 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" Hugo Kapet. O godności papieża. Naprzeciw lepszej woli nie bez szkody Wola bój toczy; przeto dając ucha, Kosztem mej chęci, zgodnie z chęcią ducha, Wpół suchą gąbkę wydobyłem z wody. I szliśmy z wodzem miejscem w skale wolnym, Jak gzymsowaniem wąskim i okolnym; Bo duchy łzami, co z ich ócz spadały, Miękcząc zło, które owładło świat cały, Na dłuż zajęły brzeg drugi tej skały. Bądź, starożytna wilczyco, przeklęta, Chciwsza w twym głodzie nad wszystkie zwierzęta. O niebo! które swym ruchem, jak zda się, Wszystko, co ziemskie, odmieniasz nam w czasie. Mów, pożądany, o, kiedyż się zjawi, Co tę wilczycę spłoszy lub zadławi? A szliśmy wolnym i mierzonym krokiem, Na cienie bacznym poglądałem okiem, Bolejąc nad ich płaczem i żalami. «Słodka Maryjo!» głos jęknął przed nami, Jakby rodzącej niewiasty jękami. Głos dalej mówił: «Ty byłaś ubogą, Ile ze żłobu ludzie sądzić mogą, W którym złożyłaś twój ciężar tak święty!» Głos potem dodał: «Fabrycjusz nad złoto Przeniósł ubóstwo ożenione z cnotą». W tych słowach czułem urok niepojęty. Więc krok mój naprzód pomknęła chęć nowa, By poznać ducha, co mówił te słowa. Duch się unosił jeszcze nad szczodrotą Biskupa z Miry, co ubogie panny Wspierał, by wiodły żywot nienaganny. «Duchu, co mówisz tak dobrze!» do niego Rzekłem, «kim byłeś, powiedz, i dlaczego Tu jesteś jeden, co w pamięć bogaty, Tak zasłużone odnawiasz pochwały? Nie będą słowa twoje bez zapłaty, Jeśli powrócę kończyć krótkie życie, Które do kresu swojego tak leci!» — «Odpowiem tobie», duch mówił w zachwycie; «Nie dla pomocy, darmo jej życzycie, Lecz że tak rzadka łaska w tobie świeci Przed śmiercią jeszcze, gdy w ciele twa dusza. Byłem ja ziarnem drzewa, które cały Świat chrześcijański swym cieniem zagłusza, Że rzadko owoc tam znajdziesz wystały. Gdyby poczuli swą moc Flandryjczycy, Piorun ich zemsty ujrzałbym niedługo. Co oby zdarzył Ten, co wszystkich sądzi! Nazwisko moje było Kapet Hugo, Zrodzeni ze mnie Filipy, Ludwicy, Ród mój bez przerwy ziemią Franków rządzi. Syn ubogiego w Paryżu rzeźnika, Gdy dawnych króli szczep usychał stary, Prócz latorośli jedynej, Ludwika, Który na pośmiech chodził w sukni szarej, Odważnie rządu pochwyciłem wodze. Tłum mnie przyjaciół wiódł po nowej drodze I syna na tron wprowadziłem wdowi, Z krwi jego wyszli pomazańce nowi. Póki prowanckie wiano w moim domu, Z krwi mej nie zdjęło przyrodnego sromu, Zła, znacząc mało, nie robił nikomu. Potem gdy w moc swej potęgi uwierzył, Kłamstwem i gwałtem na przemian grabieżył; W chwili, gdy skruchą sumienie swe koił, Ziemie Normandów, Gaskonów przyswoił. Karol wszedł do Włoch, a w żalu i skrusze Ściął Konradyna i Tomasza duszę Posłał do nieba w pokucie i skrusze. Przyjdzie czas wkrótce, co na włoskie pola Od Franków wpędzi drugiego Karola. Pozna go lepiej włoska ziemia wasza: Bez broni, tylko sam włócznią Judasza Zręcznie szermując przy waszej niezgodzie, Pierś Florencyji na wylot przebodzie. Ale tam zamiast cudzych ziem zaboru, Na grzech zarobi i stratę honoru, Grzech, co mu zgoła ciężaru nie zmniejszy, Że na sumieniu wyda się mu lżejszy. Trzeci, co wyszedł jak więzień z okrętu, Widzę, jak córkę przedaje bez wstrętu, Jako kupczący korsarz niewolnice. Łakomstwo! gdzież są twej chuci granice? Jeśliś do tyla w mojej krwi zawrzało, Że targ śmie robić o swe własne ciało. Lecz gdyby przyszłe, przeszłe i dzisiejsze Zło w twoich oczach wydało się mniejsze, Widzę w Anagni, jak w bojowym szyku Franków sztandary wieją lilijami, Więźnia Chrystusa w jego namiestniku. Lud po raz drugi z niego szatę zdziera, Biczuje groźbą i na nowo poi Octem i żółcią; widzę, jak umiera Pomiędzy dwoma żywymi łotrami. Widzę nowego Piłata z Zachodu, Co krwią duchowną nie nasyca głodu I bez wyroku kościoła stolicy Jej bojowników obnaża z kapicy. O Panie! kiedyż doczekam się twojej Zemsty, co skryta w chmurze tajemnicy, Gniew twój łagodzi i osładza w niebie? Com o jedynej rzekł oblubienicy Świętego Ducha, co skłoniła ciebie Zasięgnąć moich objaśnień i rady, Póki dzień świeci, modlimy się do Niej; Lecz gdy noc zmrokiem tę górę osłoni, Rozpamiętujem przeciwne przykłady: Pigmaliona żarłoczność do złota, Ile zła przez nią zbroił ten niecnota. Nędzę Midasa, głupią chciwość jego, Achana kradzież łupów przy Jerycho, Który do dzisiaj swoją duszą lichą Zda się czuć żądło gniewu Jozuego. Rozpamiętujem los Helijodora, Jak był końskimi zdeptany kopyty, Ananijasza i Polimnestora». Wtem zagrzmiał okrzyk aż pod niebo wzbity: «Krassusie! skarbów łakomych niesyty, Gdy ci Partowie złoto w usta leli, Mów, jaki złota smak był w twej gardzieli?» «Czasem ten głośno, drugi ciszej gada, Podług zapału, w jaki, mówiąc, wpada. W dzień nie ja jeden, naszem gronem całem Rozpamiętujem o cnotach z zapałem, Lecz tu głos drugich nie wpadł ci do ucha». Ledwośmy tego pożegnali ducha, Skwapliwe naprzód pomykając kroki, Góra aż do dna zadrżała opoki; Poczułem w sobie mimowolne drżenie, Jako idący człowiek na stracenie. Zaiste Delos nie drżał tak wstrząśniony, Gdy został gniazdem położnym Latony, Nim porodziła dwoje oczu nieba W jednym połogu, Dyjanę i Feba, Potem ze wszystkich stron potężnym krzykiem, Śpiew: Gloria Deo in excelsis szumiał, O ilem słowa w tym krzyku zrozumiał, Najbliżej odeń stojąc na mą trwogę: «Nie bój się» mówił mistrz do mnie zwrócony: «Póki ja jestem twoim przewodnikiem. Tam nieruchomi, jak ci pastuszkowie, Którym nucili śpiew ten aniołowie, Staliśmy póty, aż chwiejące skałą Trzęsienie ziemi z tym śpiewem ustało. I szliśmy dalej w naszą świętą drogę, Patrząc na cienie leżące na skale, Co znów szerzyły swe powszednie żale. Nigdy, o jeśli pamięć mię nie myli, Nieświadom rzeczy, nie drżałem tak cały, Aby ją poznać, zbadać, jak w tej chwili. W nagłym pochodzie pytać go nie śmiałem, A sam w treść rzeczy spojrzeć nie umiałem Tak zamyślony szedłem i nieśmiały.
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
