

się zagubić w Twej Boskiej piękności. Ścigasz mnie, o Panie, Swą miłością, jak

promień słońca przenikasz wnętrze moje i przemieniasz ciemność mej duszy w

jasność Swoją. Czuję dobrze, że żyję w Tobie, jako jedna mała iskierka, pochłonięta

przez żar niepojęty, w którym płoniesz, o Trójco Niepojęta. Nie masz większej radości

nad miłość Boga, już tu na ziemi możemy kosztować szczęścia niebian przez ścisłą

łączność z Bogiem – dziwną i nieraz dla nas niepojęta. Można mieć tę sama laskę

przez prostą wierność duszy. (Dz 507)

508.

ŚW. FAUSTYNA JEST PRZEKONANA, ŻE OD MAŁYCH CZYNÓW ZALEŻY DOBRO KOŚCIOŁA

Kiedy mnie opanowuje niechęć i monotonia co do obowiązków, wtenczas

uprzytamniam sobie, że jestem w domu Pańskim, gdzie nic nie ma małego, gdzie od

tego małego czynu mojego, a w sposób przebóstwiony wykonanego, zależy chwała

Kościoła i postęp niejednej duszy, a wiec nie masz nic małego w Zakonie. (Dz 508)

509.

ŚW. FAUSTYNA CIERPLIWOŚCIĄ W DOŚWIADCZENIACH POKONUJE PRZECIWNOŚCI

W przeciwnościach, których doświadczam, uprzytamniam sobie, że czas walki

nieukończony, uzbrajam się w cierpliwość i tym sposobem zwyciężam napastnika swego. (Dz

509)

510.

ŚW. FAUSTYNA ODKRYWA W EWANGELII NIEWYCZERPALNE BOGACTWO DOSKONAŁOŚCI CZYNÓW PANA JEZUSA

Nigdzie ciekawie nie szukam doskonałości, ale wnikam w ducha Jezusa i wpatruje się

w Jego czyny, jakie mam streszczone w Ewangelii i chociażbym tysiąc lat żyła, nie wyczerpię

tego co w niej zawarte. (Dz 510)

511.

ŚW. FAUSTYNA PAMIĘTA, ŻE INTENCJE JEJ ZACHOWAŃ BYŁY W PEŁNI ZNANE TYLKO PANU JEZUSOWI

Kiedy są nieuznawanie i potępione intencje moje, nie dziwię się temu zbytecznie,

ponieważ wiem, że przenika serce moje tylko Bóg. Prawda nie ginie, a zranione serce z

czasem się uspokoi, a duch mój się umacnia w przeciwnościach. Nie zawsze słucham, co mi

mówi serce, ale proszę Boga o światło, kiedy czuje równowagę. Wtenczas mówię więcej. (Dz

511)

512.

PAN JEZUS OPUSZCZA NIEBO, BY ŁĄCZYĆ SIĘ ZE ŚW. FAUSTYNĄ

Dzień odnowienia ślubów. – Obecność Boża zalała dusze moja. W czasie Mszy św.

ujrzałam Jezusa, Który mi powiedział te słowa: tyś Mi radością wielka, miłość i pokora

twoja sprawiają, że opuszczam trony nieba, a łączę się z tobą. Miłość wyrównuje

przepaść, jak jest miedzy wielkością Moją, a nicością twoją. (Dz 512)

513.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEST CAŁA ZANURZONA W MIŁOŚCI BOŻEJ

Miłość zalewa mi duszę, jestem zanurzona w oceanie miłości, czuje, że wpadam w

omdlenie i zatracam się zupełnie w Nim. (Dz 513)

514.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY PRZEMIENIŁ JEJ SERCE W JEGO WŁASNE

Jezu, uczyń serce moje podobne do swego, a raczej przemień je w Serce własne, abym

umiała wyczuwać potrzeby innych serc, a szczególnie cierpiących i smutnych, niech

promienie miłosierdzia odpoczną w sercu moim. (Dz 514)

515.

ŚW. FAUSTYNA NAWIEDZAJĄC CMENTARZ ROZMAWIA ZE ZMARŁYMI O ICH SZCZĘŚCIU

Wieczorem, kiedy chodziłam po ogrodzie odmawiając różaniec, kiedy przyszłam do

cmentarza, uchyliłam drzwi i zaczęłam się modlić chwilę i zapytałam się ich wewnętrznie:

pewno jesteście bardzo szczęśliwe/ wtem usłyszałam te słowa: o tyle jesteśmy szczęśliwe, o

ile spełniłyśmy wole Bożą – a później cisza jako przedtem. Weszłam w siebie i myślałam

długo, jak ja spełniam wole Bożą i jak korzystam z czasu, którego mi Bóg użyczył. (Dz 515)

516.

ZMARŁA OSOBA PROSI ŚW. FAUSTYNĘ O MODLITWĘ

W ten sam dzień, kiedy się udałam na spoczynek, w nocy przyszła do mnie jakaś

duszyczka i uderzając w szafkę, zbudziła mnie, prosząc o modlitwę. Chciałam się zapytać kto

ona jest, jednak umartwiłam swoja ciekawość i to małe umartwienie połączyłam z modlitwą i

ofiarowałam za nią. (Dz 516)

517.

ŚW. FAUSTYNA DOWIADUJE SIĘ OD STAREJ SIOSTRY, ŻE WIEK NIE ZWALNIA OD WALKI O ŚWIĘTOŚĆ

Kiedy raz odwiedziłam jedna chorą Siostrzyczkę, a miała już osiemdziesiąt cztery lata

i odznaczała się wielu cnotami, zapytałam ja: pewno Siostra już gotowa stanąć przed Panem?

– Odpowiedziała mi: że całe życie się przygotowywała na tę ostatnią godzinę i powiedziała

mi te słowa: że wiek nie zwalnia od walki. (Dz 517)

518.

ŚW. FAUSTYNA NAWIEDZAJĄC CMENTARZ ROZMAWIA ZE ZMARŁYMI O ICH SZCZĘŚCIU ZALEŻNYM OD STOPNIA PEŁNIENIA WOLI BOŻEJ

+ Kiedy przed dniem Zadusznym poszłam na cmentarz o szarej godzinie, cmentarz był

zamknięty, jednak uchyliłam trochę drzwi i powiedziałam, że jeżeli czego żądacie duszyczki,

chętnie wam zadośćuczynię, o ile mi na to reguła pozwoli. Wtem usłyszałam te słowa: spełnij

wolę Boża – my o tyle jesteśmy szczęśliwe, o ile spełniłyśmy wolę Bożą. (Dz 518)

519.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE PROCESJI NA CMENTARZU W DZIEŃ ZADUSZNY WIDZI DUSZE ZMARŁYCH

Wieczorem przyszły te dusze i prosiły mnie o modlitwę, modliłam się wiele za nie.

Wieczorem, kiedy procesja wracała z cmentarza, ujrzałam całe mnóstwo dusz, które razem

szły z nami do kaplicy, były modlące się razem z nami. Modliłam się wiele, bo miałam na to

pozwolenie przełożonych. (Dz 519)

520.

SZATAN PRÓBUJE WPROWADZIĆ W BŁĄD ŚW. FAUSTYNĘ

Odwiedziła mnie znowuż jedna dusza w nocy, którą już kiedyś widziałam, jednak ta

dusza prosiła mnie o modlitwę, ale rozbiła mi wymówki takie, ze byłam kiedyś bardzo późna

i pyszna, a teraz tak się wstawiasz za innymi, a teraz jeszcze masz niektóre wady.

Odpowiedziałam, że byłam bardzo pyszna i próżna, ale się spowiadałam i pokutowałam za

swoją głupotę i ufam w dobroć Boga mojego, a jeżeli teraz upadam, to raczej pomimo wolnie,

a nigdy z rozmysłem, chociażby to w rzeczy najmniejszej. Jednak dusza ta zaczęła mi robić

wymówki, czemu nie chcę uznać jej wielkości, - jaka mi oddają wszyscy, za moje wielkie

czyny, czemuż ty jedna nie oddajesz mi chwały. Wtem ujrzałam, iż w tej postaci szatan jest i

rzekłam: Bogu samemu należy się chwała, idź precz szatanie! I w jednej chwili dusza ta

wpadła w otchłań straszliwą, niepojęta nie do opisania i rzekłam do tej nędznej duszy, że

powiem o tym całemu Kościołowi. (Dz 520)

521.

ŚW. FAUSTYNA ODWIEDZIŁA CZĘSTOCHOWĘ

W sobotę wracamy już z Krakowa do Wilna. Po drodze wstąpiłyśmy do Częstochowy.

Kiedy się modliłam przed cudownym obrazem, uczulam, że mile są [myśl urwana] (Dz 521)

/ Koniec pierwszego zeszytu rękopisu Dzienniczka /

[ Powrót do treści książki: "Miłosierdzie Boże w duszy mojej" ]

[ Download: "Miłosierdzie Boże w duszy mojej" - Dzienniczek św. Siostry Faustyny Kowalskiej ]

Top

Poleć tę stronę znajomemu!