Śladami ufności Jezusa

Autor: ks. Andrzej Trojanowski TChr,
Miłujcie się! 5/2000 → Miłosierdzie Boże

  W orędziu, przekazanym za po­śred­nic­twem s. Faustyny, Jezus za­chę­ca nas do ufności w Jego nie­skoń­czo­ne miłosierdzie. Czy jednak On sam wie, co to znaczy zaufać? Czy po­przez swoje Wcielenie do­świad­czył postawy ufności? Czy Jezus może być dla nas wzorem uf­no­ści wobec Boga?

   Na pierw­szy rzut oka wy­da­je się nie­moż­li­we, aby Wcie­lo­ny Bóg ufał. Lecz prze­cież Syn Boży, po­przez ta­jem­ni­cę Wcie­le­nia, stał się praw­dzi­wym czło­wie­kiem. Jego Boska Osoba przy­ję­ła (bez po­mie­sza­nia) ludzką naturę wraz z jej wszyst­ki­mi czynnościami. Otóż, skoro w ludz­kiej naturze leży ufność (czego sami doświadczamy), to z jakiego powodu mielibyśmy za­prze­czyć temu, że Chry­stus – „będąc do nas podobny we wszyst­kim, oprócz grze­chu” – też po­tra­fił ufać Bogu. Pomimo to, trudno wyobrazić sobie, aby Jego postawa uf­no­ści sprowadzała się do życiowego optymizmu, który wyraża się w po­wie­dze­niu: „jakoś tam bę­dzie...”. Mó­wi­my tak, ponieważ nie znamy przy­szło­ści, wierząc jednak w nieokreśloną „życzliwość losu”. Dane Ewangelii nie po­zwa­la­ją nam dostrzec tego rodzaju ufności w Chry­stu­sie. Na pod­sta­wie choćby tek­stu z Łk 18, 31-33, gdzie Jezus za­po­wia­da swą Mękę, trudno przy­pusz­czać, aby igno­ro­wał On swo­ją przy­szłość. Nie spo­sób tak­że są­dzić, że świa­do­mość cze­ka­ją­cej Go śmierci na Krzy­żu bu­dzi­ła w Nim opty­mi­stycz­ną wiarę w życz­li­wy los. Lecz wła­śnie dzięki temu, uf­ność Je­zu­sa jest tym bliż­sza na­szej. W rze­czy­wi­sto­ści bo­wiem także na­sza po­sta­wa za­ufa­nia nie ma nic wspól­ne­go z ir­ra­cjo­nal­nym li­cze­niem na ślepy los. Uf­ność od­no­si się przede wszyst­kim do relacji oso­bo­wych. Otóż, uf­ność Jezusa dotyczy Jego relacji z Ojcem. Uważ­na lek­tu­ra Ewan­ge­lii po­ka­zu­je nawet, że uf­ność stanowi za­sad­ni­czy rys tejże re­la­cji.

Ewangelista Ma­rek notuje, że Jezus zwracał się do Ojca „Abba”. Wyraz ten – który znaczący tyle samo, co „tato”, a nawet „ko­cha­ny tato” – nie­za­wod­nie świadczy o synowskiej uf­no­ści Jezusa. Możemy przy­pusz­czać, że na modlitwie On sta­le w ten spo­sób zwracał się do Ojca. Ta oko­licz­ność jednak, w której Ewan­ge­li­sta to słowo cytuje, jest zupełnie szcze­gól­na: Jezus modli się w Ogrój­cu, do­świad­cza­jąc trwogi w obliczu nad­cho­dzą­ce­go cierpienia i opusz­cze­nia ze stro­ny nawet najbliższych apo­sto­łów. W tym momencie, Jego za­ufa­nie do ko­cha­ją­ce­go Ojca – choć za­wsze było doskonałe – osiąga niejako swój szczyt. Konanie Chrystusa w Getsemani to dramat także Jego ludz­kie­go serca, w którym ufność prze­zwy­cię­ża­ła lęk. Zauważmy, że to właśnie ufność wo­bec Ojca rodzi w Jezusie gotowość wypełnienia Ojcowskiej woli, nawet za cenę ofiary z życia: „Abba, jeśli jest to możliwe, to oddal ode mnie ten Kie­lich; lecz niech sta­nie się nie tak jak Ja chcę, lecz jak Ty chcesz” (Mk 14, 36). Modlitwa ta ob­ja­wia nam to, co jest najistotniejsze w ufności Chry­stu­sa, czyli posłuszne przylgnięcie do woli Ojca, będącej wyrazem Jego miłości. Innymi sło­wy, Jezus nas zba­wia, ufając Ojcu.

Chociaż przykazanie miłości już istniało, to jednak Jezus ustanawia nowe: „Miłujcie się wzajemnie tak, jak Ja was umiłowałem”. W Tym, który „umiłował nas do końca”, otworzyło się dla nas niewyczerpalne źródło mi­ło­ści wzajemnej. Podobnie rzecz ma się z ufnością: Ten, który „umiłował do końca”, zaufał także do końca Ojcu. Nowe Przykazanie możemy więc spa­ra­fra­zo­wać w następujący sposób: „za­ufaj­cie tak, jak Ja zaufałem”. W czym przejawiła się doskonałość tejże uf­no­ści? Czy nie właśnie w tym, że nie zachwiała się ona w godzinie ciem­no­ści? Po ludzku rzecz biorąc, nie do pogodzenia są te dwa okrzyki ko­na­ją­ce­go Chrystusa: „Boże mój, Boże mój! Czemuś mnie opuścił?!” oraz „Ojcze, w ręce Twoje powierzam ducha Mego”. Jak można powierzyć się ko­muś, czyją nieobecność odczuwa się w sposób niewymownie bolesny? A jednak Chrystus, z przepaści swego doświadczenia nieobecności Ojca, powierza się Jemu bez reszty. Do­ko­nać mogła tego jedynie ufność, która nie była niczym więcej, jak nie­wy­obra­żal­nie czystą ufnością. Na Krzyżu Chrystus zidentyfikował się z naj­głęb­szą rozpaczą i nieufnością ludzką, aby przezwyciężyć ją mocą swej do­sko­na­łej ufności do Ojca. Z tego powodu tylko Jego ufność przynosi nam zbaw­cze lekarstwo, leczące wszelką nie­uf­ność w relacji z Bogiem.

Gest Jezusa, jaki widzimy na Jego ikonie, wyraża zaproszenie do wniknięcia w tajemnicę Ser­ca, z któ­re­go rozchodzą się dwa promienie, sym­bo­li­zu­ją­ce peł­nię nowego życia. Skąd to życie wieczne wypływa? Czyż nie z do­sko­na­łe­go posłuszeństwa Chry­stu­sa wobec Ojca, którego wolą jest właśnie nasze zbawienie? Po­słu­szeń­stwo Ojcu rodzi Życie! Do­wo­dem tego jest Zmar­twych­wsta­nie Chry­stu­sa. Lecz siłą posłuszeństwa jest uf­ność; wzywając nas do uf­no­ści, Jezus pra­gnie nam jej w obfitości udzielić. Wybranym przez Niego na­rzę­dziem wlewania ufności w serca jest obraz, jaki polecił na­ma­lo­wać, oraz ko­ron­ka do Miłosierdzia Bożego. Wier­ność w codziennej mo­dli­twie stanowi wy­raz otwarcia się na dar ufności sa­me­go Jezusa. Natomiast ikona Jezusa Miłosiernego, przyjęta z wiarą, uczy wstę­po­wać w ślady jedynej w świecie ufności, któ­ra prowadzi do Zmar­twych­wsta­nia i Życia.

Artykuł opublikowany za zgodą Miłujcie się! w listopadzie 2010 r.

Czytaj inne artykuły Chrześcijańskie po Polsku

Top

Poleć tę stronę znajomemu!