 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" 4. Na słońcu. Święci poznania tworzą dwa wieńce świateł. Teologowie: Tomasz, Albert, Lombardus, Salomon, Boecjusz, Beda, Izydor i inni. Niewysłowiona a pierwsza potęga Z miłością w syna swojego patrząca, Jaka z nich razem wiekuiście dysze, Takim porządkiem świat stworzony sprzęga, Gdzie tylko wzrok nasz i nasz umysł sięga, Że podziwiając takie dzieło boże, Człowiek je wielbi i korzy się w pysze. Wznieś, czytelniku, ze mną wzrok zdziwiony Ku wyższym sferom, a spojrzyj od strony, Gdzie prąd przeciwnych ruchów się potrąca: Byś sztuce tego mistrza się dziwował, Który ją w sobie tak sam ulubował, Że od niej oka oderwać nie może. Patrz, krąg ukośny jak stamtąd wylata, Tocząc wzywane przez wszechświat planety, By gwoli światu szły do swojej mety. Gdyby ich droga nie tak była kosa, Wpływ by niejeden straciły niebiosa, Byłaby ziemia martwa, lodowata: Gdyby tor skośny koła zodyjaku Mniej albo więcej zboczył z swego szlaku, Mógłby wyrodzić zaburzenie świata. Teraz na ławie twej siedź, czytelniku, Jeżeli duch twój lubować się zechce W dziełach porządku i piękna bez liku, Których przedsmakiem twe łaknienie łechcę. Stawię przed tobą pełną wina czaszę, Sam gaś pragnienie, ja ci nie ugaszę: Bo teraz przedmiot mojego pisania Wszystkie me siły i duch mój pochłania. Ten wielkorządca natury, co mierzy Czas swoim światłem, krążył z zodyjakiem, Tam gdzie wóz godzin co najchyżej bieży. Jak nie spostrzega człowiek, jakim szlakiem Myśli przychodzą, szybkie ducha gońce, Tak nie postrzegłem, jak wstąpiłem w słońce. A Beatrycze, której postęp w czasie Z dobrego w lepsze wymierzyć nie da się, Ona, co blask swój sama z siebie bierze, Jakim świeciła blaskiem na tej sferze, Nikt pojąć, ja bym opisać nie zdołał, Gdybym duch w pomoc i sztukę przywołał. Lecz można wierzyć i przystoi żądać, Aby na moją wiarę ją oglądać: A jeśli skrzydeł wyobraźnia nasza Do wysokości takiej nie podnasza, Nic w tym dziwnego; nikt do tak wysoka, Aż poza słońce nie wytężył oka. Była to czwarta rodzina, rodzina, Którą jej Ojciec karmi bez łaknienia, Ich oświecając światłem objawienia, Jako się z Niego Duch i Syn poczyna, Wtem Beatrycze mówiła: «Bez końca Dziękuj i módl się do aniołów słońca Że ciebie skrzydłem niecielesnej jazdy Do tej widzialnej raczył podnieść gwiazdy». Nigdy tak żywo serce śmiertelnika Modlitwa cześcią Boga nie przenika, Gdy się doń modli z uczuciem głębokiem, Jak mnie do głębi przenikły te słowa; Duch mój z miłością tak w Bogu utonął, Aże jej obraz z pamięci mej wionął. Ją nie drażniła ta niepamięć nowa, Tylko promiennym uśmiechem i wzrokiem Myśl moją w jednym uwięzłą przedmiocie, Rozwiała nagle na przedmiotów krocie. Widziałem, światła snuły się, roiły, Robiąc w powietrzu, wkoło nas zwieszone, Z nas dwojga środek, a z siebie koronę. Głos ich był milszy niż blask, jakim lśniły. Tak czasem widzim otoczoną świetnie Córkę Latony, gdy powietrze letnie Syte wilgocią wstęgę utrzymuje, Którą swe czoło ona koronuje. Na dworze niebios, skąd wracam, jest cudnych Wiele klejnotów do wyjęcia trudnych Z tego królestwa. I z głosu, i z treści Śpiew był tych świateł jednym z tych klejnotów: Kto na swych skrzydłach wzlecieć tam niegotów, Ten od niemego czeka o nich wieści. Nucąc Hosannę te światła słoneczne Wkoło nas kręgiem obiegły trzy razy, Jak stałe gwiazdy wkoło swojej osi Tak grono dziewic w tańcu się unosi, A nie wychodząc za koło taneczne Stoją w milczeniu i stoją dopóty, Aż się poruszą na dźwięk nowej nuty. Z jednego światła wyszły te wyrazy: «Ponieważ promień wiekuistej łaski, Przez którą miłość wyiskrza swe blaski, Jak sama stałym mężnieje kochaniem, Tak świeci w tobie, że twe stopy wodzi Po tej drabinie z nadzieją, z ufaniem, Jaką nie idąc w górę nikt nie schodzi. Kto by się wzbraniał winem z swego dzbanka Zgasić pragnienie twoje jako trzeba, Mniej byłby wolnym niż woda w jeziorze, Która do morza wyjść z brzegów nie może. Chcesz wiedzieć, z jakich kwiatów ta równianka, Co otoczyła twoją piękną panią, Twą przewodniczkę w podróży do nieba, Jak aureolą i spogląda na nią? Oto masz we mnie tej trzody baranka, Którą Dominik pasł i wiódł tą drogą, Po której idąc dusze mężnieć mogą, Gdy z niej nie zbłądzą. Ten, co blask uroczy Rzuca i świeci światłem tak bogatem, Był moim mistrzem zarazem i bratem; To Albert Wielki, jam Tomasz z Akwinu. Jeżeli inne tej trzody baranki, Prócz tych, coś poznał, chcesz poznać, mój synu, Torem słów moich kierując twe oczy, Błogosławionej rób przegląd równianki. Ta druga iskra jeszcze ci nieznana, Oto wybłysła z uśmiechu Gracjana, On z prawem świeckim pogodził kanony, Za co do raju miał wstęp otworzony. Przy nim Piotr świeci, on, ozdoba nasza, Który w przemowie pism swoich ogłasza, Że dla kościoła poświęca grosz wdowi. To piąte światło tak piękne i spore, Taką miłością w swoich pieśniach gore, Że świat rad o nim rozmyśla i mówi. Duch wzniosły kryje ta blasków powłoka, W który nauka wsiąkła tak głęboka, Że jeśli prawda prawdzie nie ubliży, Nikt drugi nadeń nie podniósł się wyżej. Patrz, ten, co światło rozrzuca jak świecznik, Badał na ziemi naturę aniołów: W tej małej iskrze uśmiecha się rzecznik Wszech chrześcijańskich zborów i kościołów. Moim pochwałom dając w kolej ucha, Na ósmą światłość wytęż oko ducha; Wewnątrz jej dusza raduje się święta, Widokiem dobra wiecznego zajęta; Ona zwodniczy świat odkrywa nago, Temu, kto rad jej radzi się z rozwagą. Ciało, skąd wyszła w Cieldauro spoczywa, A sama z ciała, wygnanka szczęśliwa, Po swym wygnaniu i męczeństwie swoim Tu już niebieskim rzeźwi się pokojem. Patrz, dwie światłości, każda równie spora, W nich duch Ryszarda i duch Izydora Równie potężnym rzęśnieją łyskaniem, Oba duchowym wielcy rozmyślaniem. Światłość, od której twój wzrok odwrócony Spogląda na mnie, to duch Segijera Żałującego, że późno umiera. On zawiść mędrców podrażnił Sorbony, Gdy wśród Paryża młode zagrzał głowy, Przez wykład swoich sylogizmów nowy». Jak na wołanie zegara z snów łoża Oblubienica jak świt wstaje Boża, Oblubieńcowi by jutrznię odśpiewać: I w tym z dwóch chórów zacznie się wylewać Tak uroczysta harmoniji fala, Że pierś pobożną miłością zapala: Światła te krążąc wirującym torem, Wciąż jedne drugim wtórowały chórem, Z słodyczą, jaka czyni duszy zadość Tam tylko, kędy uwiecznia się radość.
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
