 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" Marko Lombardo mówi o dwu słońcach. Dantego zapatrywania polityczne. Ciemność piekielnej nocy pozbawionej Gwiazd i księżyca, grubszej, o nie kłamię! Na wzrok nie mogła narzucić zasłony, Jak dym, co wtenczas skrył nas w swej omroczy: Gryzące dymy zamykały oczy. Wódz podszedł do mnie i podał mi ramię. Jak ślepy, aby nie zbłąkać się z drogi Lub o głaz ostry nie obrazić nogi, Krok w krok za swoim przewodnikiem kroczy: Podobnie szedłem w tym straszliwym ciemnie, Wciąż nasłuchując, co mi wódz mój powie; Wódz mówił: «Strzeż się, nie odchodź ode mnie». Słyszałem głosy, jak słowo po słowie Śpiewały, żebrząc łaski i pociechy: «Baranku Boży, który gładzisz grzechy!» Od słów tych zwrotkę poczynając śpiewu. — «Słyszę li duchów głosy uroczyste?» — A mistrz: «Głos duchów ty słyszysz, zaiste, Tu one węzeł rozwiązują gniewu». — «Przerzynający nasze dymy, witaj! Ktoś jest? Gdy mówisz, widzę z twojej mowy, Czas jeszcze liczysz na bieg księżycowy?» Tak rzekł głos jeden; więc mistrz mówił do mnie: «Odpowiedz jemu uważnie a skromnie; I kędy tu nam iść wyżej, zapytaj». A ja: «Czyszczące swą zmazę stworzenie, By pięknym, obym ja czci takiej dożył! Wrócić do Tego, który ciebie stworzył: Dziwy posłyszysz, chciej tylko iść ze mną». — «Pójdę, o ile pozwoli to ciemno», Duch odpowiedział, «a jeśli zaćmienie Dymu obłąka ślad naszego kroku, Zbliżym się głosem w niedostatku wzroku». — «Tam wyżej niosę ciało skazitelne, A tu przyszedłem przez kręgi piekielne,» Rzekłem, «a jeśli łaska niebios Pana Daje mi widzieć blask swojego dworu I dojść tam drogą niezwykłego toru, Podróż w dzisiejszych czasach niesłychana! Nie kryj mi twego przedśmiertnego miana I czy tu idę dobrze, mów zarazem, Słowa twe będą naszym drogoskazem». — «Mnie, Marka, matka ma w Lombardii zległa, Mądrość ma była w sprawach świeckich biegła, A prawość moja, cnota z cnót jedyna, Do której nikt dziś łuku nie napina. Chcąc iść tam wyżej, prosto idź opoką», Duch odpowiedział i dodał po chwili: «Przyczyń się za mną będąc tam wysoko!» A ja: «Na wiarę prośba cię nie zmyli, Ale wątpieniem myśl się moja gmatwa, A jej dwoistość zgodzić rzecz niełatwa; Gdy twoje zdanie obecne rad godzę Ze zdaniem, co gdzieś słyszałem po drodze. Więc świat bez cnoty, w swoich sądach zmienny, Jak mi powiadasz, a złością brzemienny: Chciej tę przyczynę wyłuszczyć tak jasno, Abym mógł drugich oświecić przez ciebie, Ten jej na ziemi, drugi szuka w niebie». Duch tchnął boleścią w głębokim westchnieniu I tak jął mówić po krótkim milczeniu: «Bracie, świat ślepy, zdradzasz mową własną, Że stamtąd idziesz: wy, którzy żyjecie, W niebie szukacie wszech przyczyn na świecie, Jakby rzecz każda, jak wielka, tak mała, Koniecznie z jego woli się ruszała: Gdyby tak było, w złu, co was okala, Mogłaby zginąć wasza wolna wola. Sprawiedliwości czyżby było zadość Za złe czuć boleść, a za dobro radość! Niebo skłonności szczepi w sercu ludzi, Nie mówię, wszystkie; z nieba światło macie, Przez co od złego dobro odróżniacie, I wolną wolę; zrazu bój ją trudzi, W pierwszym natarciu gdy się skłonność budzi: Lecz wykarmiona dobrze w sercu męża, Złamie wpływ sfery i wszystko zwycięża. Jako wolnymi tylko Arcysiła Zarządza wami, jej natura boska Na własny obraz w was duszę stworzyła, Której opieką sfera się nie troska. Więc gdy świat błędem obecność porywa, Przyczyna błędu wewnątrz was spoczywa: Przejrzyj tę prawdę w słów moich powłoce. Bo z ręki tego wymyka się dusza, Który ją w duchu jak swoje kochanie Pieści, kołysze naprzód, nim się stanie Podobna dziecku, co ledwo się rusza, Śmiejąc się, płacząc, igra i szczebioce. Dusza prostaczka i nic niewiedząca Prócz że ją miłość stworzyła bez końca, Zwraca się do niej jako kwiat do słońca. Zrazu ku dobrom znikomym się kłoni, Zwiedziona, za ich błyskotkami goni, Jeśli przewodnik jej albo wędzidło Nie nakierują gdzie indziej jej skrzydło. Przeto wędzideł było nam potrzeba, Prawa i króli, co by z wyżyn nieba Społecznych grodów mogli widzieć wieże. Prawa są, lecz któż z miłością je strzeże? Pasterz idący na czele swej trzody, Przeżuwać może karmę rozmaitą, Lecz nierozkłute jego jest kopyto. Dlatego cała trzoda nań pogląda, Czy jej przewodnik nasyca swe głody Rzeczami, jakie żre sama żarłocznie, I tym się karmiąc nic więcej nie żąda, Tak zły kierunek świat zepsuł widocznie, Lecz nie naturę waszą, co odtrąca Zło nieustannie pragnące jej szkodzić. Rzym, co ulepszył ludy, miał dwa słońca, Przez które były oświecone, droga, Co przez świat idzie, a druga do Boga. Lecz z dwóch słońc jedno już drugie zaćmiło: Z laską pasterską miecz spoił się siłą, I jedno z drugim nie mogą się zgodzić, Bo tak złączone nie boją się wzajem. Nie wierzysz? Pomyśl, po czym kłos poznajem; Każdą roślinę poznasz po jej ziarnie. W kraju Lombardów, jak pamięć ogarnie, Każdy był prawym, dzielnym wojownikiem, Nim się zatliły kłótnie z Fryderykiem. Dziś tam bezpiecznie ten wchodzi do domu, Co by wprzód nie mógł być gościem dla sromu. O! trzech tam jeszcze żyje po staremu, W których wiek stary przygania nowemu: A im leniwo, zda się, cieką lata, Nim Bóg ich wezwie do lepszego świata. Ci starce, Konrad Palazzo z Gerardem, Gwido, którego Frank zowie Lombardem. Jak rzekłem wyżej, o! źle się sprzymierza W kościele rzymskim miecz z laską pasterza; Kiedy dźwignieniem dwóch rządów się strudził, Wpadł w błoto, siebie i swój ciężar zbrudził». «Mój Marko!» rzekłem, «smutnych czasów świadku, Obraz ich jasno przez twe słowa świeci; Teraz pojmuję, dlaczego od spadku Usunął Mojżesz Lewitowe dzieci. Lecz ten Gerardo, ów mędrzec z przydomka, O którym słyszeć tak miło z ust ziomka, Kto on? przygana tego wieku żywa, Ta zgasłych rodów ruina sędziwa!» A Marko odrzekł: «Albo twoja mowa Zwodzi mię, albo kuszą mię twe słowa, Gdy mówiąc ze mną zdajesz się, Lombardzie, Sam nic nie wiedzieć o dobrym Gerardzie. Ten mu przydomek rad każdy nadaje, Pomnąc cnót pełną jego córkę Gaję. Bóg z tobą! żegnam, nie mogę iść dalej. Patrz, już wokoło dym przestaje buchać, Już świt bieleje i ogniem się pali, Anioł w tej chwili zstępuje tu z nieba, Przed jego przyjściem odejść mi potrzeba». To rzekł i więcej już nie chciał mię słuchać.
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
