 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" Ciąg dalszy. Św. Piotr poucza poetę o wierze. Wyznanie wiary poety. «Pańskiej wieczerzy wybrana gromado, Którą baranek ugaszcza biesiadą, W sposób, że zawsze macie sytą wolę, Jeśli przez łaskę Boga on pożywa To, co z waszego stołu jemu spada, Jako przechodzeń na ziemskim padole; Rozważ, jak jego zapał jest bezmierny, Ochłodź go trochę, ty, co z tej cysterny, Bez dna i brzegów zawsze pijesz rada, Skąd, co on myśli, zaiste wypływa». Tak Beatrycze: a wesołe duchy, Na stałych osiach kołowymi ruchy Wirując szybko, stały się sferami, Na obraz komet rzęśniejąc ogniami. I jako koła w budowie zegarów Zdają się krążyć wedle swych rozmiarów, Gdy pierwsze stoi, ostatnie już leci, Sfer tych obrotu szybkość lub leniwość Kazały sądzić, jaka ich szczęśliwość! Oto ze sfery, co najpiękniej świeci, Widziałem, wyszło tak szczęśliwe płomie, Że wszystkie inne pobladły widomie: Płomie obeszło wkoło Beatrycy Trzy razy, jakby wieńcem błyskawicy, Z pieśnią tak boską, że jako niemowa W mej wyobraźni na to nie mam słowa; Dlatego pióro wysileniem dysze I skacze tylko, lecz o niej nie pisze; Bo wyobraźni naszej słabe skrzydło, Mdłą jest słów barwa na to malowidło. «O święta siostro! Głos twej prośby szczery Duch mój odrywa od tej pięknej sfery». Tak święty płomień z środka swego koła Obrócił oddech wprost do pani mojej, I tchnął te słowa, jako wyżej stoi. A ona: — «Światło wieczne apostoła, Któremu nasz Pan złożył kluczów brzemię Od tej radości, jaką zniósł na ziemię, Badaj go ściśle, on zdać sprawę gotów, Jak zechcesz, z lekkich czy ważnych przedmiotów Względnych do wiary, której moc i siła Ciebie po wodach wzburzonych wodziła. Jak wierzy, kocha, spodziewa się szczerze, Ty wiesz, bo wzrok twój w tym zwierciadle czyta Gdzie się maluje rzecz każda odbita; Lecz w tym królestwie gdy w zaszczyt ubiera Obywatelstwa tylko wiara szczera, Dobrze żeś przyszedł mówić mu o wierze. A jak bakałarz przez cześć ku mistrzowi Milczy, gdy mistrz mu zadaje pytanie, Nie wyrokuje, lecz przyzwala na nie; Tak się zbroiłem w dowody i słowa, Aby już była odpowiedź gotowa, Kiedy spowiednik taki: «Mów!» przemówi. «Mów, co jest wiara? Mów, chrześcijaninie!» Wtenczas podniosłem moje czoło śmiało Ku światłu, skąd mi to słowo powiało: Potem spojrzałem w oczy Beatrycy, Ona znak dała skinieniem źrenicy, Abym co prędzej w to święte naczynie Lał wodę z mojej wewnętrznej krynicy. «Niech mi da łaska, przez którą przychodzę» Rzekłem «tu mówić z wielkim Naczelnikiem, Myśl mą wysłowić treściwym językiem, Jakim nam pióro twego brata pisze, Co z tobą złączył Rzym na dobrej drodze: Wiara jest treścią rzeczy spodziewanych, A zaś wywodem rzeczy niewidzianych. To jej istota». Wtem głos posłyszałem: «Twój sens dość prosty, bo z tego, co słyszę, Widzę, pojmujesz, dlaczego on w treści Najpierw, a potem w wywodzie ją mieści». Nie myśląc długo, tak odpowiedziałem: «Rzeczy głębokie tu widne na oko, Tam są zakryte tak wielką pomroką, Że ich byt stoi na jednym wierzeniu, Na tym nadziei węgielnym kamieniu; Stąd miejsce treści wiara zastępuje. Innego światła nie mając stworzenie, Rozumowaniem objaśnia wierzenie; Stąd wywód w imię wiary rozumuje.» Wtem usłyszałem: — «Gdyby mądrość wasza, Co się nauką z ksiąg i ust ogłasza, Była tak dobrze pojętą, tak czystą, Rozum wasz nigdy nie byłby sofistą». Duch tchnął te słowa z miłością strzelistą. A potem dodał: «Próbę doskonałą Wagi i ceny dałeś tej monety, Lecz powiedz szczerze, czy masz ją w swej kiesie?» Ja na to: — «Mam ją tak świeżą i całą, Że podejrzewać jej stępla nie chce się». W kolei z światła powiał głos wymowny: «Skąd ci się dostał klejnot tak kosztowny, Zaród cnót wszystkich i do cnót podniety?» A ja: — «Obfity deszcz świętego Ducha, Co wezbranymi potokami płynie Po starym i po nowym pergaminie Jest sylogizmem dla mnie tak subtelnym, Że wszystkie szermy językiem śmiertelnym Jako wiatr szumią mimo mego ucha». Głos mówił znowu: — «Gdy wiarą duchową Czcisz obietnicę i starą, i nową, Za co ją, powiedz, masz za boże słowo?» A ja: — «Dowodem są dwa wielkie dzieła, Których natura z siebie nie poczęła, Dla których w ogień żelaza nie kładła I nigdy młotem nie biła kowadła». Odpowiedziano: — «Co świadczy, że żywa Prawda z nich tryska, kto cię przekonywa?» — «Gdyby świat Chrystus nawrócił bez cudów,» Rzekłem «w tym jednym byłby cud dla ludów. Gdy siałeś ziarno o głodzie i bosy, Z niego winnica urosła bezmiernie, Teraz, o zgrozo! Zamieniona w ciernie.» Gdym zamilkł, święte ozwały się głosy: «Boże jedyny! My chwalimy ciebie!» Z tą melodyją, co się śpiewa w niebie. Gdy tak Pan święty ze mną rozumował, Z niższych na wyższe gałęzie szczeblował, Ażeśmy doszli do wierzchołka drzewa. I mówił: «Łaska, co twój duch zagrzewa, Usta ci trzeźwą otworzyła mową, Potwierdzam myśli, co wyszły przez słowo; Teraz wytłumacz, w co wierzysz, skąd błysło To, na czym twoje wierzenie zawisło?» — «O święty Ojcze! Dziś znasz z objawienia, W coś wierzył silnie; kiedy jedna droga Wiodła młodzieńca i ciebie, was obu, Tyś młodsze nogi wyprzedził u grobu. Chcesz, bym tu odkrył skład mego wierzenia, Powiadam: wierzę w Jedynego Boga, Który nie będąc poruszon wiecznością, Porusza niebo żądzą i miłością. W pomoc tej wierze ślą dowody liczne Księgi fizyczne i metafizyczne, I prawda, co stąd jako deszcz z obłoków Dżdży przez Mojżesza, Psalmy i proroków, Przez Ewangelię, przez twoje, o święty! Pismo, gdyś duchem bożym był natchnięty. Wierzę w trzech osób Trójcę wiekuistą, Wierzę w tak jedną treść ich i troistą, Że znoszą w sobie Sunt i Est zarazem. Tę tajemniczą, o czym tu jest mowa. Naturę boską, z treści jej obrazem, Kościół, bożego nauczaniem słowa Zapieczętował w głębi mego ducha. Oto zasada, iskra, która siebie Rozciąga w płomień, płomieniem wybucha I świeci we mnie jak gwiazda na niebie». Jak pan z ust sługi słysząc wieść wesołą, Gdy ten zamilknie, winszując jej sobie, Oburącz sługę uściska na dobie; Tak apostolska światłość, gdy skończyłem Mówić, a z której rozkazu mówiłem, Trzy razy nucąc, trzy razy znak dała Błogosławieństwa, objęła mnie wkoło; Tak się jej moja mowa podobała.
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
