 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" Kręg VIII. Tłumok VI. Złodzieje. Fuccio. Gdy słońce w porze młodocianej roku Promiennym włosem po Wodniku brodzi A noc już dniowi nie narzuca zmroku; Jeśli ubieli ziemię zamróz ostry, Udając barwy swojej białej siostry, Lecz trwa niedługo i chłód swój łagodzi: Wieśniak, któremu braknie suchej paszy, Widząc wokoło bielące się błonie, Wraca do domu, załamuje dłonie, Jak nieszczęśliwy, co widmem się straszy; Potem wychodzi i pełen nadziei, Widząc weselszy świat po śnieżnej wiei, Pochwyca laskę i na łąk zielenie Z obór wesołe swoje trzody żenie — Podobnie mistrz mnie przeląkł po niewoli, Gdym widział jego zachmurzone czoło, Podobnie maść on przyłożył, gdzie boli. Gdy nad strzaskaną przyszliśmy arkadę, On patrzał na mnie słodko i wesoło Jak u stóp góry; sam z sobą wszedł w radę i opatrzywszy skałę z każdej strony, Mnie otwartymi pochwycił ramiony. Jak ten, co pracę poczyna z baczeniem, Wpierw, co ma zrobić, rozważa myśleniem, Tak on, podnosząc mnie na wierzch opoki, Wskazywał palcem drugi głaz wysoki I mówił: Trzymaj dłonie w pogotowiu, Obejmij głaz ten, lecz wprzódy oczyma Rozpatruj pilno, czy twój ciężar strzyma». Jak się wpatrzyłem, nie była to droga Dla tych, co noszą kapice z ołowiu; Bo ja i wódz mój, tak lekki Wirgili, Ledwośmy z głazów na głazy kroczyli; Gdyby nie krótsza ścieżka między skałą, Sam nie wiem, co by z mym wodzem się stało, Mnie by pokonał trud, a w końcu trwoga. Lecz jako skały zwane Złe Tłumoki Pochyło schodzą w zrąb studni głębokiej, Każda dolina, którą się przebiega, Tu ma wyniosłość, tam spadzistość brzega. W końcuśmy doszli do progu opoki, Gdzie głaz ostatni czołem prostopadłem W dół się powalił i w otchłań się rzuca: Już mi zabrakło oddechu na płuca, Już iść nie mogłem dalej i usiadłem. «Z wady lenistwa wyzuj się w tej dobie!» Mistrz mówił, «w puchu lub w pierzu kto lega, Temu do sławy za daleka droga; A kto na ziemi po krótkim przechodzie Bez wieńca sławy położy się w grobie, Ten tyle śladu zostawi po sobie, Co dym w powietrzu, co bańka na wodzie. Wstań, wolą ducha trud pokonasz snadnie, Duch w każdej walce tryumfator wroga, Gdy pod ciężarem ciała nie upadnie. Mamy do przejścia jeszcze dłuższe wschody Nie dosyć przebyć skał tych wysep nagi, Niech ta uwaga doda ci odwagi». Wstałem z uczuciem rzeźwiącej ochłody, A piersi moje swobodniej dyszały, Mówiąc: «Idź dalej, jam krzepki i śmiały!» Szliśmy, a głazy przed nami, pod nami, Coraz wyższymi sterczały garbami, Szedłem bez przerwy gwarząc to i owo, Mocując wolę z słabymi siłami, Gdy z drugiej fosy głos przemówił słowo. Co mówił, nie wiem, choć byłem na szczycie Arkady mostu, co w poprzek otchłani Sklepiać swe łuki zawisła tam na niej. Głos mówiącego zdradzał gniew nieskrycie, Jam wzrok w dół spuścił, ale żywe oko Dna nie dościgło przez ciemność głęboką. «Mistrzu!» tak rzekłem po chwili niedługiej, «Przechodźmy most ten, zstępujmy w krąg drugi. Bo stąd ja słyszę, a nic nie rozumiem, Widzę, nic jednak rozpoznać nie umiem». A mistrz: «Zadosyć słusznemu życzeniu, Jako przystoi, odpowiem w milczeniu». I wnet przeszliśmy łuk mostu ten samy, Który przytyka aż do ósmej tamy; Wtenczas ujrzałem cały otwór jamy Dno jej zapełnia żmija, wąż, gadzina, Gdy wspomnę, jeszcze krew się we mnie ścina! Libijskie piaski nad brzegiem swych stoków Nie rodzą tyle płazów, hyder, smoków, Kraj ponad Morzem Czerwonym nie roni Tyle zabójczych pomorów i jadów. Przez te obrzydłe mnóstwa wężów, gadów Wylękły, nagi oddział potępieńców Biegł bez nadziei ujścia ich pogoni. Ręce ich na tył związane wężami, Wijąc się, węże w kształt ruchomych wieńców Bodły ich nerki ogonem, głowami. Z tych nieszczęśliwych jeden przerwał ciszę Przeciągłym krzykiem, kąsany od żmii W miejscu, gdzie ramię przytyka do szyi: I nikt tak szybko O lub J nie pisze, Jak on się ogniem zajął w okamgnieniu, I w proch się cały rozsypał w płomieniu. Lecz proch, co płomię zgryzło i rozwiało, Zebrał się w siebie i spoił się w ciało; Tak Feniks kona, jak bają po świecie, Tak się odradza co piąte stulecie, Karmi się w życiu nie ziarnem, rośliną, Lecz wonią, łzami, co z kadzideł płyną; Z mirry i nardu na palmie wysokiej Stos pogrzebowy przed zgonem układa, I w ogniu z dymem wzlatuje w obłoki. Jak człowiek, który sam nie wie, jak pada, Przez kurcz chorobny, czy przez moc szatana, Gdy wstaje, wodzi wokoło oczami, Dziwi go boleść, mdłość tak niespodziana: Podobnie grzesznik wstał z prochu przed nami. O, jak surowa sprawiedliwość Boga, Gdy zemsta jego tak straszna i sroga! Mój wódz, kto on jest, zapytał grzesznika. On odpowiedział: «Widzisz Toskańczyka, Wpadłem w tę jamę, jeszcze nie ma roku. W życiu zwierzęcym całą rozkosz czułem I nie człowiekiem, byłem istnym mułem. Imię jest moje Fucci, a Pistoja Była to godna mnie jaskinia moja. A ja do wodza: «Niech nie rusza kroku! Spytaj, w tę jamę wtrącono go za co? Znałem go, był on krewki i ladaco». Grzesznik to słysząc, nie unikał wzroku, Zwrócił się do mnie z twarzą obojętną, Na której smutne wstyd wycisnął piętno. «W takiej mię nędzy» duch przemówił potem «Widząc, o! większym nabawiasz kłopotem Niż gdym się z moim rozstawał żywotem. Zadość uczynić twojej chęci muszę, Skradłem kościelne sprzęty i ozdobę, Winę zwalając na drugą osobę; Lecz wprzód nim wyjdziesz z tych piekielnych cieni, Gdybyś nie patrzał rad na me katusze, Daj ucho na głos nowej wieści mojej. Czarnych jak miotłą wymiotą z Pistoi, Lud i obyczaj Florencyja zmieni; Dolinę Magry Mars dymem zachmurza, Z jego obłoków zstąpi silna burza, I szał swój wywrze na piceńskie błonie: Z chmur błyskawicą zamigocą bronie, Walczący muszą broń na ziemię rzucić, I wszystkich *białych* huragan pochłonie. Taką nowiną chciałem się zasmucić».
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
