 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" Stacjusz i Wirgiliusza Ekloga 4. Krąg VI. Żarłocy, głodni, leżący pod drzewem życia. Piąte P znikło. Wprowadzający nas w krąg szósty góry, Znak z mego czoła zmazawszy skrzydłami, Już był odleciał anioł białopióry. W sprawiedliwości zatopionych cieni, Zwróconych do niej wszystkimi żądzami Cały chór mówił nam: «Błogosławieni» I na tym słowie «łaknący» głos słodki Zamilkł, i reszty nie domówił zwrotki. Po schodach, czując większą lekkość ruchów, Bez trudu szedłem śladem lekkich duchów. Wirgili zaczął: «Miłość w głębi ducha Zatlona cnotą, gdy na zewnątrz bucha, W lot drugą miłość swą iskrą zapala. Odtąd gdy do nas zszedł cień Juwenala W przedsień piekielną i skłonność twą dla mnie, W słowach strzelistych objawił niekłamnie, Takie spółczucie poczułem ku tobie, Jakiegoś nie czuł ku obcej osobie, Że z tobą spieszno iść mi po tej skale. Jeślim mój język rozwiązał za wiele, Przebacz mi, odtąd jako przyjaciele Nawzajem z sobą mówmy poufale. Mogłali zgrzeszyć łakomstwem twa dusza, Którą zmysł piękna zachwyca i wzrusza Tak ukształcony przez ciebie?» Te słowa Wzbudziły lekki uśmiech Stacyjusza. Wtem odpowiedział: «Szczerość mię nie drażni, Widzę w niej drogi znak twojej przyjaźni. Zaiste, pozór rzeczy mylny bywa, Bo nam zakryta przyczyna prawdziwa: Zaiste, mniemasz, co zdradza twa mowa, Żem był do ziemi łakomstwem przykuty, Może z powodu miejsca mej pokuty? Jam się łakomstwem brzydził za żywota, Czasu tysiąca księżyców za mało, By zmyć pokutą jego plamę całą. I gdyby żądz mi nie hamował z góry Wiersz twój gromiący brud ludzkiej natury: »Czegóż nie zbroi chciwość głodna złota?« Musiałbym toczyć głazy wpół schylony, Z potępieńcami biegając w przegony. Wtenczas postrzegłem, że rozrzutnym szałem Często zanadto dłoń mą otwierałem: I żalem, skruchą, w modlitwach przyczynnych, Grzech ten zgładziłem jak i wiele innych. Ileż głów łysych z grobów się podniesie W straszny dzień Sądu tych, co zapomnieli, Że grzech ten skruchą z swej by duszy zdjęli, Bądź w ciągu życia, bądź przy jego kresie. Wiedz, te dwa grzechy, których względna sprzeczność Łączy je z sobą przez ich ostateczność, Tu jad swój tracą już na całą wieczność. Więc jeśli w jednym kręgu z łakomcami, Duch się mój czyścił pokutą i łzami, To się trafiło przez grzech mój przeciwny». A sielskich wierszy rzekł śpiewak przedziwny: «Gdyś bratnich wojen piał śpiew uroczysty, A w nim Jokasty żal, smutek dwoisty, Z dźwięków, jakimi przez twe usta brzmiała Poważna Klio, ani mogłem wnosić, Że ci wśród wiernych Wiara miejsce dała, Bez której dobrze czynić to nie dosyć. Gdy prawdę mówisz, powiedz, światłość jaka Tak rozproszyła twe dawne ciemności, Że swoją łódkę z morskich nawałności Rad skierowałeś do łodzi rybaka?» A on: — «Tyś pierwszy we mnie zapał wzniecił Chodzić w twe ślady drogą ścieżek nowych I pić ze źródeł jak ty parnasowych; Pierwszyś w miłości bożej mię oświecił. Ty jak ów byłeś, co latarkę w nocy Niesie za sobą, sam żadnej pomocy Nie ma z jej światła, lecz za nim idącym Oświeca drogę blaskiem migającym. Odkąd wyrzekłeś: »Świat się nasz odmładza, Z nieba wiek złoty, nowe ludzi plemię Z sprawiedliwością zstępują na ziemię«. Przez ciebie, gdy mnie duch twój wieszczy krzepi, Byłem poetą i chrześcijaninem. Lecz mój rysunek gdybyś widział lepiej, Pędzel ten zarys farbą naprowadza. Już ziarno wiary słowami i czynem, Po całej ziemi, aż po świata krańce Sieli wiecznego królestwa posłańce. Jak w twojej wieszczbie, widząc, że duch wieje, W tym, co kazali nowi kaznodzieje, Stałem się pilnym ich słowa słuchaczem; Przed ich świętością padłem na kolana. A gdy je ścinał miecz Domicyjana, Łzy moje z krwią ich mieszałem i płaczem. Niosłem im pomoc, życie ich niewinne Kazało zbrzydzić wszystkie sekty inne. Wprzód nim pieśń moja wojujące Greki Zaprowadziła nad tebańskie rzeki, Chrzest już przyjąłem, lecz dla głupiej trwogi Długo pozornie czciłem fałszu bogi. Za tę oziębłość z górą cztery wieki Biegałem ciągle, nie zażywszy wczasu, Po kręgu czwartym: ty, coś zdjął zasłonę Ćmiącą mym oczom dobro nieskończone; Ponieważ mamy jeszcze dosyć czasu, Jeśli wiesz, powiedz, cień Terencyjusza, Plauta, Warrona, gdzie, czy potępieni? Po jakim kręgu ich błąka się dusza?» — «Oni, ja, Persy, wiele innych cieni, Mieszkamy razem» rzekł wódz «z ślepym Grekiem, Którego Muzy karmiły swym mlekiem Dłużej od wszystkich; jest krąg w piekle wielki, Tam często gwarzym, wlekąc czas w tęsknotach, O pięknej górze, o jej chłodnych grotach, W których mieszkają nasze karmicielki. Symonidesa cień, Anakreona I wielu Greków mieszka w kręgu owym, Którzy zdobili skroń liściem laurowym. Tam są wsławione twej Muzy pieśniami Smutna Izmena, mężna Antygona, Deidamia ze swymi siostrami». Zamilkli oba, Stacyjusz, Wirgili, Przebiegłszy schody w krąg oczy zwrócili: Cztery dnia sługi odeszły, a piąta Stojąc przy wozie służebna się krząta, Kierując dyszla wierzch zapłomieniony. A wódz mój mówił: «Ja myślę, że teraz Prawej od brzegu trzymajmy się strony, Obchodząc górę, tak szliśmy już nieraz». Zwyczaj ten był więc naszym drogoskazem I szliśmy dalej z mniejszym utrudzeniem, Śmielsi drugiego ducha przyzwoleniem. Z tyłu ja, cienie po przedzie szły razem, A z ich rozmowy czerpałem naukę, Poznając głębiej poezyi sztukę. Rozmowę słodką przerwał widok drzewa, Którego owoc wonny i uroczy Na środku drogi nęcił nasze oczy. Jak jodła wierzchem, co w niebo powiewa, Stopniowo zwęża gałęzi koronę; Drzewo to rosło od ziemi zwężone, Aby nikt, myślę, nie czepiał się po niem. Jak strumień z góry wytryska nad błoniem, Z głazu, co nasze zamykał nam iście, Tryskała wilgoć i dżdżyła na liście. Dwaj się poeci ku drzewu zbliżyli, Wtem głos ze środka liści zaświergoce: «Nie wam pożywać te piękne owoce!» Znów głos w te słowa zaszumiał po chwili: «Maryja więcej troszczyła się o to, Jak przyjąć gości sproszonych na gody, Niż o swe usta łaknące, któremi Modli się w niebie za grzesznych na ziemi. Dawne Rzymianki słynące prostotą Lubiły napój ze zdrojowej wody, Daniel stołem królewskim pomiata, I jako mędrzec zasłynął skroś świata. Pierwszy wiek świata był piękny jak złoto, Żołądź najmilszym pokarmem o głodzie, Pragnący znalazł nektar w czystej wodzie. Miód i szarańcza karmiły Chrzciciela W puszczy bezludnej; stąd jego tak zgodnie Wielkim i sławnym zwał lud Izraela, Co z Ewangelii poznałeś dowodnie».
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
